Προηγήθηκε πολυαρχιερατικό συλλείτουργο προεξάρχοντος του μητροπολίτη Ταλλίνης και πάσης Εσθονίας Στεφάνου, συλλειτουργούντων του μητροπολίτη Ελβετίας Ιερεμίου, του επισκόπου Λαμψάκου Μακαρίου και του μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσοστόμου.
{yendifplayer type=video youtube=https://www.youtube.com/watch?v=T9bhMcG9vDw}
ΕΝΑ ΦΤΩΧΟ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ
Ο μητροπολίτης Ταλλίνης και Εσθονίας Στέφανος μιλώντας για τη ζωή και το έργο του Μελετίου αναφέρθηκε στην προσωπικότητα και το πολύπλευρο έργο του, ξεκινώντας από τα φτωχά παιδικά του χρόνια στην Καλαμάτα. Ενα φτωχό παιδί, που αποφασίζει να γίνει κληρικός, αφού ζήσει την περιπέτεια του αλβανικού πολέμου. Ενας άνθρωπος και ιεράρχης που δεν έκανε διακρίσεις, τους έβλεπε όλους παιδιά του Θεού. Αγαπούσε τα γράμματα, αλλά απαρνήθηκε μια άλλη ζωή και πορεία για να αφιερωθεί στα θεία. Ο Μελέτιος έτρεχε παντού μέρα και νύχτα, στις φυλακές, στα νοσοκομεία, είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων και η ποιμαντική δράση του δεν σταματούσε ποτέ.
ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
Ο μητροπολίτης Στέφανος έζησε κοντά στον Μελέτιο και εμπνεύστηκε από αυτόν. Στην εποχή της χούντας, όταν πολλοί Ελληνες έζησαν στην εξορία και άλλοι στις φυλακές -πολλοί από αυτούς φτωχοί- ο Μελέτιος κάθε μήνα φρόντιζε να ταχυδρομεί στον καθένα τους έναν φάκελο με βοήθεια.
Αυτός ήταν ο Μελέτιος, ανέφερε ο κ. Στέφανος: ειρηνικός χωρίς πάθος, χωρίς κακία και ας τον πολέμησαν. Τα χρόνια του 1970 έφτιαξε ένα οικοτροφείο για φτωχά παιδιά. Μέσα του κρατούσε την ανάμνηση της πατρίδας και το 1963 κατάφερε να πείσει την κυβέρνηση στην Ελλάδα για μια κατασκήνωση για τα ελληνόπουλα που είχαν γεννηθεί στη Γαλλία. Συνολικά 6.000 παιδιά έχουν έρθει σε επαφή με την ελληνική κουλτούρα και τον πολιτισμό μέσω αυτής της κατασκήνωσης.
ΣΙΩΠΗΛΟ ΕΡΓΟ
Το έργο του ήταν σιωπηλό και απέφευγε την κοσμική ζωή. Πνευματικός καθοδηγητής για μελλοντικούς ιεράρχες, τους ενέπνευσε με τη ζωή και το έργο του. Ελυνε όλα τα προβλήματα ειρηνικά και με αγάπη. Τιμήθηκε και από τη Λεγεώνα Τιμής, σπάνιο για ξένους. Εργαζόταν για τη συνένωση όλων των ορθοδόξων. Είχε το χάρισμα να φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Ο ίδιος ήταν ένας άνθρωπος ταπεινός και αρκούνταν σε λίγα πράγματα, ένα μικρό τραπεζάκι στο δωμάτιό του, όπου εκεί περνούσε τις ώρες του δουλεύοντας.
Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ
“Η Καλαμάτα ήταν η καρδιά του, ποτέ δεν την εγκατέλειψε. Θα πρέπει να είστε υπερήφανοι που γεννήθηκε και τίμησε τη Μεσσηνία και την Ελλάδα σε όλη την οικουμένη” κατέληξε ο μητροπολίτης Στέφανος για την προσωπικότητα και το έργο του Μελετίου.
