Παρασκευή, 04 Μαϊος 2012 13:40

Αντωνία Γιαννούλη: "Funny games"

Γράφτηκε από την
Αντωνία Γιαννούλη: "Funny games"

 

Της Αντωνίας Γιαννούλη

Το "Funny games" είναι μια εξαιρετική ταινία του Αυστριακού Μίκαελ Χάνεκε. Περιγράφει τον εφιάλτη που θα ζήσουν τα μέλη μιας οικογένειας στο σπίτι τους στην εξοχή όταν γίνονται θύματα δύο ψυχωτικών νεαρών οι οποίοι τους βάζουν να συμμετέχουν σε «αστεία παιχνίδια» που περιλαμβάνουν την ψυχολογική και σωματική βία, τον εξευτελισμό και τελικά το φόνο. Το τοπίο είναι ειδυλλιακό. Είναι μια υπέροχη μέρα, θα παίξουν γκολφ, θα κάνουν ιστιοπλοΐα. Η Αν ετοιμάζει το δείπνο όταν ξαφνικά χτυπάει η πόρτα.

Είναι ο Πίτερ, φιλοξενούμενος των γειτόνων, ο οποίος θέλει να δανειστεί ένα αυγό. Ο νέος είναι ευγενικός και συμπαθέστατος και η Αν τρέχει να τον εξυπηρετήσει. Κάτι όμως δεν της αρέσει στον νεαρό.

Σύντομα, αυτό που φαινομενικά ξεκίνησε σαν ένα χαλαρό διήμερο θα εξελιχθεί σε… εφιάλτη.

Το πιο τρομακτικό είναι ότι οι νεαροί δεν εισβάλλουν σαν εχθροί αλλά μπαίνουν στο σπίτι προσκεκλημένοι και καλοδεχούμενοι από τα μελλοντικά θύματά τους.

Πώς μου ήρθε και τα γράφω τώρα αυτά; Είναι μάλλον επειδή βρίσκω να έχουν ανατριχιαστικές ομοιότητες με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα τα τελευταία χρόνια.

Το μακελειό που συνηθίσαμε να ονομάζουμε κρίση, μας έχει στην πραγματικότητα επισκεφτεί πολλά χρόνια νωρίτερα. Τότε μάλιστα μας είχε έρθει καλοντυμένο και politically correct και μας είχε συστηθεί με ονόματα όπως "κοινωνικός εκσυγχρονισμός", "οικονομική εξέλιξη", και κάποιες φορές απλά ως "κοινή λογική".

Κι εμείς χαζοχαρούμενοι και ανυποψίαστοι του ανοίξαμε. Ηταν τότε που για πρώτη φορά κάποιοι από εμάς μορφάσαμε επιτιμητικά στο άκουσμα λέξεων όπως πολιτικοποίηση, δημόσια περιουσία (που στο μυαλό μας έφερνε συνειρμικά εικόνες από απολιθωμένους υπαλλήλους πίσω από θλιβερά γραφεία) και ακόμα λέξεις όπως εργασιακές διεκδικήσεις, αγώνας και άλλα τέτοια ντεμοντέ.

Ηταν περίπου εκείνη η εποχή που έγινε της μόδας να περιγράφουμε ακόμα και τα συναισθήματά μας με ψευτοοικονομικούς όρους δανεισμένους από τις πορτοκαλί σελίδες των εφημερίδων ανάμεσα στα νέα από το μέτωπο της χρηματαγοράς και σε αναλύσεις για τις ευοίωνες προοπτικές που ανοίγονται για τα νεότευκτα δεξαμενόπλοια . Τότε που ανακαλύψαμε τη "διαχείριση του θυμού" και όταν ερωτευόμασταν κάναμε "συναισθηματική επένδυση".

Η πόρτα άνοιξε όταν κουνήσαμε με επίταση το κεφάλι -σε επιβεβαίωση του πόσο συμφωνούμε- ακούγοντας κάποιους να επιχειρηματολογούν για το πόσο κακό πράμα είναι τα κόμματα στο πανεπιστήμιο και στα σχολεία, γιατί "εκεί οι νέοι πρέπει να πηγαίνουν για να πάρουν πτυχίο και όχι για να τσακώνονται, να ψηφίζουν και να έχουν άποψη για τον κόσμο" (τον οποίο κόσμο ως γνωστόν δεν είναι δική τους δουλειά να τον σώσουν).

