Εντυπωσιακή επιδείνωση
Το 2015 ήταν χρόνος εντυπωσιακής επιδείνωσης της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης της χώρας. Η κυβέρνηση Σαμαρά είχε καταφέρει, αξιοποιώντας τις θυσίες του ελληνικού λαού, να βάλει τέλος στην ύφεση της οικονομίας που ξεκίνησε το 2008 και να εξασφαλίσει ένα ελπιδοφόρο πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα. Ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του ανέκοψαν τη θετική πορεία της ελληνικής οικονομίας υποσχόμενοι τον άμεσο τερματισμό των μνημονίων και της λιτότητας.
Στο τέλος ενός χρόνου που ξεκίνησε με θετική οικονομική προοπτική εξαιτίας των προσπαθειών της κυβέρνησης Σαμαρά και με πολλές υποσχέσεις για άμεση βελτίωση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα βασικά οικονομικά και κοινωνικά μεγέθη έχουν χειροτερέψει. Από την ανάκαμψη περάσαμε ξανά στην ύφεση, από το μικρό ελπιδοφόρο πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα στα ελλείμματα και στην υπερφορολόγηση, η αναγκαστική νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών εξαφάνισε 40 δισ. ευρώ τα οποία όμως πρέπει να καταβάλουν οι φορολογούμενοι πολίτες, οι δαπάνες για την παιδεία και την υγεία μειώθηκαν δραστικά σε σχέση με το 2014, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων έκανε μια βουτιά της τάξης του 35%, άνοιξε ένας νέος γύρος μειώσεων των συντάξεων κ.λπ. Το χειρότερο είναι ότι η χώρα δεσμεύθηκε σε ένα τρίτο πρόγραμμα-μνημόνιο το οποίο θα διαρκέσει μέχρι τον Αύγουστο του 2018, ενώ όλα έδειχναν ότι θα μπορούσε να είχε βάλει οριστικό τέλος στα μνημόνια, στα τέλη του 2014-αρχές του 2015, ακολουθώντας το καλό παράδειγμα της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας.
Κατά την άποψή μου, το 2016 θα είναι καλύτερο από το 2015, σε ό,τι αφορά τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας, γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα κάνει μια στροφή 180 μοιρών σε ζητήματα οικονομικής πολιτικής και έτσι σταθεροποιείται σιγά-σιγά η κατάσταση.
Θα πάμε λοιπόν καλύτερα ξεκινώντας όμως από μία κατώτερη βάση και θα χρειαστεί να φτάσουμε στα τέλη του 2016-αρχές του 2017, για να βρεθούμε σε μία κατάσταση που θα συγκρίνεται με εκείνη που είχε διαμορφωθεί στα τέλη του 2014. Αποδεικνύεται λοιπόν στην πράξη ότι οι αριστερές μπλόφες του κ. Τσίπρα θα μας κοστίσουν τουλάχιστον μία πρόσθετη διετία λιτότητας και θυσιών.
Νέες επιβαρύνσεις
Το κακό είναι ότι με τις αποφάσεις της η κυβέρνηση ανεβάζει το οικονομικό και κοινωνικό κόστος της προσαρμογής που επιχειρεί. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της μερικής ιδιωτικοποίησης του ΑΔΜΗΕ που γίνεται με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Η ΔΕΗ χάνει ένα βασικό περιουσιακό στοιχείο της χωρίς να αποζημιώνεται άμεσα, ενώ δεν δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μεγάλες επενδύσεις στην ενέργεια που θα μπορούσαν να συμβάλουν στην επανεκκίνηση της οικονομίας. Το πιθανότερο είναι ότι οι καταναλωτές και οι φορολογούμενοι θα κληθούν και σε αυτή την περίπτωση να πληρώσουν το λογαριασμό.
Αλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συνεχής αύξηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και του κόστους του μισθολογίου του Δημοσίου. Από τη μια έχουμε επιδείνωση της κρίσης στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και διαρκή αύξηση των φορολογικών μας υποχρεώσεων και από την άλλη πρόσθετες επιβαρύνσεις εξαιτίας πολιτικών αποφάσεων της κυβέρνησης.
Τα κυβερνητικά στελέχη επιμένουν ότι το οικονομικό και κοινωνικό κόστος της πολιτικής που εφαρμόζουν είναι περιορισμένο εξαιτίας του υποτιθέμενου παράλληλου προγράμματος. Στην πραγματικότητα το παράλληλο πρόγραμμα είναι ένα επικοινωνιακό τέχνασμα σε ό,τι αφορά τους περισσότερους πολίτες και ισχύει μόνο για όσους συμμετέχουν στο υπό δημιουργία νέο κομματικό κράτος και τις παραφυάδες του. Αυτοί πράγματι παρακάμπτουν τις δυσκολίες φορτωμένοι με προνόμια, ευκαιρίες και "τυχερά", στέλνοντας και αυτόν το λογαριασμό στους πολίτες που δεν συμμετέχουν στο πάρτι της εξουσίας και είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους.
