Συγκεκριμένα, μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης, αν φυσικά ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο, θα ανοίξει και πάλι η πόρτα της ΕΚΤ για τα ελληνικά ομόλογα δίνοντας ανάσες ρευστότητας στις τράπεζες και στην πραγματική οικονομία. Παράλληλα με τμήμα της δόσης θα εξοφληθούν εκατοντάδες προμηθευτές του Δημοσίου, ενώ οι αυξημένες και φέτος τουριστικές αφίξεις θα τονώσουν ακόμα περισσότερο την πραγματική οικονομία. Κάπως έτσι -και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- εντός του καλοκαιριού θα γίνει άρση των capital controls και η οικονομία θα πάρει το δρόμο που ακολουθούσε πριν στρίψει στο μονοπάτι της αριστερής αυταπάτης. Από εκεί και πέρα, αν το φθινόπωρο οι “Θεσμοί” ανακοινώσουν και μια επιμήκυνση της περιόδου εξόφλησης του χρέους, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα θα έχει μπροστά της όλο το χρόνο για να πείσει τους ψηφοφόρους ότι το δικό της success story είναι καλύτερο από το success story της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά.
«Γιατί όμως οι εταίροι δεν στήριξαν το success story της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά και άφησαν την Ελλάδα ν' ακολουθήσει το μονοπάτι της αριστερής αυταπάτης;» αναρωτιούνται όχι μόνο οι περισσότεροι νεοδημοκράτες, αλλά και πολλοί πολιτικοί αναλυτές. Δυστυχώς για εμάς όλους, που θα πληρώσουμε τα 86 δισεκατομμύρια της αριστερής αυταπάτης, οι Δυτικοί δεν λαμβάνουν αποφάσεις με οπαδικά κριτήρια, αλλά με βάση τα μακροχρόνια συμφέροντά τους. Οταν λοιπόν έκριναν ότι έχει κοντά ποδάρια το success story της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια της μη επιμηκύνοντας το χρέος (όπως είχαν υποσχεθεί) όταν επιτεύχθηκε το 2014 πρωτογενές πλεόνασμα. Με καθαρά κομματικούς ή συναισθηματικούς όρους, η απόφαση αυτή των εταίρων μπορεί να χαρακτηριστεί απροσδόκητη ή λανθασμένη. Ομως οι αποφάσεις δεν κρίνονται στη βραχυχρόνια περίοδο που όλα είναι ρευστά, αλλά εκ του μακροχρόνιου αποτελέσματος. Αν λοιπόν η ελληνική οικονομία σταθεροποιηθεί τα επόμενα χρόνια, οι εταίροι θα αισθάνονται δικαιωμένοι για την απόφασή τους. Αντιθέτως, αν κάτι πάει στραβά στο success story της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και πέσει στα βράχια το καράβι της ελληνικής οικονομίας, η απόφαση των εταίρων θα αποδειχθεί ιστορικά λανθασμένη. Και στις δύο όμως περιπτώσεις το κόστος θα το πληρώσουν οι Ελληνες πολίτες, που συνεχίζουν να αναζητούν σωτήρες, “μαυρίζοντας” όσους πολιτικούς τόλμησαν στο παρελθόν να πουν ότι τα δανεικά δεν είναι αγύριστα κι ότι θα πληρωθούν ακριβά στο μέλλον.
Βεβαίως, και ανεξάρτητα από τα μακροχρόνια αποτελέσματα, πολλοί αναλυτές πιστεύουν ότι οι εταίροι αδίκησαν τον Αντώνη Σαμαρά και ότι θα έπρεπε να στηρίξουν περισσότερο την κυβέρνησή του ώστε να μην ακολουθήσει η Ελλάδα το μονοπάτι της αριστερής αυταπάτης, με συνέπεια οι πολίτες να πληρώσουν 86 δισεκατομμύρια επιπλέον. Ομως πρώτα από όλους ο ίδιος ο κ. Σαμαράς αδίκησε τον εαυτό του, όταν νομιμοποίησε το αντιμνημονιακό κίνημα από τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η νομιμοποίηση του αντιμνημονιακού αγώνα από το αστικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, αφενός θέριεψε τον ΣΥΡΙΖΑ και αφετέρου γέννησε τους Ανεξάρτητους Ελληνες, κάνοντας έτσι αναπόφευκτη τη δημιουργία του μετώπου που κυβερνάει σήμερα την Ελλάδα.
Τι είδαν λοιπόν το 2014 οι εταίροι που δεν το βλέπουν ακόμα και σήμερα όσοι εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι αδικήθηκε η κυβέρνηση Σαμαρά; Είδαν ότι ούτε το success story της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά ούτε η ρύθμιση του χρέους θα μπορούσαν να ανακόψουν τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Εκτίμησαν επίσης ότι, αν γινόταν ρύθμιση του χρέους το 2014, η αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα αναλάμβανε μετά τις εκλογές (όποτε και αν γίνονταν αυτές) θα είχε χρήματα όχι μόνο για τις συντεχνίες και τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις που αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις, αλλά και για να χρηματοδοτήσει την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Επέλεξαν λοιπόν οι εταίροι να διαπραγματευτούν με τη νέα, αντιμνημονιακή κυβέρνηση, με άδεια τα ελληνικά ταμεία - και η στροφή του Αλέξη Τσίπρα πέρσι το καλοκαίρι δικαίωσε απολύτως αυτή την τακτική τους, αφού ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ διαπίστωσε πως η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ενωση οδηγούσε αναπόφευκτα τους πολιτικούς που θα την αποφάσιζαν στο… Γουδή.
Βεβαίως η ελληνική περιπέτεια δεν θα τελειώσει με το κλείσιμο της αξιολόγησης. Ολα θα κριθούν από τον τρόπο διαχείρισης των χρημάτων που θα εισρεύσουν στην ελληνική οικονομία μέσω της τραπεζικής πίστης της ΕΚΤ και του τουρισμού, καθώς και από την πολιτική προσέλκυσης επενδύσεων. Αν τα χρήματα διατεθούν όπως και στο παρελθόν, κι αν οι επενδυτές αντιμετωπιστούν ως... κακόβουλοι κερδοσκόποι, τότε η ελληνική περιπέτεια θα συνεχιστεί. Αν όμως η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα κάνει τελικά περισσότερες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία από την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, δεν αποκλείεται να κυριαρχήσει πολιτικά - όπως κυριάρχησε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1980 επειδή έκανε τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που φοβόταν να κάνει η Νέα Δημοκρατία.
(Στο φύλλο του επόμενου Σαββατοκύριακου: Είναι βιώσιμο το success story της κυβέρνησης Τσίπρα;)
Θανάσης Λαγός
e-mail: lathanasis@yahoo.gr
