Ο Ιαβέρης, που θα μιλήσει σήμερα στην Καλαμάτα, στις 6 το απόγευμα, στο αμφιθέατρο του Διοικητηρίου, σχετικά με την -ανύπαρκτη, όπως τονίζει- οδηγική παιδεία των Ελλήνων και τους τρόπους ενδεχόμενης βελτίωσής της, δεν είναι καθόλου αισιόδοξος με βάση τα μέχρι σήμερα στοιχεία:
“Μόνο τα τελευταία 50 χρόνια σκοτώθηκαν 150.000 Ελληνες στον δρόμο, άλλοι 350.000 έμειναν ανάπηροι, από τους οποίους οι μισοί είναι ζωντανοί – νεκροί, καλωδιωμένοι, διασωληνωμένοι, είναι νεκρά μυαλά, απλώς αναπνέουν... Υπάρχουν και άλλα 2.000.000 τραυματίες” επισημαίνει και, μεταξύ άλλων, προσθέτει χαρακτηριστικά:
“Πές μου τι θα γίνει το παιδί όταν βρίσκεται μπροστά σε ένα θέατρο παραλόγου, αν βιώνει καθημερινά τους δικούς του, να κάνουν εγκλήματα στον δρόμο; Αν στο αυτοκίνητο βρίσκεται στην αγκαλιά της μαμάς του -σαν ''κρεατόσακος''- κι από εκεί βλέπει τον πατέρα του που οδηγεί, να περνάει με κόκκινο σηματοδότη, να μιλάει στο κινητό, να καπνίζει, να πίνει καφέ, να περνάει διασταυρώσεις, να βλαστημάει...”.
-Για ποιον λόγο επισκέπτεστε την Καλαμάτα, τι αφορά η εκδήλωση σήμερα το απόγευμα;
“Η εκδήλωση είναι ένα σεμινάριο που αφορά στην αλλαγή της συμπεριφοράς των Ελλήνων στους δρόμους, μια συμπεριφορά 50 και πλέον χρόνων που εγώ θα τη χαρακτήριζα ως ''γενοκτονία'', αλλά κανένας ανόητος δεν το καταλαβαίνει”.
-Πόσο κακός οδηγός είναι τελικά ο Ελληνας;
“Αθλιος είναι. Δεν είναι οδηγός, όχι. Δεν είναι θέμα οδηγικής επιδεξιότητας το τροχαίο δυστύχημα. Είναι θέμα νοητικής και συναισθηματικής ικανότητας. Είναι, δηλαδή, θέμα κατά πόσο έχεις την αίσθηση της αυτοεκτίμησης -και με αυτό εννοώ κατά πόσο πιστεύεις ότι είσαι σπουδαίος και πολύτιμος και αναντικατάστατος, για τα παιδιά σου, τους γονείς σου, τη γυναίκα σου, τους φίλους σου ακόμα. Αν έχεις την αίσθηση, επίσης, ότι κάθε οικογένεια είναι μοναδική και πολύτιμη.
Βγαίνεις, λοιπόν, στο δρόμο με ''τα μυαλά στα κάγκελα'', γιατί το πρόβλημά σου είναι η τσεπάρα σου -και δεν είναι η ζωή της οικογένειάς σου, η ευτυχία της. Βγαίνεις στον δρόμο και εκτελείς σαν τρομοκράτης -γιατί αυτό λέγεται τρομοκρατία. Πρόσφατα έπαιξε στην τηλεόραση μια υποκλοπή από το FBI μιας συνομιλίας ενός υποψήφιου τρομοκράτη και του καθοδηγητή του, όπου ο πρώτος σκέπτεται να σκοτώσει κόσμο με μαχαίρια και τσεκούρια, αλλά ο δεύτερος τον συμβουλεύει να πάρει ένα αυτοκίνητο λέγοντάς του ότι με αυτό μπορεί να σκοτώσει πολύ περισσότερο κόσμο. Δείτε τι έγινε το καλοκαίρι στη Νίκαια της Γαλλίας, όπου ένα φορτηγό σκότωσε 84 ανθρώπους.
Με αυτό θέλω να πω ότι το αυτοκίνητο στα χέρια ανοήτων μετατρέπεται σε αποτελεσματικό όπλο”.
-Είναι θέμα υποβάθρου και παιδείας η σωστή και συνεπής οδήγηση, όχι τόσο θέμα τεχνικό, αυτό λέτε δηλαδή;
“Το να μετακινήσεις ένα αυτοκίνητο είναι αστείο πράγμα, κι ένα παιδί 10 χρόνων μπορεί να το πάει πέρα – δώθε. Δεν σημαίνει, όμως, ότι μπορεί να το οδηγήσει. Δεν έχει επίγνωση των κινδύνων που κρύβονται πίσω από αυτό το ''όπλο'', γιατί το αυτοκίνητο είναι ''όπλο''.
