Σε όσους πολίτες διαθέτουν την ικανότητα στοιχειώδους ανάλυσης των πραγματικών αιτιών της κρίσης στην οποία κλυδωνίζεται η χώρα μας, είναι σαφές, από μακρού μάλιστα, κάτι που αποτελεί κοινό τόπο: Αν δηλαδή δεν είμαστε ικανοί να κτίσουμε μια ανταγωνιστική οικονομία, οι ελπίδες μας για μια νέα Ελλάδα απαλλαγμένη από τις κακοδαιμονίες του παρελθόντος δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν πραγματικότητα.
Είναι απαραίτητο να βρούμε τη δύναμη, την πρωτοφανή κρίση που βιώνουμε να την μετατρέψουμε σε ξεκίνημα μιας νέας πορείας προς την βιώσιμη ανάπτυξη, για να μην πέσουν στο κενό και πάλι οι θυσίες που έχουμε υποστεί μέχρι τώρα.
Τριάμισι χρόνια μετά την επίθεση των ετερόκλητων λαϊκιστών, που με μαεστρία αξιοθαύμαστη γκρέμισαν την κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά -η οποία όμως μετρήσιμα οδηγούσε τη χώρα με ασφάλεια έξω από την κρίση-, η εικόνα είναι αποκαρδιωτική: Οι βαρύγδουπες, ανερμάτιστες υποσχέσεις των πάντων στους πάντες αποδείχτηκαν το τέλειο όχημα, μόνο όμως για την ασφαλή εκτόξευση των τότε αφιονισμένων αντιπολιτευόμενων στην εξουσία. Μετά το πρώτο εξάμηνο του 2015, η νέα παραζαλισμένη κυβέρνηση, που πιο πολύ έμοιαζε με τσίρκο με κλόουν, έκανε μια απίστευτη πιρουέτα και αλλάζοντας εντελώς κατεύθυνση υιοθέτησε όσα με λύσσα μαχόταν μέχρι τότε, σαν να μη συνέβαινε τίποτα.
Είναι γεγονός ότι οι πιο έντιμοι μεταξύ τους -με τους οποίους σημειωτέον διαφωνώ κάθετα, αλλά αυτό δεν αναιρεί την εντιμότητά τους- αποχώρησαν, για να μείνουν οι πρόθυμοι ή μάλλον οι αδίστακτοι για τα πάντα. Ετσι, με μια μονοκοντυλιά, πάει το «μίσος» τους για τα μνημόνια, που έγιναν δανειακή σύμβαση, για την τρόικα που έγινε «θεσμοί», για τους «εγκληματίες τοκογλύφους» που έγιναν σεβαστοί εταίροι. Παράλληλα, η «σεισάχθεια» έγινε χείμαρρος κατασχέσεων, ενώ το «δεν πληρώνω» μετατράπηκε σε ανελέητο φοροκυνηγητό των δύστυχων που τους πίστεψαν.
Η δήθεν αδιάφθορη, μη διαπλεκόμενη Αριστερά έστησε με εκπληκτική ταχύτητα τον δικό της μηχανισμό στήριξης της νέας νομενκλατούρας, με απίστευτα περιθωριακά στοιχεία και με σημαία τη θλιβερή κρατική ΕΡΤ, που όμως όλοι την πληρώνουμε - ενώ η προσπάθεια ποινικής εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων χωρίς κανένα στοιχείο μόνο στον διχασμό οδηγεί.
Ολα αυτά, που ενδεικτικά μόνον αναφέρθηκαν από τον μακρύ κατάλογο της πρωτοφανούς, ακόμη και για τα ελληνικά δεδομένα, συστηματικής ψευδολογίας, ο αρχηγός τους τα αντιπαρήλθε σαν να μη συμβαίνει, τίποτα ψελλίζοντας κάπου, κάτι περί «αυταπάτης». Δεν φαίνεται όμως τόσο αφελής -το αντίθετο μάλιστα- για να γίνει πιστευτός έστω και σε αυτό.
