Κάποτε έγινε ναρκομανής. Τον είδα να πονάει, να αγωνιά, να αναζητά, να εκπλιπαρεί, να χαμηλώνει, να ψευτοψηλώνει, να πέφτει, να τσακίζεται, να εξευτελίζεται, να δικάζεται, να αντέχει και να μην αντέχει. Δεν άφησε συναίσθημα να μην το γευτεί.

Είδα ούτε ξέρω πόσες απόπειρες αυτοκτονίας του μέχρι εκείνη, τη σημαδιακή, που πέρασε στις εφημερίδες της εποχής. Χώθηκα μαζί του στο ασθενοφόρο, δίπλα στη μάνα του που κρατούσε στα χέρια της ένα πανάκριβο παλτό, με γούνα από κάστορα στον γιακά του. Ο Βασίλης-Βασιλάκης, ειδική περίπτωση. Οσο τσαλακωμένα τα μέσα του τόσο ατσαλάκωτος παρουσιαζόταν. Η επιτομή του στιλ. Τον μελέτησα γυμνό αλλά και με την πανοπλία του. Δεν είναι αθώα υπόθεση τα ρούχα των ανθρώπων...».

Οπως έγραψε μεταξύ άλλων ο Κώστας Γιαννακίδης στο protagon.gr: «Το βιβλίο αφηγείται τη ζωή του σχεδιαστή μόδας Βασίλη Ζούλια, μια διαδρομή από τη Μήλο στην πρωτεύουσα και μια διαγώνιο από την Αγία Βαρβάρα στην Αγία Παρασκευή. Στο κέντρο αυτής της διαγωνίου είναι το Κολωνάκι, στα τέλη των 70ς και στις αρχές των 80ς. Τότε που η Ελλάδα από ασπρόμαυρη βαλκανική φωτογραφία, αρχίζει και γίνεται έγχρωμη βιντεοταινία».

Σελίδες: 216