Μετά από μία μακρά διαδικασία που είχε όλα τα χαρακτηριστικά μίας δύσκολης γέννας η ενότητα και η ανανέωση της κεντροαριστεράς είναι πλέον γεγονός. Κάποιοι βιάστηκαν να πουν ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Σπεύδουν μάλιστα να πουν, όχι χωρίς κάποια χαιρεκακία, ότι το Κίνημα Αλλαγής μετά τον συγκρατημένο ενθουσιασμό που ακολούθησε την εκλογή της Φώφης Γεννηματά στη θέση του επικεφαλής του νέου φορέα καταγράφεται πλέον στις δημοσκοπήσεις στην τρίτη μεν θέση αλλά με περιορισμένες δυνάμεις. Οι δημοσκοπήσεις είναι, όπως λέγεται, μία φωτογραφία της στιγμής και σαν τέτοιες είναι ενδεικτικές και χρήσιμες στα κομματικά επιτελεία. Αλλά δεν πρέπει να λησμονούμε ότι όπως συχνά στις φωτογραφίες της παρέας λείπουν πάντα κάποια άτομα το ίδιο συμβαίνει και με τις δημοσκοπήσεις. Καλύτερο δείγμα προσφέρουν οι πραγματικές εκλογές πχ στους επαγγελματικούς φορείς, στους οποίους οι συνδυασμοί του Κινήματος Αλλαγής κατακτούν πολύ καλύτερα ποσοστά, όπως στις πρόσφατες εκλογές στο Γεωτεχνικό Επιμελητήριο που κατέλαβε τη δεύτερη θέση με 21%. Αυτό το δημοκρατικό αποτύπωμα του Κινήματος Αλλαγής βρίσκεται κατά τη γνώμη μου πιό κοντά στην πραγματικότητα.
Άλλοι πάλι θεώρησαν ότι στην προσπάθεια αυτή η εσωκομματική δημοκρατία δέχτηκε πλήγματα λόγω του διορισμού των συμμετεχόντων στο ιδρυτικό συνέδριο. Αυτό θα είχε βέβαια μία δόση αλήθειας αν ο διορισμός είχε χρησιμοποιηθεί σαν μέσο για τον αποκλεισμό κάποιων υποψηφίων. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη, αντίθετα όλοι έγιναν δεκτοί στο ιδρυτικό συνέδριο. Η δημοκρατία είναι στο DNA της Δημοκρατικής παράταξης της οποίας ιστορική συνέχεια αποτελεί το Κίνημα Αλλαγής. Μετά από την άψογη διαδικασία εκλογής αρχηγού με την εγγύηση του καθηγητή Ν. Αλιβιζάτου, τη δημιουργία του Πολιτικού Συμβουλίου, τον ορισμό του πρώτου Γραμματέα και τη δημιουργία των εκτελεστικών οργάνων, δηλαδή της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής και της Εκτελεστικής Γραμματείας, το Κίνημα Αλλαγής είναι πλέον εδώ. Στην αμέσως επόμενη φάση με την ολοκλήρωση της οργάνωσης σε τοπικό και νομαρχιακό επίπεδο αρχίζει η προσέγγιση της πραγματικής κοινωνίας στους χώρους δουλειάς, στους επαγγελματικούς φορείς και τα δίκτυα. Έτσι θα καθιερωθεί το Κίνημα Αλλαγής στη θέση που του αναλογεί στην πολιτική ζωή του τόπου και θα μπορέσει να παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο που φιλοδοξεί.
