Σε συνέντευξή της στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η δημοφιλής ηθοποιός αναφέρεται στην «Ηλέκτρα», μιλάει για την πρόκληση για έναν ηθοποιό να συμμετέχει σε παραστάσεις έργων αρχαίων συγγραφέων, αλλά και για τα μελλοντικά της σχέδια, ενώ σημειώνει πως νιώθει ευγνωμοσύνη που κάνει αυτό που αγαπάει.
Επίσης τονίζει πως ο Πολιτισμός πλήττεται από την κρίση, επισημαίνοντας όμως πως από τα λίγα καλά της κρίσης είναι ότι οι νέοι ηθοποιοί έμαθαν να είναι πιο ομαδικοί, να μην είναι ανταγωνιστικοί και να βοηθούν περισσότερο ο ένας τον άλλον.
Ακολουθεί η συνέντευξη της Λένας Παπαληγούρα στον Νίκο Γιώτη για το Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων:
Ερ. Πώς προέκυψε η συνεργασία σας στη συγκεκριμένη παράσταση και μάλιστα στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ηλέκτρας;
Απ. Είχα αποφασίσει να μην δουλέψω το καλοκαίρι και να κάνω διακοπές, κι ενώ είχα πει αρκετά όχι και σε πράγματα που μ΄ ενδιέφεραν μάλιστα, θεώρησα την πρόταση του σκηνοθέτη Θέμη Μουμουλίδη να υποδυθώ την «Ηλέκτρα» ως ένα δώρο που δεν μπορούσα να αρνηθώ. Έτσι μπήκα σ΄ αυτήν την... περιπέτεια, σ΄ αυτό το ταξίδι το οποίο είναι πανέμορφο.
Ερ. Έχετε παίξει και στο παρελθόν σε παραστάσεις έργων αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων: «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», «Τρωάδες», «Λυσιστράτη». Παραστάσεις αυτών των έργων αποτελούν πρόκληση για να συμμετάσχει ένας ηθοποιός;
Απ. Για κάθε ηθοποιό αυτά τα έργα είναι τεράστια κι έχουν ένα πεδίο πάνω στο οποίο μπορεί ο ηθοποιός να κάνει την έρευνά του. Είναι ανεξάντλητα αφού κάθε μέρα τα ανακαλύπτεις και είναι σαν ο Ευριπίδης ή ο Αισχύλος ή ο Σοφοκλής να τοποθετούν έναν μεγεθυντικό φακό και να μεγεθύνουν μ΄ έναν τρόπο τα πρόσωπα, τα πράγματα και τις καταστάσεις, οπότε καλείται ο ηθοποιός να υποδυθεί τελικά όχι έναν χαρακτήρα αλλά ένα σύμβολο. Συνεπώς για μένα όντως πρόκειται για δώρο γιατί είναι τεράστιο το ταξίδι που κάνεις μέσα από αυτά τα μεγάλα κείμενα!
Ερ. Η προσέλευση του κοινού στις παραστάσεις σας είναι μεγάλη. Τι είναι εκείνο που έλκει τους θεατρόφιλους σε όποια πόλη κι αν παίζετε;
Απ. Νομίζω ότι η παράσταση επικοινωνεί με τον κόσμο, κι αυτό το αποδεικνύει η προσέλευση, το χειροκρότημά του και τα σχόλια που ακούμε μετά. Και γι αυτό φαίνεται πως όπου κι αν παίζουμε η παράσταση πάει καλά!