Ακόμα και τα θύματα των πολέμων που έχει εμπλακεί η Ελλάδα είναι μόλις το 1/4 των θυμάτων που έχει ο καθημερινός ''πόλεμος'' στους δρόμους της χώρας μας, με όπλα τα αυτοκίνητα. Οι αριθμοί είναι συγκλονιστικοί. Μόνο τα τελευταία 50 χρόνια σκοτώθηκαν 150.000 Ελληνες στον δρόμο, άλλοι 350.000 έμειναν ανάπηροι, από τους οποίους οι μισοί είναι ζωντανοί – νεκροί, καλωδιωμένοι, διασωληνωμένοι, είναι νεκρά μυαλά, απλώς αναπνέουν... Υπάρχουν και άλλα 2.000.000 τραυματίες.
Και το τελευταίο, για μένα -αλλά για την κοινή γνώμη φαίνεται ότι μπορεί να είναι το σημαντικότερο, μιας και αφορά την τσέπη της: Είναι περισσότερο από 600 δισ. ευρώ ματωμένα, πεταμένα στην άσφαλτο... Δηλαδή το 300% του ΑΕΠ της Ελλάδας.
Μοναδικός τρόπος να εξοικονομείς λεφτά είναι να γλυτώνεις ανθρώπινες ζωές, όλα τα άλλα αποδείχθηκαν αντικοινωνικά. Με τον ΕΝΦΙΑ παίρνεις 2,5 δισ. και ξεσπιτώνεις τη μισή Ελλάδα. Ή μειώνεις τις συντάξεις και μένουν οι γέροι χωρίς φαγητό. Κι όμως μπορείς να εξοικονομείς τουλάχιστον 12 δισ. ευρώ κάθε χρόνο, αρκεί να μην σκοτώνονται τα Ελληνόπουλα”.
-Γιατί κατά τη γνώμη σας έχει αποτύχει η πολιτεία να εκπαιδεύει σωστούς οδηγούς;
“Γιατί λέτε αποτυχία από την πλευρά της πολιτείας; Αυτό που υπάρχει είναι αποτυχία από πλευράς πολιτών. Ποιος επιλέγει την πολιτεία; Ερχεται κάποιος και τους επιβάλει ως δικτάτορες; Δεν είναι επιλογή της σκέψης, της ιδιοτελούς, πονηρής σκέψης -για βόλεμα και τακτοποίηση και εξυπηρέτηση- της κουτοπονηριάς και της μαγκιάς του Ελληνάρα; Ο πολιτικός θα σου ανταποδώσει ό,τι του ζητάς. Του ζητάς, λοιπόν, ένα μπαξίσι για τη χάρη που του έκανες. Κι αυτός σου επιστρέφει ένα ξεροκόματο -ή δεν σου επιστρέφει τίποτα, γιατί δεν έχει λεφτά, σου έλεγε ψέματα τα τελευταία 20 χρόνια.
Αυτά του ζητάς, αντί να διεκδικήσεις να συνεχίσεις να υπάρχεις, να συνεχίσεις να βλέπεις τα παιδιά σου, να τα αγκαλιάζεις, να σε βλέπουν οι γονείς σου. Αυτό είναι το κομμάτι της αυτοεκτίμησης. Το πόσο σπουδαίος και πολύτιμος και αναντικατάστατος και αγαπημένος είσαι για τα παιδιά σου, για τους γονείς σου, για τη γυναίκα σου, για τα φιλαράκια σου βρε αδερφέ που πίνεις καφέ μαζί τους το απόγευμα.
Αλλά ο Ελληνας είναι πραγματικά απαξιωμένος, από τον ίδιο τον εαυτό του όμως... Θεωρεί ότι είναι σκουπίδι, γι’ αυτό βγαίνει από το σπίτι του με ''τα μυαλά στα κάγκελα'', βροντάει την πόρτα, σκέφτεται αυτά που γουστάρει... Στο αυτοκίνητο ή στο μηχανάκι δεν βλέπει με το μυαλό του αυτό που κοιτούν τα μάτια του -γιατί τα μάτια απλώς κοιτούν, το μυαλό είναι αυτό που βλέπει, αυτό προσλαμβάνει τις πληροφορίες. Οταν το μυαλό, όμως, είναι κολλημένο στα χαρτζιλίκια, στα λεφτά και σε διάφορες αηδίες, δεν βλέπει το μήνυμα ότι λ.χ. περνά τον δρόμο ένα πιτσιρίκι...
