Ασφαλώς και δεν είναι για όλους το ίδιο, ασφαλώς και δεν είναι... όλοι το ίδιο. Αναμφισβήτητα όμως εκείνοι που θα πληρώσουν τη... μνημονιακή νύφη είναι οι άνθρωποι που πασχίζουν να τα φέρουν βόλτα με τις καλλιέργειες ή να συμπληρώσουν το εισόδημά τους. Η κυβέρνηση υλοποιώντας τις μνημονιακές δεσμεύσεις της, βάζει άγρια το χέρι στην τσέπη και στη ζωή εκείνων που παράγουν. Η λέξη καθόλου τυχαία, καθώς τα τελευταία χρόνια το ρήμα παράγω με πρόσημο το δεν και εις τον πληθυντικό αριθμό, πάει και έρχεται στο στόμα εκείνων που υποστηρίζουν το πρόγραμμα της πιο σκληρής λιτότητας που εφαρμόστηκε στην Ευρώπη.
Ολο αυτό το διάστημα αμυνόμενοι οι κυβερνητικοί παράγοντες υιοθετούν πρακτικές και αντιλήψεις των προκατόχων τους, διαιρώντας την κοινωνία και προσπαθώντας να πείσουν ότι καλά κάνουν και προχωρούν σε μέτρα "σύλληψης" της φοροδιαφυγής των αγροτών. Πρόκειται ασφαλώς για ένα ακόμη βήμα στην προς τα δεξιά μετατόπιση της κυβέρνησης, η οποία δυστυχώς δικαιώνει τους πρώτους διδάξαντες. Τα περί "προσήμων" και άλλων τερπνών που σερβίρονται μαζί με τα μέτρα, δεν αποσκοπούν σε τίποτε περισσότερο από την εσωτερική κατανάλωση. Η διολίσθηση στη λογική των ισοδύναμων και του "φέρτε μας προτάσεις" απλώς επιβεβαιώνει αυτή τη μετατόπιση, καθώς υιοθετεί τη λογιστική λογική, στην οποία εδράζεται η νεοφιλελεύθερη επέλαση. Είναι η πρώτη ύλη της συνταγής για σκληρή λιτότητα που έχει εξοντώσει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και απειλεί ακόμη μεγαλύτερα. Οι "μένουμε Ευρώπη" φυσικά την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια και είναι έτοιμοι ακόμη και να ανέβουν στα τρακτέρ για να σκαρφαλώσουν και πάλι στην εξουσία. Εκείνοι που... τρελαίνονταν αν έκλειναν οι διαμαρτυρόμενοι κανένα δρόμο, αλλά τώρα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να εκμεταλλευτούν τις αγροτικές κινητοποιήσεις και να παρουσιαστούν ως υπερασπιστές των ανθρώπων του μόχθου. Πλην όμως αυτό ούτε δικαιώνει, ούτε δικαιολογεί την κυβερνητική στάση.
Εν προκειμένω δεν αναζητείται ένα "δίκαιο φορολογικό σύστημα" κατά πώς από παλαιότερα πρέσβευε (συνθηματικά) η Αριστερά και περιέγραφε σε αδρές γραμμές την αντίληψή της για την οικονομία, την κοινωνία, τη διαπλοκή και τη διαφάνεια. Αναζητείται χρήμα το οποίο απαιτούν οι δανειστές και στον τομέα της φορολογίας και στον τομέα της ασφάλισης. Το οποίο καλούνται να πληρώσουν όσοι... μπορούν να συλληφθούν. Αυτή είναι η κεντρική λογική των μέτρων που παίρνονται γιατί αυτό επιβάλλουν οι πολιτικές λιτότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης και αυτό υιοθετούν οι πολιτικές ελίτ της χώρας. Τα υπόλοιπα είναι καβγάς για το πάπλωμα και ασκήσεις κοπτοραπτικής... ισοδύναμων και επικοινωνιακά τερτίπια. Κανένας δεν μπορεί να υπερασπιστεί τη λογική πως δεν πρέπει να αλλάξει τίποτε και φαντάζουν επιεικώς εκτός τόπου και χρόνου "δέσμες" αιτημάτων που παραπέμπουν σε εποχές "παχιών αγελάδων". Μια τέτοια συζήτηση όμως μπορεί να γίνει μέσα σε άλλες πολιτικές συνθήκες και με πραγματικό σκοπό την άρση των όποιων στρεβλώσεων και όχι με τη χρησιμοποίηση υπαρκτών προβλημάτων ως άλλοθι για την επιβολή επαχθούς φοροασφαλιστικού βάρους κατ' απαίτηση των δανειστών. Σε αυτήν τη φάση η άρνηση είναι αναγκαίο να συνδεθεί με την απαίτηση για ανατροπή των πολιτικών λιτότητας στη χώρα και την Ευρώπη.
