Συνάντηση με τη βεβαιότητα ότι θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή, άλλωστε μικρή είναι η Καλαμάτα, θα βρισκόμασταν... Οπως βρισκόμασταν, σε καθημερινή βάση, για πολλά χρόνια, στα Δημαρχεία της Καλαμάτας και της Μεσσήνης για το ρεπορτάζ του δήμου ή στο Διοικητήριο, γυρνώντας στα γραφεία και αναζητώντας θέματα...

Δεν έλαχε όμως.

Συνάδελφε και φίλε, είναι πολύ άσχημη η τελευταία σου έκπληξη, αυτό το φευγιό σου από μια ζωή που πάντα επιδίωκες να απολαμβάνεις με κάθε τρόπο.

“Mια μέρα μας σφύριξε κάποιος στ’ αυτί: Πέθανε ο Xάρης”. Ο στίχος του ποιητή με γυροφέρνει -διαφορετικοί καιροί και συνθήκες ίσως, αλλά το αίσθημα της άδικης απώλειας είναι παντού και πάντα το ίδιο... 

Εύχομαι δύναμη στους δικούς σου που -όπως κι εμείς- προσπαθούμε ακόμα να συνειδητοποιήσουμε αυτό που έγινε...

Δώσε χαιρετίσματα στον πατέρα μου Χάρη και σε όλη την “παλιά φρουρά” των συναδέλφων μας, που τόσο βιάστηκες να συναντήσεις -σε μια “πρωτιά” τραγική, αχρείαστη και άχαρη...

Καλή αντάμωση φίλε...

Βασίλης Γ. Μπακόπουλος