Τα όσα έλαβαν χώρα εντός και εκτός του γηπέδου της Λεωφόρου το Σάββατο το βράδυ τα παρακολούθησαν είτε διά ζώσης είτε τηλεοπτικά εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι και ο καθένας ανάλογα με τις δικές του πεποιθήσεις και ιδέες τα έχει κρίνει και τα έχει κατατάξει αναλόγως. Δεν θα σταθώ σε αυτό το άρθρο στο αθλητικό σκέλος, καθώς ήδη έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά, αλλά και όσα ακόμα κι αν ειπωθούν το χάσμα κοινής λογικής και αντίληψης που υπάρχει στις τάξεις των Ελλήνων φιλάθλων και της κοινωνίας γενικότερα, μόνο βαθύτερο θα γίνεται.
Πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ξανά όμως η Ελληνική Αστυνομία, καθώς κατάφερε με δύο... απλές κινήσεις να συμβάλει καταλυτικά στο να τιναχτούν τα πάντα στον αέρα. Η γενικευμένη χρήση χημικών επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας δύο ώρες πριν το παιχνίδι μπορεί να είχε στόχο μία ομάδα ταραξιών, που σε κάθε περίπτωση θα ήταν εκεί για να κάνουν τα δικά τους, “χτύπησε” όμως και χιλιάδες άλλους, που εκείνη την ώρα προσπαθούσαν να μπουν στο γήπεδο και ακόμα χειρότερα ανυποψίαστους πολίτες, που έτυχε να περνούν από τους Αμπελοκήπους υποχρεώνοντάς τους να εισπνέουν χημικά. Αυτά δηλαδή, που συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες σε πορείες και σε άλλα γήπεδα και θεωρούνται μέτρα καταστολής της βίας.
Η ώρα πέρασε, έγινε ό,τι έγινε, και αποφασίστηκε λοιπόν η μη διεξαγωγή της αναμέτρησης. Οταν αυτό ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα, διμοιρίες των ΜΑΤ -χωρίς να καταλάβει κανείς το γιατί- πέρασαν στον αγωνιστικό χώρο και παρατάχθηκαν μπροστά από τις κερκίδες, σε ένα ματς που ως γνωστόν γίνεται παρουσία οπαδών μόνο της μίας ομάδας. Υπάρχει κάποια εξήγηση; Τι θα συνέβαινε δηλαδή εάν οι διμοιρίες αυτές παρατάσσονταν στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου, όπου ο κίνδυνος πλέον ήταν σαφώς μεγαλύτερος και παράλληλα κλείδωνε η πόρτα των αποδυτηρίων, ώστε να διασφαλιστεί πλήρως η σωματική ακεραιότητα των φιλοξενούμενων; Το πολύ-πολύ το... εξαγριωμένο πλήθος να έμπαινε στον αγωνιστικό χώρο και να έκοβε βόλτες στο χορτάρι. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν θα υπήρχαν εντός του γηπέδου οι πολεμικές σκηνές που ακολούθησαν, γιατί πολύ απλά δεν θα υπήρχε στόχος!
Αλλοι κάνουν λόγο για σκοπιμότητα, άλλοι για επιχειρησιακή ανεπάρκεια. Κάποιοι και για τα δύο. Οπως και να έχει θα πρέπει να μας προβληματίσει ως κοινωνία ότι για μία ακόμα φορά οι δυνάμεις, που είναι επιφορτισμένες με την τήρηση της τάξης, καταφέρνουν να μας απασχολούν, καθώς ουσιαστικά απέτυχαν στην αποστολή τους.