Ερ. Πώς προσεγγίζετε, πώς ζείτε τον εμβληματικό αυτόν ρόλο που υποδύεστε, της Ηλέκτρας;
Απ. Σίγουρα τον ζω έντονα. Η Ηλέκτρα είναι ένα πρόσωπο που το βασικό της στοιχείο είναι η εμμονή, το πάθος για εκδίκηση και το μίσος. Ζει εξόριστη από το παλάτι του πατέρα της και δέκα χρόνια προσμένει τον αδελφό της προκειμένου να οργανώσουν μαζί την εκδίκηση για τον φόνο του πατέρα τους. Κατά συνέπεια νομίζω ότι αυτά τα δέκα χρόνια την έχουν μετατρέψει -όπως λέμε με τον Θέμη Μουμουλίδη- σ΄ ένα αγρίμι, αυτά τα χρόνια της εξορίας την έχουν σκληρύνει πολύ και ο πόνος την έχει κάνει να ζει μόνο για την εκδίκηση. Οπότε είναι μια ηρωίδα -αυτό που λέμε οι ηθοποιοί- «στα κόκκινα». Δηλαδή από τη στιγμή που ξεκινάει η παράσταση μέχρι το τέλος είναι όλα τα συναισθήματα πολύ έντονα και φυσικά όσο προχωράει το έργο, που έχει πολύ σασπένς και αρκετή αγωνία από τη γραφή του, βλέπουμε ότι είναι ένα πρόσωπο που συνέχεια κορυφώνει μ΄ έναν τρόπο. Γι αυτό είναι σίγουρα για μένα έντονο το να το κάνω αυτό κάθε μέρα. Από την άλλη η Ηλέκτρα είναι τόσο πολύπλοκη και τόσο γοητευτική, που πραγματικά αισθάνομαι σαν να βουτάω σε μια θάλασσα και κάθε μέρα να εξερευνώ και περισσότερο. Είναι σύμβολα αυτοί οι ρόλοι, είναι ανεξάντλητοι.
Ερ. Τι είναι εκείνο που κάνει ξεχωριστή αυτήν την παράσταση;
Απ. Κατ΄ αρχάς νομίζω το ίδιο το έργο. Είναι η πιο σκληρή «Ηλέκτρα» από όσες έχουν γραφτεί, η πιο αιρετική κι από τις λίγες τραγωδίες που η αγωνία και το σασπένς δεν προκύπτουν μόνο από την πλοκή και τον μύθο αλλά και από τους χαρακτήρες, τις σχέσεις μεταξύ τους και τις ανατροπές που συμβαίνουν στις σχέσεις και τα πράγματα με αυτούς τους χαρακτήρες. Επίσης νομίζω πως είναι ενδιαφέρον και το κομμάτι που έχει το έργο στο τέλος, το αντί επιλόγου ή μετά το φόνο, που ενώ θα περίμενε κανείς ότι ένα πρόσωπο κυριευμένο από εμμονή όπως η Ηλέκτρα που προσμένει την εκδίκηση, όταν η πράξη συμβαίνει θα λυτρωθεί, όχι μόνο δεν λυτρώνεται αλλά βλέπουμε ότι εκεί είναι η πιο μεγάλη τραγωδία κι εκεί είναι που το πρόσωπο συνειδητοποιεί την απόλυτη ματαιότητα και ότι φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει λύτρωση μετά τη μητροκτονία.
Ερ. Τα επαγγελματικά σας σχέδια για τον χειμώνα ποια είναι; Πού θα σας δούμε;
Απ. Έχω κάποια σχέδια τα οποία όμως ακόμη δεν είναι ανακοινώσιμα.
Ερ. Όσον αφορά το θέατρο, τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση;
Απ. Μιλάω για το θέατρο. Όσον αφορά την τηλεόραση θα γυριστούν πάλι επεισόδια της «10ης εντολής» με άλλο τίτλο -«Ου φονεύσεις» θα λέγεται-, στα οποία θα συμμετέχω. Είναι ωραία γιατί είναι σαν ταινίες αυτά τα επεισόδια, από την άποψη ότι δουλεύεις δέκα μέρες και είναι σαν να κάνεις μια μικρή ταινία, με αρχή, μέση, τέλος. Είναι ωραία τα σενάρια, ωραία η σκηνοθεσία...
Ερ. Υπάρχει κάτι στον ορίζοντα που να αφορά τον κινηματογράφο;
Απ. Κινηματογραφικά βέβαια πάντα κάτι έχεις και ποτέ δεν γίνεται τίποτε. Γιατί όλο προγραμματίζονται και όλο μετά δυστυχώς αναβάλλονται...
