Την περασμένη Τρίτη πέρασα δύσκολες ώρες στο Στρασβούργο. Ημουν στη «βάρδια» που όρισε το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα για να είναι σχετικά αξιοπρεπής, σε ό,τι αφορά τους ευρωβουλευτές που ήταν στην αίθουσα της ολομέλειας, η υποδοχή του Ελληνα πρωθυπουργού.
Εννοείται ότι θα πήγαινα και χωρίς τη φιλική υπόδειξη της ηγεσίας του ΕΛΚ, για προφανείς πολιτικούς και εθνικούς λόγους. Ομολογώ όμως ότι αυτό που παρακολούθησα δοκίμασε την αντοχή μου, παρά το γεγονός ότι μετράω δεκαετίες στον ελληνικό δημόσιο βίο με διάφορες ιδιότητες και συχνά σε ακραίες συνθήκες.
Στο ξεκίνημα της ομιλίας του ο κ. Τσίπρας θεώρησε αναγκαίο να επιτεθεί στις κυβερνήσεις της ΝΔ δημιουργώντας σκόπιμα σύγχυση μεταξύ των ευθυνών του για την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης το 2015 και της κοινωνικής κατάστασης τα τελευταία χρόνια με τις ευθύνες που είχαν οι προ προγράμματος – μνημονίου κυβερνήσεις.
Ηταν ο ένατος πρωθυπουργός κράτους-μέλους που απευθύνθηκε τους τελευταίους μήνες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ο πρώτος που χρησιμοποίησε το βήμα της Ευρωβουλής για να επιτεθεί στους πολιτικούς του αντιπάλους.
Οι δυσάρεστες εκπλήξεις όμως μόλις είχαν αρχίσει. Οταν ο Ισπανός αντιπρόεδρος του ΕΛΚ κ. Πονς του υπενθύμισε το λογαριασμό της κρίσης του 2015 που έχει υπογραφή Τσίπρα, Βαρουφάκη, ο κ. Τσίπρας παρουσίασε μία νέα θεωρία, σύμφωνα με την οποία ο λογαριασμός αυτός δεν υπάρχει.
Υποστήριξε ότι τα περίπου 30 δισ. ευρώ των προηγούμενων ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών –τα οποία φυσικά πρέπει να πληρωθούν από τους φορολογούμενους– δεν χάθηκαν εξαιτίας του μηδενισμού της αξίας των μετοχών που ο ίδιος προκάλεσε αλλά εξαιτίας των ανακεφαλαιοποιήσεων που προηγήθηκαν.
Τόνισε επίσης ότι η εκτίμηση του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας κ. Ρέγκλινγκ για ζημιά της τάξης των 100 δισ. ευρώ δεν προκύπτει από ανάλογη μείωση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ), ενώ προφανώς γνωρίζει ότι η ζημιά είναι ένα άθροισμα από χαμένη αύξηση του ΑΕΠ, τα λεφτά των προηγούμενων ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών, την απόσυρση των καταθέσεων, τα νέα σκληρότερα μέτρα, την επιδείνωση της δυναμικής του χρέους, κ.λπ.
Κάπου εκεί έχασε το περιορισμένο ακροατήριό του, από τους περίπου 150 ευρωβουλευτές –επί συνόλου 751– που τον τίμησαν με την παρουσία τους στην αρχή της ομιλίας του μείναμε στην αίθουσα γύρω στους 65, όλοι με ατσάλινα νεύρα και φοβερή στοχοπροσήλωση.
Οι ευρωβουλευτές γνωρίζουν από την προηγούμενη επίσκεψη του κ. Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο το 2015 την κρίση που προκάλεσαν οι επιλογές του, τον κίνδυνο που αντιμετώπισε η Ελλάδα για αναγκαστική έξοδο από την ευρωζώνη και τον πρόσθετο λογαριασμό για τον ελληνικό λαό.
Στο ίδιο μοτίβο
Οι παρεμβάσεις του κ. Τσίπρα στην ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ολοκληρώθηκαν στο ίδιο μοτίβο. Δεν έχει καμία ευθύνη για την κοινωνική και πολιτική κρίση που προκλήθηκε το 2015 όταν ο Ερντογάν έστειλε και ο Τσίπρας προώθησε –αφού τους άφησε να «λιαστούν»- ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και μετανάστες σε Αυστρία, Γερμανία και Σουηδία. Φταίνε γενικά οι πόλεμοι οι οποίοι προφανώς τον απαλλάσσουν από την υποχρέωση να φυλάσσει τα σύνορα, να ελέγχει όσους μπαίνουν στην Ελλάδα, να επαναπροωθεί πολλούς από αυτούς και να ασκεί πίεση στην Τουρκία και στους διακινητές να μην στέλνουν κόσμο.
Ιδια προσέγγιση και στην πύρινη καταστροφή με 99 νεκρούς στην Ανατολική Αττική, όπου φυσικά δεν έχουν καμία ευθύνη η κυβέρνηση και η διοικητική διάλυση και πρέπει να αναλάβει η Ε.Ε. μεγαλύτερες υποχρεώσεις έναντι της Ελλάδας στα πλαίσια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.
Εχουμε έναν πρωθυπουργό ο οποίος θεωρεί ότι δεν έχει ευθύνες για τα λάθη και τις παραλείψεις του και φροντίζει να τις μεταθέτει στις πλάτες άλλων. Στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Βουλγαρία οι κυβερνήσεις ζητάνε συγγνώμη από τον λαό και οι υπουργοί παραιτούνται για πολύ λιγότερα, αλλά στην Ελλάδα ο κ. Τσίπρας έχει επιβάλει τους δικούς του κανόνες στον δημόσιο βίο. Ευτυχώς πλησιάζει η ώρα της απαλλαγής.