Ανάμεσα στο εκκλησίασμα παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων η βουλευτής Γιώτα Κοζομπόλη, η αντιπεριφερειάρχης Μεσσηνίας Ελένη Αλειφέρη και ο δήμαρχος Καλαμάτας Παναγιώτης Νίκας.
Με το πέρας της θείας λειτουργίας τελέστηκε τρισάγιο ενώπιον της προτομής του ιεράρχη, στον προαύλειο χώρο της Υπαπαντής.
Ν.Κ.
ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΕΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΙΕΡΑΡΧΗ
Στο γεύμα μετά το μνημόσυνο του μητροπολίτη Γαλλίας Μελετίου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος μιλώντας για τον μακαριστό ιεράρχη αναφέρθηκε στις παρακαταθήκες που άφησε με το έργο της ζωής του.
Αναλυτικά η ομιλία του κ. Παυλόπουλου:
"Κυρίες και κύριοι, κανονικά δεν θα έπρεπε να μιλήσω εγώ σήμερα, στενός συγγενής, ανιψιός του μακαριστού Μελετίου, γι΄ αυτόν. Εάν το πράττω, το πράττω γιατί το παράδειγμα του Μελετίου, ως ιεράρχη του Πατριαρχείου, είναι εξαιρετικά επίκαιρο όχι μόνο για την Εκκλησία, αλλά και για τον τόπο μας, για τον λαό μας και το έθνος μας. Και αποδίδω την αλήθεια στο ακέραιο, και θα εξηγήσω σύντομα γιατί. Ο Γαλλίας Μελέτιος υπήρξε βλαστός αυτού του ευλογημένου τόπου της Μεσσηνίας. Σπούδασε Θεολογία, υπήρξε ιεροκήρυκας, ιδίως στην Ιερά Μητρόπολη Σπάρτης. Και εκείνο που ίσως δεν είναι γνωστό, είναι ότι σ΄ εκείνη την περίοδο, πριν την επισκοπική του ανάρρηση, ο Μελέτιος προσέφερε πολλά στον αγώνα της Αντίστασης κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Το λέω αυτό, γιατί δεν πρέπει να λησμονάμε ποτέ τη συνεισφορά των ανθρώπων της Εκκλησίας, στους αγώνες του λαού και του έθνους. Ο Μελέτιος, όπως και άλλοι ιερωμένοι, είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα της Εκκλησίας.
Σε ό,τι αφορά την πορεία του ως επισκόπου, μητροπολίτη Γαλλίας και όχι μόνο, ο Μελέτιος ανήλθε στο στερέωμα της Ορθοδοξίας και το παράδειγμά του υπήρξε καταλυτικό για τον τρόπο με τον οποίο ένας ιεράρχης, ιδίως στα προκεχωρημένα φυλάκια του Πατριαρχείου, πρέπει να ασκεί τα καθήκοντά του. Είχε στέρεη θεολογική μόρφωση, αλλά δεν ήταν ο άνθρωπος των λόγων. Σπάνια μιλούσε και θυμάμαι στον Αγιο Στέφανο τις ελάχιστες, λιτές, δωρικές ομιλίες του. Φρόντισε όμως να εφαρμόσει στην πράξη την Ορθοδοξία και την χριστιανοσύνη. Και εάν είχα να πω δυο λόγια γι΄ αυτή την επισκοπική του δράση, θα μπορούσαν να την συμπυκνώσουν κυρίως δύο από τους Μακαρισμούς. Ο πρώτος είναι ότι «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί ότι αυτοί υιοί Θεού κληθήσονται». Γιατί ο Μελέτιος υπήρξε πάντα ένας ειρηνοποιός, ήξερε τι σήμαινε ο διχασμός, η διχόνοια, ιδίως στο εσωτερικό, όπου προσπάθησε να ενώσει τους Ελληνες και τα κατάφερε. Η κοινότητα της Γαλλίας και ιδίως των Παρισίων, υπήρξε για πολλά χρόνια ένα υπόδειγμα ενότητας, πράγμα το οποίο δεν συνέβαινε πριν. Κι ο δεύτερος Μακαρισμός είναι ότι «Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται». Γιατί ο Μελέτιος υπήρξε ένας άνθρωπος ο οποίος ήξερε πολύ καλά τι σημαίνει να στέκεσαι δίπλα στον φτωχό και τον κατατρεγμένο. Ηταν ο ιεράρχης των νοσοκομείων, ο ιεράρχης των φυλακών. Οποιος τον έζησε το ξέρει: Ηταν δίπλα σε όσους είχαν ανάγκη βοήθειας.
