Η Ελλάδα του 2017 δυστυχώς θυμίζει σε πολλά την δεκαετία του 1950 και 1960, δηλαδή φτώχεια, μετανάστευση, χωρίς δουλειά, και όνειρο ζωής ο διορισμός στο Δημόσιο.
Τα νέα παιδιά έχουν δύο επιλογές: ή να αναζητήσουν την τύχη τους στο εξωτερικό ή να ελπίζουν σε μια θεσούλα στο Δημόσιο.
Ομως οι νέες φουρνιές δημοσίων υπαλλήλων θα μοιάζουν περισσότερο στους προς εξηκονταετίας παρά στους εν ενεργεία, διότι θα αρκούνται σε ένα μικρό μισθό με στόχο την ασφαλή επιλογή για δημιουργία νέας κομματικής πελατείας, δηλαδή όλοι στο Δημόσιο και η ανάπτυξη θα έρθει... μαγικά.
Με λίγα λόγια, επανέρχεται η συμβουλή των γονέων της 10ετίας του 1960 που έλεγε «κοίτα παιδί μου να διορισθείς στο Δημόσιο».
Ομως τίποτε δεν γίνεται τυχαία. Ούτε οι νέοι επιστήμονες που φεύγουν - και δεν φεύγουν απλώς, το βάζουν στα πόδια. Ούτε η εγχώρια αγορά που έχει μείνει «μια γειτονιά». Δεν συρρικνώνονται όσοι μειώνουν την παραγωγή τους και τις δράσεις, αλλά βγαίνουν από το παιχνίδι.
Με ποιους λοιπόν θα φτιάξουμε την Ελλάδα; Με τους δήμους και τις δημοτικές επιχειρήσεις ή με την εστίαση;
Οι μόνοι που δεν μεταναστεύουν είναι οι λαθρέμποροι και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, οι οποίοι είναι γνωστό ότι ποτέ δεν επενδύουν, και στα επόμενα 2-3 χρόνια θα είναι οι κορυφαίοι παράγοντες της ελληνικής οικονομίας.
Είναι γνωστό ότι την πρώτη θέση σε όλο τον κόσμο, στη λίστα των χωρών με το υψηλότερο ποσοστό του ΑΕΠ που αποδίδεται στην παραοικονομία, την κατέχει η Ελλάδα.
Ανάπτυξη δεν είναι η δημιουργία νέων στρατών από εξαρτημένους συμβασιούχους, που θα εργάζονται με την ελπίδα μιας μόνιμης πρόσληψης στο Δημόσιο.
Με αυτή την εικόνα κατά νου, ποιος νέος 30-40 ετών θα μείνει στην Ελλάδα να περιμένει την αναγέννηση; Ποιος αφελής δεν θα φύγει περιμένοντας τις επενδύσεις ή την δίκαιη ανάπτυξη που τάζουν τα κόμματα και οι επαγγελματίες πολιτικοί της χώρας;
Κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί μας, αν εμείς οι ίδιοι δεν αποφασίσουμε να μείνουμε στον τόπο μας και να τον ξαναχτίσουμε.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε θλιβερή κατάντια, οικονομικά, κοινωνικά και ιδίως πολιτικά. Ο,τι καλό δυναμικό έχει απομείνει μετακομίζει ή μάλλον μεταναστεύει.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Μήπως λοιπόν σήμερα, που το ψεύδος γίνεται θεσμός, οι δημοκρατικές κοινωνίες των πολιτών θα πρέπει να αντιδράσουν;
Γιατί πρέπει να τιμωρείται με φυλάκιση ένας πεινασμένος, που έκλεψε μια φραντζόλα ψωμί, και όχι ένας απατεώνας και ψεύτης που είναι στην εξουσία; Η απάτη και το ψεύδος πρέπει να αναχθούν σε ποινικό αδίκημα.
Δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική δημοκρατία, όσο οι πολιτικοί θα έχουν δικαίωμα να ψεύδονται χωρίς να τιμωρούνται.
Μήπως η νέα γενιά πρέπει να πάρει την τύχη της χώρας στα χέρια της;
Την προσωπικότητα εκείνη που θα ξεπεταχτεί από το φλεγόμενο πολιτικό τοπίο και θα βγάλει την Ελλάδα από τη φωτιά;
Ποιος νέος μπορεί να παίξει νικηφόρα αυτό το ρόλο; Ποιος μπορεί να πείσει τους Ελληνες πολίτες ότι δεν είναι ο εκλεκτός των Ελλήνων ολιγαρχών, αλλά μια προσωπικότητα που έχει το σθένος να τα βάλει μαζί τους και να τεθεί επικεφαλής της αστικής επανάστασης που δεν έγινε ποτέ;
Πόσο κοντά βρισκόμαστε στην εμφάνιση ενός ηγέτη με αυτά τα χαρακτηριστικά; Πόσο ώριμοι έγιναν οι Ελληνες ψηφοφόροι στην διάρκεια της μεταπολίτευσης αλλά κυρίως των 8 μνημονιακών χρόνων, με τόσες οδυνηρές απώλειες στις περιουσίες τους;
Χρειάζεται κάποιος της νέας γενιάς που θα μπορέσει να συνεπάρει τους ψηφοφόρους και να κάνει τη διαφορά.
Αναφέρομαι στους σημερινούς νέους και εφήβους, αλλά και σε μεγαλύτερους, που βρίσκονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες της κρίσης και πολλοί από αυτούς επιλέγουν τον δρόμο της ξενιτιάς.
Στόχος πρέπει να είναι τα νέα παιδιά να βρουν κίνητρα να παραμείνουν στην Ελλάδα, επενδύοντας στην τεχνολογία και την απόλυτη ηλεκτρονική διακυβέρνηση, τσακίζοντας τη γραφειοκρατία πάνω στην οποία στηρίζεται το πελατειακό κράτος, και καταργώντας τη μονιμότητα σε όλες τις βαθμίδες του Δημοσίου.