Αν συμφωνούμε όλοι σήμερα ότι μόνη διέξοδος είναι η ανάπτυξη, η σημερινή κυβέρνηση έχει αποτύχει καταθλιπτικά. Γιατί ενώ το 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά παρέδιδε, μέσα από απείρως δυσκολότερες συνθήκες, μια οικονομία που έτρεχε με τον υψηλότερο δείκτη ανάπτυξης σχεδόν σε όλη την Ευρώπη, οι σημερινοί κυβερνήτες «κατάφεραν» το ακατόρθωτο: όχι μόνο να αναστρέψουν την θετική αυτή πορεία, αλλά να βυθίσουν τα επόμενα χρόνια την οικονομία στην ύφεση, και στο τέλος να πανηγυρίζουν μια εντελώς αναιμική ανάπτυξη, τελευταία σε όλη την Ευρώπη, παρά τις βαρύγδουπες «προβλέψεις» του αρχηγού τους που ποτέ δεν επιβεβαιώθηκαν.
Η σύγκριση του ρυθμού ανάπτυξης της χώρας μας με των άλλων Ευρωπαίων, ιδίως εκείνων που μπήκαν αργότερα από εμάς σε παρόμοια προγράμματα και βγήκαν νωρίτερα, είναι καταθλιπτική για την κυβέρνηση, γιατί αποδεικνύει ακριβώς στην πραγματική διάσταση τι θα μπορούσαμε και θα έπρεπε να έχουμε πετύχει.
Χάθηκε έτσι μια πραγματική ευκαιρία να ανακτηθεί χαμένο έδαφος, που θα ήταν πραγματική αιμοδοσία στην καθημαγμένη οικονομία μας, με μοχλό τον θετικό αναπτυξιακό κύκλο της ευρωπαϊκής αλλά και παγκόσμιας οικονομίας που όλα δείχνουν ότι κλείνει. Στα καθ' ημάς όμως, οι πανηγυρίζοντες με θράσος κυβερνήτες μας «κατάφεραν» να κλείσουν τις τράπεζες επιβάλλοντας capital controls, πάτησαν δηλαδή φρένο αντί γκάζι, τσακίζοντας κάθε υποψία ανάπτυξης και οδηγώντας στην εξαθλίωση την μεσαία τάξη, για να μοιράσουν «κοινωνικό μέρισμα» στην εκλογική πελατεία τους.
Είχα το θλιβερό προνόμιο να δω, ως εκπρόσωπος της χώρας μας στην Ουάσιγκτον, το αποκρουστικό πρόσωπο της πραγματικότητας χωρίς τις παρωπίδες και τις ωραιοποιήσεις που προπαγανδίζει η κυβέρνηση. Εχω πεισθεί ότι για να επιτευχθεί πραγματική ανάπτυξη (μονόδρομος για τη μετάβαση στην κανονικότητα), είναι απαραίτητη η προσέλκυση μαζικών επενδύσεων από το εξωτερικό, εφόσον είναι αυταπόδεικτο ότι χρήματα στο εσωτερικό δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Για να γίνει αυτό, με τη σειρά του προϋποθέτει την αντιμετώπιση ορισμένων βασικών, θεσμικών μεταρρυθμίσεων: Ρύθμιση δηλαδή του υπέρογκου χρέους, βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα, ελκυστικό και όχι ληστρικό φορολογικό, βαθιές τομές στην Δικαιοσύνη και την Δημόσια Διοίκηση.
Σε όλους αυτούς τους τίτλους, που αντιπροσωπεύουν όμως την πεμπτουσία μιας πραγματικής και εντελώς απαραίτητης μεταρρύθμισης, η κυβέρνηση έχει να επιδείξει από αρνητικά έως ασήμαντα αποτελέσματα - ή στην καλύτερη περίπτωση, δραματικές καθυστερήσεις.
Η απάντηση μπορεί να έλθει μόνο μετά τις εκλογές, από τον σχηματισμό μιας κυβέρνησης εθνικής ανασυγκρότησης που θα πατάει γερά στην ευρύτερη δυνατή συστράτευση των δημοκρατικών δυνάμεων του τόπου και θα οδηγήσει την χώρα στη νέα εποχή.