Μας άφησε αυτές τις δύο παρακαταθήκες, όπως και άλλοι ιεράρχες που κινήθηκαν προς την ίδια κατεύθυνση. Και αυτές οι παρακαταθήκες παραμένουν για όλους μας, για την Εκκλησία και την πολιτεία, πολύ σημαντικές. Η μεν δεύτερη -σε ό,τι αφορά δηλαδή την ελεημοσύνη, το έλεος, την αγάπη προς τον πλησίον- είναι εκείνη που στηρίζει τον πυλώνα του κοινωνικού κράτους, ο οποίος στις μέρες μας έχει υποστεί τεράστια ρήγματα ιδίως μέσα στην κρίση. Κι εάν δεν έχει καταρρεύσει, κι εάν αποφύγαμε την κοινωνική έκρηξη, αυτό οφείλεται στην οικογένεια, στην Εκκλησία, στην αλληλεγγύη που εμείς οι Ελληνες φροντίζουμε να έχουμε μεταξύ μας στις δύσκολες στιγμές.
Και το δεύτερο, το παράδειγμα του Μελετίου ήταν το παράδειγμα ενός ιεράρχη αλλά και ενός πατριώτη, που έδειχνε ότι εμείς, ιδίως οι Ελληνες ως λαός και ως έθνος, θέλουμε να ζήσουμε με τους γείτονές μας ειρηνικά. Δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε, αλλά δεν πρόκειται να παραδώσουμε και τίποτα απολύτως, και είναι το δεύτερο σκέλος της πατριωτικής δράσης του Μελετίου.
Διακηρύσσουμε λοιπόν ότι είμαστε λαός και έθνος της ειρήνης. Αλλά είμαστε λαός και έθνος ο οποίος δεν πρόκειται, σε καμία περίπτωση, ν΄ απεμπολήσει, έστω και κατ΄ ελάχιστο το έδαφός του, τα σύνορά του, την κυριαρχία του. Και λέμε προς τους γείτονές μας και ιδίως προς την φίλη και γείτονα Τουρκία, ότι ίδιον των πολιτικών που θέλουν να λέγονται «μεγάλοι πολιτικοί» είναι να μετράνε τα λόγια τους. Και, κυρίως, να ξέρουν ότι το δημοκρατικό τους ήθος, η δημοκρατική τους οντότητα, άρα και η πολιτειακή τους οντότητα, εξαρτάται από τον σεβασμό του πολιτισμού και της Ιστορίας. Αν δεν υπάρχει αυτός ο σεβασμός τότε από εκεί και πέρα κανένα μέγεθος δεν μπορεί να θεωρείται μεγάλο. Τουλάχιστον, δεν μπορεί να απαιτεί τον σεβασμό μας. Ούτε ημών των Ελλήνων ούτε της Ευρωπαϊκής Ενωσης ούτε της διεθνούς κοινότητας. Και είναι απολύτως σαφής αυτή η θέση. Που είναι θέση η οποία συμβαδίζει με τον ελληνικό, τον ευρωπαϊκό και τον εν γένει δυτικό πολιτισμό.
Σας ευχαριστώ γιατί μας δώσατε τη δυνατότητα σήμερα εδώ να μπορέσουμε να αναπολήσουμε τη μνήμη του Μελετίου. Και επαναλαμβάνω: Τα όσα είπα, θα τα έλεγα και αν δεν ήμουν ανιψιός του και αν τιμούσαμε τη μνήμη ενός ιεράρχη, του μεγέθους του Μελετίου, ο οποίος σήμερα -το πιστεύω- είναι νοερά μαζί μας, μας ευλογεί και μας καθοδηγεί".
