Σε μία διακριτική μεν γωνιά, αλλά σε μία από τις πλέον επισκέψιμες αίθουσες της πτέρυγας Ρισελιέ του διάσημου παρισινού Μουσείου και ανάμεσα στην θεματική αίθουσα του Ρούμπενς και εκείνη όπου εκτίθενται έργα του Νικολά Πουσέν, το Λούβρο δημιούργησε άλλες δύο αίθουσες, όπου παρουσιάζεται μία ιδιαίτερη σειρά έργων. Τα 31 τούτα έργα είναι απαράμιλλης αισθητικής και έχουν διαφορετικές τεχνικές ποιότητες και προελεύσεις, από το γαλήνιο τοπίο του Τεοντόρ Ρουσό, έως το γυναικείο πορτραίτο από το πινέλο της Ελιζαμπέτ Βιζέ-Λε Μπρυν, της επίσημης ζωγράφου της Μαρίας Αντουανέτας. Κοινός παρανομαστής όλων τους είναι ότι κάποτε ανήκαν στις περιουσίες των Εβραίων της Γαλλίας που λεηλατήθηκαν από τα ναζιστικά στρατεύματα στη διάρκεια του Β? Παγκοσμίου Πολέμου και μετά το πέρας του επαναπατρίσθηκαν.
Όπως τονίζει η Εl Pais, τα έργα τούτα εντοπίσθηκαν μεταπολεμικά στο μουσείο του Χίτλερ στο Λιντς της Αυστρίας, ή στην προσωπική «συλλογή» του Χέρμαν Γκέρινγκ, του μεγαλύτερου άρπαγα έργων τέχνης μεταξύ των Ναζιστών.
Μεταξύ του 1940 και του 1945, οι Ναζί σφετερίσθηκαν περίπου 100.000 έργα τέχνης και πολύτιμα αντικείμενα από το γαλλικό έδαφος. Στα τέλη του πολέμου, έγινε κατορθωτό να επαναπατρισθούν 60.000 από αυτά και περίπου 45.000 ταυτοποιήθηκαν και επέστρεψαν στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους. Σήμερα, ακόμη 2.100 τέτοια έργα και αντικείμενα περιμένουν να ταυτοποιηθούν και να επιστραφούν. Το Λούβρο φυλάσσει 1.700 εξ αυτών, με τα 800 να είναι πίνακες ζωγραφικής. Το ένα τρίτο βρίσκεται στις αποθήκες του, ενώ τα υπόλοιπα έχουν δανεισθεί στα διάφορα δημόσια Μουσεία της χώρας για να εκτεθούν.
Όπως σημειώνει η ισπανική εφημερίδα, ενώ αμέσως μετά τον πόλεμο οι επιστροφές υφαρπαγμένων έργων τέχνης γινόταν κατά χιλιάδες, από το 1950 ο ρυθμός επιστροφής τους έπεσε σημαντικά. Από τότε έως σήμερα, μόλις 50 και κάτι έργα επιστράφηκαν στους ταυτοποιημένους, νόμιμους, ιδιοκτήτες τους.
«Πολλές φορές μας έχουν κατηγορήσει ότι θέλουμε να τα κρατήσουμε. Στην ουσία έχουμε κάνει τα πάντα ώστε να μη συμβεί αυτό. Για να αποφευχθούν επικρίσεις αυτού του τύπου δημιουργήθηκαν αίθουσες όπως αυτή. Στόχος μας είναι να επιστρέψουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Έχουμε συναίσθηση πως αυτά τα έργα δεν μας ανήκουν», τονίζει στην El Pais ο διευθυντής του τμήματος Ζωγραφικής του Λούβρου Σεμπαστιάν Αλάρ.