Η κύρια μέριμνα από εδώ και εμπρός θα είναι η προσέλκυση νέων φίλων και μελών κυρίως στο χώρο της νεώτερης γενιάς. Στις εκλογές που μπορεί να γίνουν ανά πάσα στιγμή θα πάρουν μέρος για πρώτη φορά οι δεκαεπτάρηδες, δηλαδή όσοι έχουν γεννηθεί το 2001 ή το 2002. Κακώς μερικοί θεωρούν ότι οι γεννημένοι μετά τη στροφή της χιλιετίας, οι ονομαζόμενοι millennials, δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική. Αυτά τα λένε όσοι έχουν μάθει να ασχολούνται με την πολιτική με τον παλιό τρόπο. Οι νέοι συνεχίζουν να έλκονται από την πολιτική όπως πάντα έκαναν οι νέοι, αλλά με τον δικό τους τρόπο, που ταιριάζει στις δικές τους προσλαμβάνουσες, τη δικιά τους πραγματικότητα. Οι νέες τεχνολογίες είναι κτήμα τους από τα γεννοφάσκια τους, αντίθετα με πολλούς από τις μεγαλύτερες ηλικίες που τους χαρακτηρίζει ψηφιακός αναλφαβητισμός. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι για αυτούς μπαμπούλας, αλλά πρόκληση. Για να τη δαμάσουν χρειάζονται τα κατάλληλα εργαλεία και εφόδια. Η διαφορά είναι ότι οι νέοι σήμερα αισθάνονται ότι ξεκινούν τη ζωή τους όντας επιβαρυμένοι με τα λάθη που τους φόρτωσαν οι προηγούμενες γενιές. Για αυτό και εύκολα πέφτουν στην παγίδα που τους στήνουν οι κάθε είδους λαϊκιστές. Και όσο η δικιά μας παράταξη τους παρουσιάζει ως λύση συνταγές από μιάν άλλη εποχή οι νέοι θα μας κοιτάζουν με δυσπιστία.
Σαν πολιτικός χώρος που θέλει να βλέπει μπροστά θα πρέπει να αναλογιστούμε κατά πόσον η σοσιαλδημοκρατία συνεχίζει να αποτελεί επαρκή και πειστική απάντηση στα προβλήματα του σήμερα. Η άποψή μου είναι ότι η βασική ιδεολογία της πολιτικής μας οικογένειας που σε ελληνικό αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο γνώρισε περίοδο δόξας κυρίως τη δεκαετία 1980 με ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, Μιτεράν στη Γαλλία, Μπράντ και Σμιτ στη Γερμανία, Κράξι στην Ιταλία, Γκονθάλες στην Ισπανία, Σοάρες στην Πορτογαλία, Πάλμε στη Σουηδία και τόσους άλλους χρειάζεται ένα γενναίο φρεσκάρισμα. Αυτό που έχει επικρατήσει να ονομάζουμε σοσιαλδημοκρατία στην πραγματικότητα σημαίνει κοινωνική δημοκρατία. Όσο ο καπιταλισμός, δηλαδή η οικονομία της αγοράς θα εξελίσσεται και θα μεταλλάσσεται, άλλο τόσο θα πρέπει και τα πολιτικά κόμματα που έχουν αναφορά στην κοινωνική δημοκρατία να ανανεώνουν το λόγο τους και να προσαρμόζουν το πρόγραμμά τους. Έτσι θα μείνουν προσδεδεμένα στο σήμερα και θα τραβήξουν πάλι τον κόσμο κοντά τους. Αλλιώς θα συνεχίσουν την κατηφόρα που έχουν πάρει σε όλες τις χώρες.
Και βέβαια η δημαγωγία και ο λαϊκισμός δεν είναι η καλύτερη απάντηση. Μία προσπάθεια ανανέωσης του τρόπου άσκησης πολιτικής μας έρχεται από τη Γαλλία του Μακρόν. Αν θα στεφθεί με επιτυχία θα το ξέρουμε τους προσεχείς μήνες. Σε κάθε περίπτωση η Γαλλία θα αποτελέσει πρότυπο που θα κληθούν να ακολουθήσουν και άλλοι κυρίως ενόψει των εκλογών για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο σε ένα χρόνο από τώρα. Χωρίς να εξιδανικεύουμε αλλά ούτε και να δαιμονοποιούμε καταστάσεις θεωρώ ότι η προσέγγιση του Μακρόν αποτελεί μία ευκαιρία στην πορεία για την ανανέωση. Αυτή την ευκαιρία το Κίνημα Αλλαγής ως φορέας που αναγνωρίζει την ύπαρξη τάσεων και όχι δογματικό και μονολιθικό κόμμα δεν θα πρέπει να την προσπεράσει και να την αφήσει ανεκμετάλλευτη, αλλά αντίθετα να την επεξεργαστεί και να την εντάξει στο πολιτικό του πρόγραμμα.
