Λόγω της μη αρίθμησης θέσεων -ελέω απουσίας καθισμάτων- δεν είναι λίγοι οι θεατές που παίρνουν την πρωτοβουλία να δεσμεύσουν αρκετό χώρο με ό,τι διαθέτουν, έτσι ώστε να εξασφαλίσουν θέσεις για συγγενείς και φίλους.

Με νοοτροπία λοιπόν που θυμίζει "βάζω καφάσια και καρέκλες στον δρόμο για να μη χάσω το πάρκινγκ" μια ώρα πριν από τις παραστάσεις την εμφάνιση τους στα διαζώματα του αμφιθεάτρου κάνουν τσάντες, ζακέτες, μπουκάλια και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους, τη στιγμή που το Κάστρο επισκέπτονται δεκάδες ξένοι τουρίστες οι οποίοι μένουν αποσβολωμένοι με το όλο φτωχό θέαμα.

Όσο για τους θεατές που προσέρχονται στο αμφιθέατρο ακόμα και μισή ώρα πριν, συναντούν "καπαρωμένες" θέσεις από άλλους θεατές οι οποίοι με το "έτσι θέλω" τους διώχνουν, λέγοντας χαρακτηριστικά «είναι πιασμένες», δημιουργώντας όπως είναι λογικό στιγμές έντασης.

Τώρα αν μας τιμάει ως πόλη αλλά και ως Έλληνες γενικότερα η όλη κατάσταση, καλό θα είναι να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα. Γιατί πολύ απλά κάτι τέτοιες συμπεριφορές είναι ο "καθρέφτης" της παιδείας μας.