Αναλυτικότερα, στο ΣτΕ είχε προσφύγει η Ελληνική Ορθολογική Εταιρεία και 1.196 κάτοικοι της Λακωνίας και των πέριξ περιοχών, κατά του υπουργού Περιβάλλοντος και ζητούσαν να ακυρωθούν δύο αποφάσεις του. Η πρώτη ήταν η από 26.3.2012 απόφαση με την οποία εγκρίθηκαν οι περιβαλλοντικοί όροι για τη κατασκευή και λειτουργία δυο αιολικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας 26 ανεμογεννητριών συνολικής ισχύος 55,30 MW στη θέση Μακρυλάκκωμα και Προφήτης Ηλίας του Δήμου Ανατολικής Μάνης.
Η δεύτερη ήταν η από 30.3.2012 απόφαση με την οποία εγκρίθηκαν οι περιβαλλοντικοί όροι για τη κατασκευή και λειτουργία δυο αιολικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής 22 ανεμογεννητριών συνολικής ισχύος 47,9 MWστη θέση Προφήτης Ηλίας - Μακρυλάκκωμα - Τρυπιτή Σαγγιάς του Δήμου Ανατολικής Μάνης.
Οι προσφεύγοντες, μεταξύ των άλλων, υποστήριζαν ότι το από 20.9.1993 Προεδρικό Διάταγμα που αφορά την εκτός σχεδίου και εκτός ορίων περιοχή του Γυθείου και Οιτύλου Λακωνίας, δεν επιτρέπει την εγκατάσταση αιολικών πάρκων, με συνέπεια να είναι μη νόμιμη η έγκριση των περιβαλλοντικών όρων για την τοποθέτηση των ανεμογεννητριών.
Στη συνέχεια, το Ε΄ Τμήμα του ΣτΕ (με πρόεδρο τον αντιπρόεδρο Αθανάσιο Ράντο και εισηγήτρια την σύμβουλο Επικρατείας Μαργαρίτα Γκορτζολίδου) στην υπ΄ αριθμ. 1469/2018 απόφασή του αναφέρει ότι το από 20.9.1993 Προεδρικό Διάταγμα δεν περιλαμβάνει μεταξύ των ρητών απαγορεύσεων του την εγκατάσταση αιολικών πάρκων, ενώ επιτρέπει την εγκατάσταση -υπό προϋποθέσεις- βιομηχανικών και βιοτεχνικών μονάδων.
Ακόμη, αναφέρει η δικαστική απόφαση, ότι το επίμαχο Προεδρικό Διάταγμα του 1993, ερμηνευόμενο υπό το φως του ειδικού πλαισίου για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν απαγορεύει την εγκατάσταση αιολικών σταθμών γενικά στην επίδικη περιοχή, δεδομένου μάλιστα ότι η ενίσχυση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αποτελεί έναν από τους κύριους στόχους του περιφερειακού σχεδίου της Πελοποννήσου.
Κατόπιν αυτών το ΣτΕ έκρινε ότι οι ισχυρισμοί των προσφευγόντων περί παραβίασης του Συντάγματος, της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας (οδηγία 2001/42/ΕΚ) και της Ελληνικής νομοθεσίας (νόμος 3851/2010) είναι απορριπτέοι ως αβάσιμοι, ενώ απέρριψε και όλους τους άλλους ισχυρισμούς τους.
