Τα προβλήματα εντοπίζονται από τους ανεπαρκείς χώρους υποδοχής και στάθμευσης, μέχρι το στενό, επικίνδυνο και με ξεχαρβαλωμένα ξύλινα στηθαία μακρύ μονοπάτι και τα άκρως επικίνδυνα περάσματα, πατώντας σε… γεφύρι και βράχια «γυαλί» ανάμεσα στον μικρό και μεγάλο, μαγευτικούς κατά άλλα καταρράκτες.

Πράγματι, τις ημέρες πριν αλλά και μετά τον Δεκαπενταύγουστο, το πλήθος των επισκεπτών ήταν τέτοιο, που με πολύ δυσκολία μπορούσαν να παρκάρουν οι οδηγοί, καθώς δεν έχει προβλεφθεί επαρκής χώρος, τουλάχιστον από τη μεριά της Μεσσηνίας, κατεβαίνοντας από τα Πλατάνια. Η προσέγγιση του πάρκινγκ γίνεται από έναν δρόμο, βελτιωμένο μεν, ο οποίος όμως μόνο σιγουριά και ασφάλεια δεν παρέχει σε οδηγούς κι επιβάτες. Η διάσχιση του ποταμού, μέχρι την είσοδο του μονοπατιού, γίνεται από το παλιό πέτρινο γεφύρι, το οποίο φυσικά πλέον δεν έχει στηθαία.  Καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής μέχρι εδώ οι επισκέπτες ακόμα και αν αναζητήσουν μάλλον δε θα βρουν πινακίδα ή επιγραφή με οδηγίες, ή αναφορές σε ενδεχόμενη επικινδυνότητα. Ενας χάρτης κατατοπίζει τον επισκέπτη, για τη διαδρομή, στην απέναντι μεριά του ποταμού.

Ζευγάρια, οικογένειες με παιδάκια, μαμάδες με μωρά στην αγκαλιά, άλλοι με αθλητικά παπούτσια και πολλοί με… σαγιονάρες, ανεβαίνουν το μονοπάτι για ν΄ απολαύσουν το πανέμορφο θέαμα και τα μαγευτικά νερά που έχουν δει σε φωτογραφίες κι έχουν ακούσει από γνωστούς. Στη διαδρομή ρωτούν ξανά και ξανά καθώς παλεύουν να πιαστούν σε βράχια και ρίζες για να αισθανθούν περισσότερη ασφάλεια, αν η απόσταση είναι ακόμα μεγάλη. Οι περισσότερες απαντήσεις είναι: «Εχει δρόμο ακόμα, αλλά αξίζει τον κόπο».  Και προφανώς αξίζει, αφού τα περισσότερα πρόσωπα είναι χαμογελαστά στην επιστροφή.  Ωστόσο δεν είναι λίγοι εκείνοι που φεύγοντας μιλούν για άγνοια κινδύνου του πλήθους… Οι υποψιασμένοι με τους κινδύνους της φύσης και ειδικότερα της συγκεκριμένης… υποδομής, προειδοποιούν:  «Μην ακουμπάτε στα ξύλινα κάγκελα, έχουν ξηλωθεί, είναι στον αέρα». «Με σαγιονάρες και παιδί στα χέρια πρέπει να είσαι διπλά προσεκτικός». «Γλιστράει, πρόσεξε στις πέτρες, γιατί κάτω έχει γκρεμό»…

Η θέα του πρώτου καταρράκτη αισθάνεσαι να σε αποζημιώνει. Η διάβαση πάνω από τη λίμνη μοιάζει εύκολη υπόθεση, σε ένα γεφύρι που γλιστράει και βράχια… τσουλήθρα. Και όσοι διστάζουν να προχωρήσουν στο απότομο ανέβασμα προς τον μεγάλο καταρράκτη, υποχωρούν στις προτροπές όσων τους λένε πως θα… χάσουν. Και ίσως να μην έχουν άδικο, αφού η ομορφιά είναι μαγευτική, παρά το γεγονός πως δεν υπάρχουν υποδομές και ασφαλή περάσματα μέχρι το υπέροχο αυτό τοπίο. 

Αλλοι κοιτούν κατευθείαν στα υπέροχα νερά και άλλοι ψάχνουν… ψηλά, αναζητώντας  ασφαλές σημείο να σταθούν.

Η επιστροφή για όλους είναι δοκιμασία, αφού η πρώτη πεζοπορία, το μπάνιο, το ανέβα – κατέβα έχει κουράσει αρκετά. Ολοι σχεδόν χαμογελούν για τη μοναδική εμπειρία που έζησαν στη φύση και στην πλειοψηφία τους προσπερνούν τις όποιες… ελλείψεις υπάρχουν.

Ακόμα και οι ντόπιοι, που βρίσκονται σχεδόν καθημερινά στην περιοχή, θυμούνται τα πολλά χαμογελαστά πρόσωπα και τα λίγα εκείνα ατυχή, όπως τα χαρακτηρίζουν περιστατικά, με στραμπουλιγμένα πόδια ή άλλους μικροτραυματισμούς… ευτυχώς.

 Πρόσφατα μάλιστα συνέβησαν 1 -2 περιστατικά, με τους διασώστες να επιχειρούν αρκετή ώρα μέχρις ότου καταφέρουν να βγάλουν τους τραυματίες σε φορείο…