Αν δεν βλέπουμε αυτό που κοιτάμε, τότε δυστυχώς, κάποια μέρα κάποιος θα πάει να πει στα παιδιά του ότι είναι ορφανά...”.
-Για δεκαετίες έχετε αποδυθεί σε αυτή τη σταυροφορία για σωστή και συνεπή οδηγική συμπεριφορά των Ελλήνων. Δεν έχετε διακρίνει έστω κι ένα ελάχιστο βήμα βελτίωσης;
“Οχι. Κι όπως επιδεινώνεται, ημέρα με την ημέρα, και η οικονομική κατάσταση, όλα τα μέσα ενημέρωσης ασχολούνται μόνο με τα λεφτά και τα προβλήματα που προκύπτουν από την οικονομική στενότητα. Ενδεικτικά αναφέρω τον πρόσφατο θάνατο, σε τροχαίο, στην Αθήνα, ενός δημοσιογράφου, πατέρα ενός μικρού παιδιού. Ακουσες κάποια αναφορά στην ασφαλή οδήγηση, είδες κάποια τέτοια εκπομπή. Για μένα αυτό είναι εξ ολοκλήρου ευθύνη του δημοσιογραφικού κόσμου. Ποτέ, εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον, δεν αναφέρεται στο θέμα της οδηγικής συμπεριφοράς, έστω με αφορμή κάποιο θανατηφόρο τροχαίο, να προβληματιστούν οι ίδιοι δηλαδή γιατί συμβαίνουν αυτά στους δρόμους της χώρας μας. Κι έτσι, και ο ίδιος ο δημοσιογράφος που σκοτώθηκε, κυκλοφόρησε χωρίς κράνος με τη μηχανή, τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο, κι εγώ ρώτησα: Ποιος δημοσιογράφος πήγε στη γυναίκα του για της πει, δεν ξέρω με ποιον τρόπο, ότι από εδώ και πέρα το παιδάκι τους δεν θα έχει πατέρα; Κανένας”.
-Μα για το θέμα της οδηγικής παιδείας, δεν είχαν ξεκινήσει κάποιες προσπάθειες, με ενημέρωση στα σχολεία, εστιασμένες στις μικρές ηλικίες;
“Δεν είναι πάντα θέμα πρόθεσης αν δεν πετυχαίνει κάτι. Υπάρχει και η άγνοια. Για μένα το υπουργείο Παιδείας θα έπρεπε να λέγεται Εκπαίδευσης. Μαθαίνεις στο σχολείο κάποια χρηστικά πράγματα για τον επαγγελματικό σου προσανατολισμό αύριο. Αυτό δεν σημαίνει και παιδεία, όμως. Υπάρχουν γιατροί με εξαιρετικές σπουδές σε κορυφαία πανεπιστήμια, που όμως παίρνει ''φακελάκι''. Αυτό είναι παιδεία; Είναι κουλτούρα; Δείχνει πολιτισμό, ευγένεια, ήθος; Τέτοιους ανθρώπους δεν τους θέλω, ας είναι και οι κορυφαίοι επιστήμονες στον κλάδο του ο καθένας.
Η παιδεία ξεκινά από τα βιώματα που έχει κάθε παιδί από το σπίτι του. Πές μου τι θα γίνει το παιδί όταν βρίσκεται μπροστά σε ένα θέατρο παραλόγου, αν βιώνει καθημερινά τον πατέρα ή τη μητέρα του ή τους παπούδες του, να κάνουν εγκλήματα στον δρόμο, αν στο αυτοκίνητο βρίσκεται στην αγκαλιά της μαμάς του -σαν ''κρεατόσακος''- κι από εκεί βλέπει τον πατέρα του που οδηγεί, να περνάει με κόκκινο σηματοδότη, να μιλάει στο κινητό, να καπνίζει, να πίνει καφέ, να περνάει διασταυρώσεις, να βλαστημάει... Τι θα γίνει το παιδί τότε, τι θα αντιγράψει; Αυτό, λοιπόν, εγώ το αποκαλώ... σκυταλοβλακεία.
Αυτή είναι η παιδεία σήμερα... Κι αυτός που θα μπορούσε να τη βελτιώσει είναι τα μέσα ενημέρωσης. Ποιος, όμως, θα βελτιώσει την παιδεία των δημοσιογράφων; Δεν μπορεί να κάνεις αναπαραγωγή ειδήσεων κρίνοντας εξ ιδίων τις ανάγκες, ανάλογα με τις τσεπάρες σου και τα βολέματά σου και τις εξυπηρετήσεις των συμφερόντων των εργολάβων και των επιχειρηματιών”.