Ερ. Πού το αποδίδεται αυτό;
Απ. Στην κρίση. Στο σινεμά χρειάζονται χρήματα, δεν είναι όπως το θέατρο όπου τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Εγώ έχω βέβαια και το παράδειγμα της «Κατερίνας» του Κορτώ που κάναμε με τον Γιώργο Νανούρη, που ξεκινήσαμε χωρίς καθόλου χρήματα, μόνο για να αποδείξουμε στους εαυτούς μας ότι γίνεται- και πραγματικά έγινε και παίζαμε τέσσερα χρόνια. Δυστυχώς αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει στο σινεμά.
Ερ. Το θέατρο έχει πληγεί από την κρίση;
Απ. Νιώθω ότι περισσότερος κόσμος θα ήθελε να έρθει, αλλά είναι δύσκολα τα πράγματα. Από την άλλη, νιώθω ότι είναι συγκινητική η προσέλευση του κόσμου- με την έννοια ότι αποδεικνύει πως έχουμε ανάγκη αυτό το «μαζί» που συμβαίνει στο θέατρο, δηλαδή αυτή τη ζωντανή επικοινωνία και ότι έχουμε ανάγκη να συγκινηθούμε με κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, και νομίζω ότι αυτό είναι ελπιδοφόρο. Απ΄ την άλλη, σίγουρα έχουν πληγεί οι συνθήκες εργασίας και οι παραγωγές, είναι πιο στενά τα πράγματα, και η ανασφάλεια στη δουλειά μας είναι πολύ μεγαλύτερη, γιατί κάτι μπορεί να ακυρωθεί ή να αλλάξει, να έχεις σχέδια και να μην τολμάς να τα πεις επειδή όλα είναι ρευστά. Δυστυχώς και ο Πολιτισμός πλήττεται από την κρίση...
Ερ. Ορισμένοι χαρακτηρίζουν «άτυχη» τη γενιά των νέων ηθοποιών, όπως εσείς, με την έννοια ότι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης δεν υπάρχουν οι επαγγελματικές ευκαιρίες όπως παλιότερα. Υιοθετείτε αυτήν την άποψη;
Απ. Σίγουρα,, τα παιδιά που τελειώνουν τώρα, δεν ξέρω αν είναι πιο άτυχα, αλλά σίγουρα αντιμετωπίζουν μεγαλύτερες δυσκολίες με την έννοια ότι ακόμη κι αν είσαι τυχερός και δουλέψεις και σε ωραίες παραστάσεις οι μισθοί είναι πολύ χαμηλοί και ζεις με δυσκολία. Κι εγώ άλλωστε, επειδή ζω μόνο απ΄ τη δουλειά μου ποτέ δεν κάνω μόνο μία δουλειά σ΄ έναν χρόνο. Πρέπει να κάνω δύο ή τρεις παραστάσεις. Ταυτόχρονα όμως -επειδή μ΄ αρέσει να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο-, νομίζω ότι μάθαμε να είμαστε πιο ομαδικοί, να μην είμαστε ανταγωνιστικοί και να βοηθάμε περισσότερο ο ένας τον άλλον -το βλέπω αυτό πολύ στη γενιά μου- και αυτό νομίζω ότι είναι από τα λίγα καλά της κρίσης.
Ερ. Μετανιώσατε ποτέ που εγκαταλείψατε -τις παράλληλες με τη δραματική σχολή- σπουδές σας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ;
Απ. (Γελάει) Η δραματική σχολή είναι τρία χρόνια και αυτά τα τρία χρόνια σπούδαζα παράλληλα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Μόλις τελείωσα τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης και άρχισα να δουλεύω στο θέατρο, η δουλειά μου με απορρόφησε τόσο πολύ και ήταν σαν να μου άνοιγε μπροστά μου αυτό που αγαπούσα και δεν είχα μυαλό για τίποτε άλλο. Γι αυτό νιώθω ευγνωμοσύνη που κάνω αυτό που αγαπάω.
