Ηταν ένα ήσυχο μεσημέρι στο κέντρο της Καλαμάτας. Η καφετέρια είχε λίγο κόσμο, μικρές παρέες που μίλαγαν και γελούσαν μεταξύ τους. Είχε ήλιο, ήταν όμορφα. Ενας νεαρός έφτασε και χαιρέτησε, πήγε να δέσει το σκύλο του. Αυτός, μεγαλόσωμος πολύ, άρχισε να κάνει παιχνίδια με ένα άλλο μικρό σκυλάκι της ίδιας παρέας. Κι εκεί άρχισαν να ακούγονται μέσα στην ησυχία τα χαστούκια.

Δεν ήξερα μέχρι τώρα πως μπορεί κανείς να χαστουκίσει ένα σκύλο. Σκέφτηκα "δεν μπορεί, θα 'ναι παιχνίδι ή μέρος εκπαίδευσης". Ομως οι φωνές, οι βρισιές του ιδιοκτήτη επιβεβαίωσαν το αντίθετο. Η κοπέλα του σέρβις έμεινε εμβρόντητη, οι παρόντες στο περιστατικό επίσης. 

Κανείς δεν μπορούσε να αντιδράσει, δεν ήξερε τι να πει. Το μεσημέρι ξαφνικά έγινε δυσάρεστο. Ο ιδιοκτήτης φέρθηκε κάθε άλλο παρά "ανθρώπινα" στο ζώο, το οποίο είχε κάτσει κάτω και έβγαζε κάτι σαν λυγμό, σαν παράπονο μετά από το συμβάν.

Πόσοι άλλοι τέτοιοι ιδιοκτήτες σκύλων υπάρχουν άραγε δίπλα μας; Κάθε μέρα βλέπουμε δεκάδες να κάνουν βόλτα, σκέφτονται κι άλλοι έτσι; "Το να χτυπάς ένα ζώο είναι σαν να χτυπάς ένα παιδί" σχολίασε κάποιος χαμηλόφωνα. 

"Είχα, που λες, κι εγώ έναν φίλο/που τα "σκυλιά" τον λέγαν σκύλο/γιατί του έλειπε η μιλιά./ Του έλεγα τα παράπονά μου/πόσο ματώσαν την καρδιά μου/τα δίποδα σκυλιά./ Ψεύτικε ντουνιά/ τι απονιά κρύβεις και τι πόνο./ Γύρω μου πολλοί/κι ένα σκυλί μ’ αγαπούσε μόνο". Το είχε γράψει πριν χρόνια η υπερευαίσθητη Σώτια Τσώτου. Ηταν λυπηρό, στο πρώτο άκουσμα φαντάζει υπερβολικό. Οι άνθρωποι γύρω μας όμως κάνουν φιλότιμη προσπάθεια και το επιβεβαιώνουν, δυστυχώς, καθημερινά.