Τρίτη, 28 Ιουνίου 2016 16:31

40 χρόνια μετά στο Γυμνάσιο Χατζή Μεσσηνίας

Γράφτηκε από την
40 χρόνια μετά στο Γυμνάσιο Χατζή Μεσσηνίας

Το κουδούνι στο Γυμνάσιο Χατζή ακούστηκε αλλιώτικα αυτή τη φορά. Στις 20 Ιουνίου του 2016, όπως αλλιώτικα φαίνονταν και οι μαθητές που μπήκαν στην τάξη και πήραν τη θέση τους στα θρανία. Αλλιώτικος και ο καθηγητής που από την έδρα του τους καλωσόρισε και έδωσε  στο Νίκο την εντολή να πάρει απουσίες: Μαρία, Ειρήνη, Δήμητρα, Σταυρούλα, Αγγελική, Κατερίνα, Αδριάνα, Σταυρούλα, Σούλα, Φώτης, Νίκος, Δημήτρης, Γιώργος, Νίκος, Σταύρος, Δημήτρης. Απόντες οι υπόλοιποι. Ευτυχώς, μόνο από τη συγκέντρωση. Με σπασμένη φωνή από την συγκίνηση μίλησαν όλοι, θυμήθηκαν ιστορίες από τότε. Μια φωτογραφία υπογεγραμμένη από όλους, δόθηκε στο νυν διευθυντή του Γυμνασίου Μάνο Γιαπιτζάκη. Τα πρόσωπα της φωτογραφίας ήταν και τα πρώτα που αποφοίτησαν από αυτό το κτήριο, το μακρινό 1976.

Οι μαθητές της ιστορίας είναι μερικοί από αυτούς που έφυγαν με τόσα όνειρα από τη συγκεκριμένη τάξη και που μέσα τους ποτέ δεν την ξέχασαν. Σαράντα ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τότε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα στη σκέψη μας. Ακόμα θυμόμαστε πώς κάναμε την πρώτη πανελλαδικά κατάληψη των εγκαταστάσεων του ολοκαίνουργιου κτηρίου για να μας το παραδώσουν το 1975, μιας και στο κτήριο που στεγαζόμασταν έως τότε, δεν αντεχόταν το κρύο. Νωπές οι μνήμες από την κοπή της κορδέλας από τον τότε νομάρχη Κ. Πυλαρινό και την παράδοση στη μαθητική νεολαία. Τους χορούς, τις παρελάσεις, τις γυμναστικές επιδείξεις, τότε που το γυμνάσιο φιλοξενούσε πάνω από 450 παιδιά από όλη την περιοχή. 

Ακόμα βλέπουμε τον Φώτη να προσφέρει με ύφος διαφήμισης στην κ. Ελένη …» γαριδάκι κούκλα» και να τιμωρείται με "διήμερον αποβολή".  

Ακόμα θυμόμαστε την τελευταία μέρα με απολυτήριο ανά χείρας να αποχωριζόμαστε με την ευχή "μην χαθούμε ρε" και με όνειρα φορτωμένοι για μια όμορφη ζωή. 

Και τα χρόνια πέρασαν και η ζωή μας χώρισε. Με πολλούς δεν ξαναϊδωθήκαμε. Μέχρι να γίνει η κίνηση να ξαναμαζευτούμε, με λαχτάρα να ξαναδούμε τους συμμαθητές μας, τους φίλους. Και η 20ή  Ιουνίου ήταν η μέρα. Βέβαια πολλοί δεν μπόρεσαν να έρθουν. Θέλω να πιστεύω όχι γιατί δεν ήθελαν, αλλά γιατί άλλοι λόγοι δεν τους το επέτρεψαν. Βλέπετε η ζωή δεν έχει συναισθήματα. Συν τις υποχρεώσεις με τις οποίες επιβαρύνει τον καθέναν μας.

Για εμάς πάντως που είχαμε την τύχη να παραβρεθούμε. Αυτή η μέρα θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μας. Η συνέχεια δόθηκε σε ταβέρνα της περιοχής παρουσία 3 καθηγητών. Του κ. Αποστολόπουλου, του κ. Θωμόπουλου και του κ. Γυφτέα. Εν μέσω τσικουδιάς, μεζέδων και κρασιού περάσαμε ένα όμορφο τρίωρο, με μνήμες μιας άλλης εποχής.

Τελειώνοντας θέλω να προσθέσω την τεράστια λύπη και απογοήτευση που αισθανθήκαμε για τη σημερινή κατάντια των εγκαταστάσεων του δικού μας σχολείου, που η Πολιτεία έχει αφήσει να φθείρεται ανεπανόρθωτα. Καθώς και την υποτίμηση που έχει υποστεί από τους κατοίκους των γύρω περιοχών. Καθώς σήμερα μόνο 13 παιδιά φιλοξενεί.

Δημήτρης Φράγκος


NEWSLETTER