Παρακάτω σας παρουσιάζουμε μερικά από τα πιο αντιπροσωπευτικά ...άσματα των εκλογών.
Καλή ακρόαση και καλή Ψήφο!!!
Ο Μάρκος Υπουργός ή Οι πρωθυπουργοί (Μουσική – Στίχοι – Ερμηνεία: Μάρκος Βαμβακάρης, 1936)
Το τραγούδι του Μάρκου Βαμβακάρη «Οι πρωθυπουργοί» γράφτηκε και κυκλοφόρησε την άνοιξη της φοβερής χρονιάς του 1936, κατά την οποία σημειώθηκαν συνολικά 6 θάνατοι διατελεσάντων πρωθυπουργών (Δεμερτζή, Κονδύλη, Βενιζέλου, Τσαλδάρη, Ζαΐμη, Παπαναστασίου)και μια δικτατορία (του Μεταξά). Ο μεγάλος ρεμπέτης σατιρίζει την ζωή των πρωθυπουργών και εκφράζει την επιθυμία να γίνει και αυτός πρωθυπουργός ώστε “να κάθεται τεμπέλικα, να τρώει και να πίνει”.
Η Μακαρονάδα (Μουσική – Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης, Ερμηνεία: Άλκηστις Πρωτοψάλτη, 1989)
“Στις εκλογές του μέλλοντος εγώ λευκό θα ρίξω το σπιτικό μου μόνη μου πια λέω να κυβερνήσω” τραγουδούσε πριν 26 χρόνια η υπηρεσιακή υπουργός Τουρισμού Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Η ηρωίδα επιθυμεί να βάλει την καρό ποδιά και να ασχοληθεί με τις δουλειές του σπιτιού αντί για τις εκλογές. Καθώς “πια δεν αντέχω αρχηγούς και λόγια μπερδεμένα ας κάνουνε κυβέρνηση χωρίς εμένα κι ας κυβερνήσουν το λαό εάν υπάρχει ακόμα κι αν δεν τον καταβρόχθισαν κι αυτόν σε κάποιο κόμμα”.
Οι Εκλογές (Μουσική: Τζίμης Πανούσης, Στίχοι: Τζίμης Πανούσης & Γρηγόρης Ψαριανός, Ερμηνεία: Τζίμης Πανούσης, 1980)
Ξεκάθαρα σατιρικό το συγκεκριμένο τραγούδι με τον Πανούση να διακωμωδεί υπουργούς, φόρους, χαρτόσημα και βουλευτικά έδρανα. Η έκπληξη σε αυτό το τραγούδι είναι ότι τους στίχους συνυπογράφει ο Γρηγόρης Ψαριανός. Και μπορεί να έγραφε τότε "Στης Βουλής τα έδρανα / αχ κι εγώ να έκλανα" καυτηριάζοντας το γεγονός ότι πολλοί ονειρεύονται μια θέση στη Βουλή, όμως και ο ίδιος έγινε τελικά βουλευτής στις εκλογές του 2007 (με τον ΣΥΡΙΖΑ).
Εκλογές (Μουσική - Στίχοι - Ερμηνεία: Ορφέας Περίδης, 1993)
Στον παρθενικό προσωπικό δίσκο του ο Ορφέας Περίδης καταπιάνεται και με το θέμα των εκλογών. Το τραγούδι περιγράφει την προεκλογική περίοδο στην Ελλάδα και ειδικά τις υποσχέσεις των πολιτευτών που ποτέ δεν πραγματοποιούνται. Πολύ εύστοχος και σατιρικός ο στίχος “Θάλασσα στη Λάρισα / σιδηρόδρομο στην Κρήτη / όχι τρύπες στις δεκάρες / έρχονται εκλογές”.
Οι εκλογές μαντινάδα (Μουσική - Στίχοι - Ερμηνεία: Διονύσης Σαββόπουλος, 1979)
Το πολιτικό προσκήνιο της δεκαετίας του 1970 μπαίνει στο στόχαστρο του Σαββόπουλου. Ο Κύρκος σε ταξί, ο Καραμανλής σε ασανσέρ να ρωτά με την Σερραϊκή προφορά αν θέλουμε Ευρώπη, Παπανδρέου και Φλωράκης σαν δικέφαλο ον που φέρνει το όνειρο και άλλες άμεσες αναφορές στην πολιτική επικαιρότητα των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης.
Η Γυναίκα που Ψηφίζει (Μουσική: Απόστολου Καλδάρα, Στίχοι: Κώστα Μάνεση, Ερμηνεία: Μαρίκα Νίνου - Αθανάσιος Ευγενικός, 1949)
Το τραγούδι κυκλοφόρησε με τις πρώτες κυβερνητικές εξαγγελίες περί ψήφου γυναικών, στα τέλη της δεκαετίας του '40. Οι εξαγγελίες έγιναν νόμος στις 29 Μάϊου του 1952 και σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, στις 18 Ιανουαρίου του 1953, οι γυναίκες ψήφισαν για πρώτη φορά στις βουλευτικές εκλογές. Το 1949, με το νόμο 959 είχε κατοχυρωθεί το δικαίωμα στις γυναίκες να εκλέγονται μόνον ως δημοτικοί ή κοινοτικοί σύμβουλοι.
