Το Φεστιβάλ είχε πολύ κόσμο σε όλες τις παραστάσεις, ενώ ανάμεσα στους θεατές βρίσκονταν κάθε μέρα άνθρωποι της τέχνης και επισκέπτες από το εξωτερικό.
Οι χτεσινές παραστάσεις ήταν το “Οne One One” από τους Γιάννη Μανταφούνη κα Aoife McAtamney, που παρουσιάστηκε το πρωί στην Παραλία Καλαμάτας, και τα “It’s always here” του Adi Boutrous και “Scarabeo” από τους “Angles and the Void” και Andrea Costanzo Martini που ανέβηκαν στο στούντιο του Μεγάρου. Το βράδυ έγινε η προβολή ταινίας "Mr. Gaga" στο προαύλιο.
ΟΙ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΙ “ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΕΤΤΑ”
Απόλυτα δυνατή εμπειρία - από όλες τις απόψεις - αποδείχθηκε η πολυαναμενόμενη παράσταση του Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας "Romeo and Juliet - Rebellion and Yohannesburg", από την ομάδα "Moving into dance mophatong" και τη Τζέσικα Νιούπεν. Το έργο ανέβηκε στην Κεντρική Σκηνή του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας την Παρασκευή το βράδυ, η οποία ήταν γεμάτη από κόσμο που καταχειροκρότησε την "πολύχρωμη" παράσταση.
Ηταν από αυτές τις παραστάσεις, καταρχάς, που από την πρώτη στιγμή βάζουν το θεατή σε μια έντονη, χαρούμενα χορευτική διάθεση, λόγω της μουσικής σε μεγάλο βαθμό. Το βίντεο που προβάλλει εικόνες στο background, δείχνει εικόνες του μακρινού, άγνωστου στους περισσότερους Γιοχάνεσμπουργκ, μιας πόλης που οι άνθρωποι χορεύουν στο δρόμο, στο σπίτι, στις αλάνες. Οι χορευτές είναι ντυμένοι με κοστούμια εμπνευσμένα από την παράδοση της χώρας και της κουλτούρας τους. Χορεύουν σε στιλ street battle, ανταγωνίζονται, κάνουν πλάκα, φωνάζουν, διαφωνούν. Η κίνησή τους έχει μια ένταση αλλιώτικη, αφού βλέπει κανείς τη χορογραφία ακόμα και στις εκφράσεις του προσώπου τους, στις ιαχές, σε αστείες γκριμάτσες. Είναι παιχνιδιάρηδες, έχουν χιούμορ, σαρκάζονται και αναρωτιούνται τι είναι για τον καθέναν από εκείνους το Γιοχάνεσμπουργκ. Εχει χρυσό, γελώντας λένε ότι για να τους πάρει κανείς θα τους έβγαζε και το δόντι αν χρειαζόταν, έχει μπίζνες, πολλές μπίζνες, έχει δύναμη ("power to the people"). Σε αυτό το σημείο θα αρχίσει να ξετυλίγεται ο δικός τους μύθος για την Ιουλιέττα. Δε θα συνεχίσουν πολύ, από κάπου θα ακουστεί η αστυνομία και όλοι θα αρχίσουν να τρέχουν, όπως συμβαίνει... σε όλες τις χώρες!
Στη σκηνή οι ήρωες αλλάζουν ύφος και λένε τα μοναχικά τους τραγούδια, με άψογα φωνητικά, αυτά της μελαγχολικής, αλλά και ηρωικής παράδοσής τους. Εδώ δεν έχουμε κήρυκα, όπως στις τραγωδίες, τροφό σε άλλη περίπτωση, αλλά έναν τρελαμένο μάγο-γιατρό της φυλής, που μπλέκεται μέσα στο κοινό και προχωρά την ιστορία παρακάτω. Η Ιουλιέττα είναι ακόμα μέσα στη φυλακή, στο κλουβί της και αρνείται να παντρευτεί αυτόν που της επιβάλλουν. Θέλει ανεξαρτησία, όπως κάθε άνθρωπος που ξεκινά την επανάστασή του.
Η σπίθα της επανάστασης θα ανάψει και αυτό θα γίνει εμφανές από τη χορογραφία και το βίντεο. Τόσο για τη μάχη, όπως και για τον έρωτα, μια σπίθα είναι αρκετή. Σε έναν αλλόκοτο χορό θα επιδοθούν οι ταλαντούχοι συμμετέχοντες. Κομμάτι του σώματος και της χορογραφίας, ένας κουβάς. Ενας πλαστικός κουβάς, όπως αυτοί, που είχαν το χρώμα που πέταγε η αστυνομία στους διαδηλωτές, κατά τη διάρκεια του απαρτχάιντ. Ο κουβάς είναι το σύμβολο της φίμωσης, μπαίνει στο κεφάλι, είναι το σύμβολο της καταστολής, σφηνώνει στο πόδι. Καμία επανάσταση δε γίνεται χωρίς τίμημα. Χωρίς αίμα.
Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα χορεύουν ένα σπαρακτικό ντουέτο. Καμία μάχη δε δόθηκε ποτέ αναίμακτα. Χωρίς δηλητήριο. Ομως οι άνθρωποι του Γιοχάνεσμπουργκ, έχουν μάθει να επιβιώνουν και να συνεχίζουν, χορεύοντας. Τα προβλήματα του δυτικού κόσμου μοιάζουν τόσο αστεία κάποιες φορές και οι "Mophatong" μας κλείνουν το μάτι. Δεν είναι ώρα για δράματα, δε τους ταιριάζει ο θρήνος. Ο,τι έγινε έγινε, η πόλη πρέπει να συνεχίσει να ζει. Πώς; Μα πώς αλλιώς; Χορεύοντας.
MEETING YOU
Ενα έργο για τη φιλία, τη συνύπαρξη, τις δύσκολες ανθρώπινες σχέσεις ήταν το "Meeting you" που ανέβηκε στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Χορού, το Σάββατο το βράδυ. Οι Ελενα Φρανσίν και Ορι Φλόμιν επιδόθηκαν σε ένα μυστηριακό "κυνήγι" του κλειδιού των μυστικών των σχέσεων, χορεύοντας οι δύο τους, χωρίς σκηνικά, δίνοντας σαφή έμφαση στην κίνησή τους. Με βλέμματα διαπεραστικά και εκφραστικά, έδωσαν στο κοινό να δει την αντιπαλότητα, τον ανταγωνισμό, την ανάγκη της επιβολής, αλλά και τη συμφιλίωση, την εμπιστοσύνη, την εξερεύνηση. Η μουσική, αλλά κυρίως ο φωτισμός ανέδειξε τη δουλειά τους σε πολύ καίρια σημεία. Η εσωτερικότητα, ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της παράστασης, καθώς και η μίμηση, η ανάγκη για γαλήνη, που όμως δεν έρχεται εύκολα. Είμαστε διαφορετικοί, αλλά μπορούμε να συνυπάρξουμε, ο ένας δίπλα στον άλλο, παράλληλα. Τρυφερό και βαθύ, το έργο έδειξε ξεκάθαρα την ανάγκη για αλληλοσυμπλήρωση, μέσα από μια πολύ ενδιαφέρουσα χορογραφία.
"Μπορείς να με στηρίξεις; Δεν θέλω να παλεύω άλλο, κουράστηκα"...
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ... ΣΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΧΟΡΟΥ
Πολιτική, ωμή παράσταση το "Three times rebel" που παρουσιάστηκε το Σάββατο το βράδυ στην Κεντρική Σκηνή του Μεγάρου Χορού Καλαμάτας από την Μαρίνα Μασκαρέλ, κέρδισε την ενθουσιώδη αποδοχή που οι περισσότεροι ανέμεναν. Σκληρό θέαμα, με εξαιρετική σκηνογραφία, η οποία μεταλλασσόταν διαρκώς.
Οι μεταλλικές κατασκευές όσο κι αν μετασχηματίζονταν, τις περισσότερες φορές ήταν ασφυκτικά πλαίσια, όπως αυτά στα οποία κλείνουν τη γυναίκα από την ώρα που θα γεννηθεί. Πλαίσια μεγάλα, μικρά, σε όλα τα πιθανά σχήματα, ταιριαστά κάδρα για τη γατούλα, τη μάνα, την ανίσχυρη, την ερωτική.
Ιστορίες γυναικών, που μοιάζουν απλές. Απλοϊκές πίσω από τη γυναικεία ευγένεια, τη συστολή, σε έναν κόσμο που δεν έχει και πολύ χώρο για αυτά. Η ηρωίδα μοιάζει δυνατή, αλλά είναι φυλακισμένη, υπόδουλη, έχει ακινητοποιηθεί. Την πνίγουν η σεξουαλική βία, τα στερεότυπα, η ανάγκη για επιβεβαίωση. Υπάρχουν άλλωστε γύρω της τόσοι με την ανάγκη να συνεχίσουν αυτή την κατάσταση.
Απόλυτα εναρμονισμένα στο ύφος, η electro μουσική, τα φωνητικά και η live ερμηνεία επί σκηνής, της Γιαμίλα Ρίος.
Από τον ρεαλισμό της Μασκαρέλ δε θα μπορούσε παρά να έχει την τιμητική του ο τωρινός πλανητάρχης και οι "συμβουλές" που κατά καιρούς έχει δώσει σε γυναίκες και άντρες. Η εποχή και η δύναμή της, απαιτούν λεφτά, γυμνό και τελειότητα. Η βία όμως είναι πράξη μίσους και ρατσισμού, είτε είσαι άνδρας, γυναίκα, ομοφυλόφιλος. Μόνο το πρόσωπο αλλάζει. Η ανάγκη για ελευθερία, ποτέ.
"Αν κάποτε, μια μέρα τελειώσει αυτό το γκοτέσκο αστείο/ίσως καταλάβουμε τι είναι ζωή".
Γ.Σαρ.
