Ο διάδρομος έξω από τα γραφεία της Υπηρεσίας και της Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων στον 1ο όροφο των Δικαστηρίων είναι επίσης γεμάτος ζωγραφιές μαθητών σχολείων της Καλαμάτας, που έχουν θέμα την πρόληψη της παραβατικότητας και την προστασία παιδιών από τη θυματοποίηση, ενώ τα μηνύματα στο δέντρο μιλούν για την προστασία και τα δικαιώματα των παιδιών.

“...Εάν ένα παιδάκι έκλαιγε στην παιδική χαρά, θα το έπαιρνα αγκαλιά και θα του έλεγα να πάμε να παίξουμε!”, γράφει στη ζωγραφιά ενός νηπίου, που όπως και στα άλλα έργα που έχουν φιλοτεχνηθεί σε σχολεία της πόλης (υπάρχουν και έργα που δημιουργήθηκαν στο 7ο Γυμνάσιο από καθηγητές στο πλαίσιο σεμιναρίου), τα παιδιά θέλουν να περάσουν σε αυτόν που στέκεται για λίγο στο διάδρομο και τα διαβάζει, αλλά και στην υπηρεσία όπου απευθύνονται, το δικό τους μήνυμα για το τι σημαίνει προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού.

“Ολα αυτά τα έργα αντιπροσωπεύουν ουσιαστικά μια φιλοσοφία”, εξηγεί στην “Ε” η επιμελήτρια Ανηλίκων Καλαμάτας Αγγελική Ρουμελιώτου: “Το ότι όλες εμείς οι υπηρεσίες που δουλεύουμε με τα παιδιά μπορούμε και πρέπει να γινόμαστε δίκτυο. Να επικοινωνούμε, να πλαισιώνουμε από κοινού και να συμβάλουμε στην προστασία των παιδιών, να φτάνουμε τη φωνή τους παντού”, αλλά και “να εκπαιδευόμαστε στο να τα ακούμε, να αποκωδικοποιούμε τα μηνύματά τους, να δίνουμε και να παίρνουμε εικόνες, ήχους και μηνύματα ποικιλόμορφα και εν τέλει να ρίχνουμε σπόρους αλληλεγγύης και να φροντίζουμε με κάθε τρόπο, ώστε αυτοί οι σπόροι να δώσουν καρπούς”.

Οι ζωγραφιές και το εναλλακτικό χριστουγεννιάτικο δέντρο λοιπόν είναι το έναυσμα ώστε “κάθε άνθρωπος που μπαίνει στους χώρους μας να μπορεί να μοιραστεί για λίγο τη φιλοσοφία μας. Μια φιλοσοφία που σχετίζεται με την ανάγκη της προστασίας της ίδιας της παιδικότητας, που είναι και η ελπίδα για έναν πιο όμορφο κόσμο”, λέει η επιμελήτρια. Και προσθέτει πόσο αναγκαίο είναι “να φτιάξουμε ασπίδες προστασίας για κάθε παιδί”, όπως και “να διαβάσουμε τι κρύβεται πίσω από κάθε δυσκολεμένο παιδί, ακόμη και αν αυτό το «δυσκολεμένο» σημαίνει παραβατική πράξη”, που προϋποθέτει όμως “την ανάγκη να μάθει η ίδια η κοινωνία να ορθώνει το ανάστημά της όταν ένα παιδί κινδυνεύει”, σημειώνει καταλήγοντας η Αγγελική Ρουμελιώτου.

Ν.Κ.