Σε ξεσπάσματα ειλικρίνειας μάλιστα,οι ίδιες αυτές φωνές γεμάτες ανησυχία προειδοποιούσαν ότι αυτά τα πράματα δεν είναι καθόλου, μα καθόλου αρεστά στην αγορά. (Τότε ήταν ακόμα η αγορά. Αργότερα για κάποιο ακατανόητο λόγο έγιναν οι αγορές. Πάντως είτε στον ενικό είτε στον πληθυντικό, για το ίδιο πράγμα μιλάμε. Είναι αυτοί που τώρα τους ακούμε και ως κερδοσκόπους)

Και κάπως έτσι σταματήσαμε να μορφώνουμε πολίτες για την κοινωνία και αρχίσαμε να εκπαιδεύουμε υπαλλήλους για τις αγορές, που είναι και πιο trendy.

Κάπου εκεί μας βρήκε και το άλλο κακό. Αρχίσαμε να κολυμπάμε επιδέξια και επι-δεξιά στον ιδεολογικό πολτό του μεσαίου χώρου. Τι ήταν και τούτο πάλι;

Μα, ο χιλιοτραγουδισμένος μεσαίος χώρος ντε. Αυτή η άνευρη και ανούσια φλυαρία, που καταδικάζει θαρραλέα την βία, "απ’όπου κι αν προέρχεται", που κρατάει πεισματικά και αδιαπραγμάτευτα ίσες αποστάσεις και από το λύκο και από τ΄αρνί, που διατηρεί την ψύχραιμη,(απλανή) ματιά του όταν υπάρχουν προβλήματα (ιδίως όταν τα προβλήματα αφορούν τους άλλους), μα που κυρίως και πάνω απ' όλα απεχθάνεται τις ρήξεις. Και βέβαια φαντάζεστε το γιατί. Επειδή τις απεχθάνονται επίσης και οι αγορές. Φυσικά.

Αυτά και πολλά άλλα μπορεί να πει κανείς για τα χρόνια που προηγήθηκαν της σημερινής κατάστασης. Για τα χρόνια που με πολιορκητικό κριό την αποπολιτικοποίηση της κοινωνικής ζωής, ένα σάπιο νεοφιλελεύθερο κατεστημένο, οδήγησε μεθοδικά και ύπουλα στην αποστασιοποίηση των πολιτών από τα κόμματα και την πολιτική, μα κυρίως από τις αλήθειες της ταξικής διεκδίκησης και των αγώνων.

Με την αποφασιστική βοήθεια ενός αστείου όσο και θλιβερού στρατού δημοσιογράφων και εκμαυλισμένων δήθεν πνευματικών ανθρώπων,η κερκόπορτα τελικά άνοιξε τρίζοντας ανατριχιαστικά.

Οι θεσμοθετημένες κοινωνικές οντότητές και συλλογικότητες, Κοινοβούλιο, σωματεία, δημοτικές αρχές, συνελεύσεις και τόσα άλλα, αφού απαξιώθηκαν, τελικά παρέδωσαν ατύπως μεν, επί της ουσίας δε, τον αποφασιστικό τους ρόλο στους τυχάρπαστους managers των τραπεζών και στα Δ.Σ. των μεγάλων επιχειρήσεων. Δηλαδή; Καλά το καταλάβατε. Στις αγορές.

Και κάπως έτσι από πολίτες, μας μετέτρεψαν σε πελάτες. Πελάτες για να αγοράζουμε αγαθά που είναι δικά μας ή που θα έπρεπε να είναι δικά μας, όπως η υγεία, η παιδεία, οι παραλίες, ο δημόσιος χώρος και τόσα άλλα. Πελάτες που σ' αυτό το μαγαζί, δεν έχουν ποτέ δίκιο.

Μήπως ήρθε επιτέλους η στιγμή να αναγνωρίσουμε εμείς το λάθος και να απομακρύνουμε αυτούς από το ταμείο;

H Αντωνία Γιαννούλη είναι υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Αρκαδία

 


NEWSLETTER