Πολιτεύεσαι (Μουσική – Στίχοι – Ερμηνεία: Υπόγεια Ρεύματα, 1994)
Ένα τραγούδι για όλους τους επίδοξους βουλευτές, από αριστερούς μέχρι ακροδεξιούς, που νομίζουν ότι θα λύσουν τα προβλήματα του τόπου. “Πολιτεύεσαι και δεν ντρέπεσαι” τραγουδούσαν το 1994 τα Υπόγεια Ρεύματα καυτηριάζοντας τον ρόλο των πολιτικών πριν και μετά τις εκλογές: Φωνάζεις στα μπαλκόνια δακρύζεις στην τι βι / σε λένε στις ειδήσεις σου κάνουν κριτική... αλλάξανε τα μυαλά σου ή τα 'πιασες χοντρά / κι έγινε η επανάσταση χωράφια και λεφτά”.
Το Σύνδρομο της Στοκχόλμης (Εκλογές) (Μουσική – Στίχοι- Ερμηνεία: Πάνος Κατσιμίχας, 2007)
Ως Σύνδρομο της Στοκχόλμης εννοείται η ταύτιση του θύματος με το θύτη. Το θύμα τείνει δηλαδή να συμφιλιωθεί με τον θύτη ώστε να φαντάζει πια ακίνδυνος. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το θύμα είναι ο πολίτης και θύτης η εξουσία. Το τραγούδι έχει έναν χιουμοριστικό, ειρωνικό χαρακτήρα: “Τώρα που φεύγουνε οι κακοί και θα ‘ρθουν οι εντάξει / Τώρα που θα μας έχουνε μη βρέξει και μη στάξει / Τώρα που το γαϊδούρι θα πετάξει...». Δεν λείπουν όμως και τα σκληρά νοήματα: “Γιατί ψηφίζουν οι φτωχοί αυτούς που τους πηδάνε / κι ύστερα βγαίνουν με πανό και λένε πως πεινάνε;”
Γεια και χαρά σας βρε πατριώτες (Μουσική: Θωμάς Μπακαλάκος, Στίχοι: Διονύσης Τζεφρώνης, Ερμηνεία: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, 1975)
Στις προεκλογικές υποσχέσεις που γρήγορα ξεχνιούνται εστιάζει το συγκεκριμένο τραγούδι. Ο υποψήφιος βουλευτής πάει στο χωριό, υπόσχεται ευημερία και ευτυχία στους αγρότες μέχρι και “για τα φτωχά κορίτσια σας γαμπρούς εμείς θα βρούμε”. Όταν λίγο καιρό αργότερα ο ίδιος βουλευτής θρονιάζεται στα έδρανα της Βουλής “μην τον είδατε το φίλο τον λεβέντη / απ' το χωριό μας δεν περνάει ούτε για γλέντι”. Διαχρονικότατο και το ρεφρέν "Γεια και χαρά σας βρε πατριώτες / κι εμέ οι παππούδες μου ήταν αγρότες", καθώς καυτηριάζει το "Είμαι ένας από εσάς" που ακόμη χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς.
Απλή Ανα-λογική (Μουσική: Μιχάλης Τερζής, Στίχοι: Πάνος Φαλάρας, Ερμηνεία:Κώστας Σμοκοβίτης, 1990)
Ένα τραγούδι που αξίζει αναφοράς μόνο και μόνο για τον τίτλο του. Απλή αναλογική=Απλή λογική. Το σύστημα της Απλής αναλογικής είναι το μοναδικό δίκαιο εκλογικό σύστημα, διότι αποτυπώνει ακριβώς τη λαϊκή βούληση. Δέχεται όμως την κριτική ότι δεν παράγει ισχυρές πλειοψηφίες αφού η εμπειρία δείχνει πως σπάνια κάποιος συνδυασμός λαμβάνει το απαραίτητο 50% για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Κατά καιρούς έχει αποτελέσει πάγιο αίτημα των πολιτικών κομμάτων (κυρίως της Αριστεράς) τα οποία κατηγορούν το μπόνους των 50 εδρών που παίρνει το πρώτο κόμμα.
Άιντε να σταθώ στα πόδια μου (Στίχοι: Λεωνίδας Μπαλάφας, Μουσική - Ερμηνεία: Λεωνίδας Μπαλάφας – Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, 2015)
Τελευταίο αφήσαμε το τραγούδι των Μπαλάφα - Ζερβάκη. Κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες και πραγματικά οι στίχοι και το βιντεοκλίπ (σκηνοθέτης ο Θοδωρής Παπαδουλάκης) προκαλούν ρίγος! Η ιστορία εκτυλίσσεται στο καφενείο ενός ορεινού χωριού σε προεκλογική περίοδο όπου την εμφάνιση του κάνει ένας προβεβλημένος πολιτικός που ζητά την ψήφο των θαμώνων. Μόνο ένας νεαρός δεν μιλάει. Ο πολιτικός του δίνει το χέρι, εκείνος τον κοιτάζει πεισματικά, σφίγγει τη γροθιά, σηκώνεται όρθιος και αρχίζει να χορεύει μόνος. Ο πολιτικός χάνεται...
Επιμέλεια: Γιώργος Τσικνής
Δείτε επίσης εδώ το αφιέρωμα "Εκλογές και πολιτικοί στον ελληνικό κινηματογράφο"