Το σημαντικότερο έργο ίσως του Δ. Καφαντάρη στην Πύλο με αρμόδιους τον αντιδήμαρχο Π. Κοντογόνη και πρόεδρο του τοπικού Κ. Νερατζόγλου είναι η αφαίρεση του σιδερένιου καγκελόφρακτου στο Μνημείο Τριών Ναυάρχων και αντ’ αυτού την κατασκευή χαμηλού στηθαίου με την κάλυψη μαρμάρου. Οπως έχει ξαναγραφτεί, τα κάγκελα τα συναντάς στον Κορυδαλλό, στην Κασσάνδρα, στη Μακρόνησο κ.τ.λ. Για την εξαιρετική πλατεία της Πύλου με τα ιστορικά πλατάνια της, η καγκελόφραξη του Κόδριγκτον, του Δεριγνί και του Χέυδεν στο μνημείο όπου υπάρχουν τα ομοιώματα των προσώπων τους και τα φωτογραφίζουν οι επισκέπτες, προηγείται το μασίφ κάγκελο, λες και το τίμημα για την προσφορά των ναυάρχων που συμμετείχαν στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου ήταν αυτό και μόνο αυτό. Συμμετείχαν στην απελευθέρωση του έθνους γράφοντας τον επίλογο της Επανάστασης και μεις τους κλείσαμε στο κάγκελο σαν τον Κολοκοτρώνη στο Ναύπλιο.
Για την ιστορία να πούμε ότι η μοναδική παρέμβαση που πραγματοποιήθηκε ήταν επί δημαρχοντίας Χρονόπουλου όταν αφαιρέθηκαν οι λόγχες. Υπήρχαν και λόγχες δυστυχώς και το θέαμα σε παρέπεμπε στην εποχή του σιδήρου όταν πρωτοκατασκεύαζαν οι άνθρωποι πολεμικό υλικό. Κι όλα αυτά για την προστασία του μνημείου. Να μην μπαίνουν οι πιτσιρικάδες μέσα. Εδώ πάμε σε άλλο ζήτημα, που ούτε καν ήθελε συζήτηση γιατί θεωρείται αυτονόητο, αλλά δυστυχώς το αυτονόητο μερικές φορές θέλει την ανάλυσή του. Η προστασία ενός χώρου που αποτελεί ιστορία αρχίζει πρώτα απ’ όλα από το σπίτι του καθενός ανάλογα με την διαπαιδαγώγηση που λαμβάνουν τα παιδιά από τους γονείς. Υστερα από το σχολείο αν ο γονιός δεν γνωρίζει από διαπαιδαγώγηση. Αν και το δεύτερο σκέλος αποτύχει των «εξετάσεων» τότε πρέπει να κλείσουν τα σχολεία. Στο τέλος έρχεται ο κάθε δήμος προκειμένου να συντηρήσει, να βελτιώσει, να προσθέσει ή να αφαιρέσει ώστε το αντικείμενο του έργου να αποτελεί πολιτισμό, αφού πρόκειται για κάτι ιστορικό που -δόξα τω Θεώ- η Πύλος έχει επάρκεια.
Στην τελική αν η Πύλος ως σύνολο αδυνατεί να συμπεριλάβει στο όλον της ανάπτυξής της και των έργων της τα τρία αυτά σκέλη, ας οπισθοδρομήσουμε και να τοποθετήσει ο δήμος έναν παιδονόμο να απαγορεύει τα παιδιά να μπαίνουν μέσα στο μνημείο. Και ο παιδονόμος αποτελεί στοιχείο του παρελθόντος για την Ελλάδα. Να επανέλθει αν είναι απαραίτητο και να ’χει και βούρδουλα. Με κάτι τέτοια αναδρομούμε εδώ στην Πύλο και μας πιάνει σύγκρυο.
Πρώτη γυμνασίου σχολικό έτος 1966-1967. Συνάντησα ένα απόγευμα τον γυμνασιάρχη. Με είχε στείλει η μάνα μου να αγοράσω ρύζι. Χάζεψα λίγο, μέχρι που έδυσε ο ήλιος στη Σφακτηρία. Η ώρα ήταν απαγορευτική για τους μαθητές μετά τη δύση του ήλιου.
Ελα δω, έλα δω. Πού γυρνάς τέτοια ώρα; Με ’στειλε η μάνα μου κύριε γυμνασιάρχη να πάρω ρύζι. Και γιατί χαζεύεις; Τσακίσου γρήγορα σπίτι σου. Κατά διαβολική σύμπτωση εκεί που πηλάλαγα, φάτσα μόστρα ο Τάσος ο χωροφύλακας παιδονόμος. Ακόμα το ρύζι μού κάθεται στο λαιμό. Αυτό σήμαινε τότε απαγόρευση. Τίθεται το ερώτημα. Αλλος τρόπος δεν υπάρχει εκτός του φασισμού;
Τέλος θα πρέπει να αναφερθεί για το συγκεκριμένο έργο ότι θα υπάρξουν και οχλήσεις. Κάποια σκόνη που θα σηκωθεί, κάποιο τριβείο θα ακούγεται, η μπετονιέρα να φτιάξει χαρμάνι για να κολλήσει το μάρμαρο... Αν δεν σπάσεις αυγά δε φτιάχνεις ομελέτα, ούτε τηγανητά βεβαίως εκτός και τ’ αυγά τρώγονται μόνο βραστά.
Καλύτερα όμως ομελέτα παρά "βράσε όρυζα" όταν πρόκειται για έργα.
Σεβασμός στο μνημείο. Οι γονείς θα ευθύνονται.
Τάξης Αλεξάκης