-Η Αστυνομία δεν συμβάλλει στην πρόληψη και σε μια ορθότερη οδηγική συμπεριφορά εκ μέρους μας;
“Ο αστυνομικός που κάνει εφαρμογή του νόμου, πρέπει να εκπαιδευτεί για να το κάνει αυτό. Δεν μπορεί να βγαίνει και να κάνει, με κακή διαχείριση, κατάχρηση εξουσίας. Δεν μπορεί με 6 μήνες ένας 20χρονος αμούστακος να φοράει τη στολή και να νομίζει ότι είναι δεν ξέρω κι εγώ ποιος...
Κι ο πολίτης, όμως, θα γυρίσει και θα του πει ''ξέρεις ποιος είμαι εγώ;''. Πραγματικά, όμως, ποιος είσαι; Αυτό λες στον 20χρονο πιτσιρικά, που παίρνει τρεις κι εξήντα για να σε προστατεύσει; Αυτή, ξαναλέω, είναι η παιδεία των Ελλήνων. Να σου πω για τον πρωθυπουργό, που είναι 42 χρόνων, με δύο παιδιά, και κυκλοφορεί με μοτοσυκλέτα, χωρίς κράνος -ψάξε στο google να το δεις...
Εν κατακλείδι, η παιδεία για κάθε παιδί, ξεκινά από το σπίτι. Μετά έρχεται να συμπληρωθεί στο σχολείο, όχι όμως από τα μαθήματα, αλλά από τη συμπεριφορά των δασκάλων τους. Πώς τους βλέπει το παιδί να έρχονται στο σχολείο, φορούν ζώνη, φορούν κράνος; Και φυσικά να υπάρχει μια επικοινωνία ευγένειας. Κι ακολουθεί και η παρουσία της Αστυνομίας. Αλλά και όλοι οι επώνυμοι κάθε περιοχής θα πρέπει να αποτελούν πρότυπο για τα παιδιά με τη συμπεριφορά τους στον δρόμο.
Βγαίνω στον δρόμο, εγώ και τα παιδιά μου, όλοι μας οδηγοί αγώνων, και μας πιάνει σύγκρυο πραγματικά. Στους αγώνες δεν φοβόμαστε, αλλά στον δρόμο... Ευτυχώς που θα έρθω στην Καλαμάτα από ασφαλή αυτοκινητόδρομο και δεν πρόκειται να εκτεθώ σε μετωπική σύγκρουση από τον κάθε ανόητο που έρχεται από απέναντι μεθυσμένος, καψούρης, νευριασμένος, με τα ''μυαλά στα κάγκελα''”.
-Ποια είναι η θέση της Ελλάδας, σε σχέση τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, ως προς την οδηγική συμπεριφορά μας;
“Είμαστε στον πάτο. Τελευταίοι, 27οι. Μάλιστα ήμασταν 28οι, αλλά ανεβήκαμε μια θέση... γιατί αποχώρησε η Μεγάλη Βρετανία. Παγκοσμίως είμαστε μεταξύ 65ης και 70ής θέσης -ανεβοκατεβαίνει αυτό- και ''κοντραριζόμαστε'' με κάποιες τριτοκοσμικές χώρες. Και μπροστά από μας και από κάτω μας βρίσκονται τριτοκοσμικές χώρες.
Σκεφτείτε αυτό μόνο, ότι στις ταξιδιωτικές οδηγίες που εκδίδονται σε διάφορες χώρες για όσους θέλουν να έλθουν ως τουρίστες στην Ελλάδα, η συμβουλή είναι να μην νοικιάσουν αυτοκίνητο ή μηχανή και να μην οδηγήσουν στη χώρα μας, ''γιατί οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι και οι οδηγοί τριτοκοσμικοί, αγενείς και αυθάδεις''.
Και καταλήγοντας θα αναφερθώ σε μια μελέτη, που έγινε πριν κάποιους μήνες από το Πανεπιστήμιο του Ντόρτμουντ και σύμφωνα με την οποία, η συμπεριφορά και η κουλτούρα ενός λαού στο δρόμο είναι ευθέως ανάλογη με την οικονομική διαφθορά του. Σκεφτείτε, κάποιος που παραβιάζει τον κόκκινο σηματοδότη -διαπράττει δηλαδή προμελετημένο έγκλημα- νομίζετε ότι θα το σκεφτεί πολύ να φοροδιαφύγει και ενσυνείδητα σου επιβάλει να πληρώσεις επιπλέον φόρο; Πολύ απλά, αυτό που συμβαίνει στον δρόμο είναι η οπτικοποίηση του πολιτισμού και της κουλτούρας ενός λαού”.