Στην προσπάθεια να περάσουν τα μέτρα, επιστρατεύονται πολύ πιο έντονα από ό,τι στο παρελθόν, διάφορες κατηγορίες σε βάρος των αγροτών. Κάποιοι κυβερνητικοί έσπευσαν να "αποκαταστήσουν την τάξη" κατηγορώντας τους αγρότες ότι... έκλεβαν επιδοτήσεις, με όποιους συνειρμούς ακολουθούν τέτοιου είδους "διαπιστώσεις" νεόκοπων εξουσιαστών, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν μεθόδους των προκατόχων τους. Αλλοι τροφοδοτούν τον Τύπο με φορολογικά στοιχεία τα οποία παρουσιάζονται επικοινωνιακά ως απόδειξη φοροδιαφυγής, παρά το γεγονός ότι δεν προκύπτει από πουθενά κάτι τέτοιο. Τελικά οι αγρότες παρουσιάζονται στην κοινή γνώμη ως μια ευνοημένη ομάδα η οποία χαίρει ασυλίας και προνομίων σε σχέση με τους υπόλοιπους πολίτες. Δεν θα σταθώ σε "συναισθηματικού" (αλλά βαθιά πολιτικού) χαρακτήρα στοιχεία που έχουν να κάνουν με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες καλλιεργούν οι παραγωγοί, με το ρίσκο που παίρνουν κάθε φορά χωρίς να γνωρίζουν τι τους επιφυλάσσει το μέλλον, το επίπεδο ζωής και κοινωνικής υποστήριξης στην ύπαιθρο και ένα πλήθος ακόμη παραμέτρων που θα πρέπει κάποιος να υπολογίζει όταν ασχολείται με το θέμα αυτό. Εκείνο όμως που θέλω να τονίσω στο σημείο αυτό είναι ότι παγκοσμίως η αγροτική οικονομία υποστηρίζεται από τις κυβερνήσεις με διάφορους τρόπους καθώς είναι ζωτικής σημασίας για κάθε χώρα.
Η πλέον επιδοτούμενη αγροτική οικονομία στον κόσμο είναι η αμερικάνικη και αυτό γίνεται με αμέτρητους τρόπους, φανερές και κρυφές μεθόδους που ποικίλλουν από τις άμεσες επιδοτήσεις μέχρι τα φορολογικά. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση επιδοτεί τη γεωργία με διάφορους τρόπους, αλλά με σταθερά πλέον βήματα προς τα πίσω και σημαντικές υποχωρήσεις στο πλαίσιο διεθνών συμφωνιών. Οι Αγγλοι εδώ και χρόνια μιλούν για επανεθνικοποίηση της γεωργίας με σκοπό να υποστηρίξουν τη δική τους παραγωγή. Δυστυχώς στην Ελλάδα, το καράβι της αγροτικής οικονομίας κινείται ακυβέρνητο, προσδεδεμένο στον αυτόματο πιλότο των επιλογών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και σε πολιτικές, στη διαμόρφωση των οποίων δυστυχώς η χώρα είναι απούσα. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και οι μνημονιακές πολιτικές ακουμπούν πλέον απειλητικά την αγροτική οικονομία. Οι αγρότες έβαλαν μπροστά τα τρακτέρ, τα μπλόκα πήραν πρωτοφανή έκταση, η ανομοιομορφία των δυνάμεων που συμμετέχουν ή και καθοδηγούν αυτά σε κάθε περίπτωση αποτελεί ένα καινούργιο στοιχείο. Εκείνο που δεν αλλάζει είναι η λογική που σε τελευταία ανάλυση αδικεί τους αγρότες. Η λογική που κατά παγκόσμια πρωτοτυπία θεωρεί ότι η κυβέρνηση πιέζεται τόσο περισσότερο, όσο περισσότερο ταλαιπωρούνται οι πολίτες.
Ως επιμύθιον: Δύσκολο να "μαντέψει" κάποιος την εξέλιξη των πραγμάτων και μάλιστα στις σημερινές συνθήκες. Με πολιτικές υποσχέσεις και γιουρούσια δεν λύνονται προβλήματα. Η σύγκρουση με τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν είναι μια απλή υπόθεση, δεν μπορεί να είναι χωρίς συνέπειες και δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με τη συνειδητή συμμετοχή της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Ο (πολιτικός) παράδεισος πέφτει λίγο μακριά και "δυο καρπούζια στην ίδια μασχάλη" δεν χωράνε. Η μάχη για την ανατροπή αυτών των πολιτικών περνάει μέσα από τη μαζικότερη συμμετοχή στις κινητοποιήσεις αλλά και τη συνειδητοποίηση των δυσκολιών και των θυσιών που απαιτούνται. Οταν απέναντί σου έχεις μια (πολιτικά) εχθρική Ευρώπη που δεν έχει καμία σχέση με εκείνη που περιγράφει το "φιλοευρωπαϊκό τόξο".
