Είναι χαρακτηριστικό ότι η παράσταση ήταν sold out και πως προστέθηκε άλλη μία, την Παρασκευή, η οποία επίσης ήταν γεμάτη από κόσμο. Πώς να μην έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον ο Sagazan, τη στιγμή που χρησιμοποιεί ως παλέτα της δημιουργίας του το ίδιο του το σώμα, ως καλούπι για τα παράξενα γλυπτά του; Ο καλλιτέχνης περιδιάβαινε κυκλικά τη σκηνή, μονολογώντας όσο το κοινό έπαιρνε τις θέσεις του. Η τελετή της δημιουργίας είχε ήδη ξεκινήσει, τα μουρμουρητά του θύμιζαν ψαλμούς. Στοιχεία τελετουργίας, μάγου φυλής έδινε ο Sagazan στο έργο του “Transfiguration”, αφού έτσι παρουσίασε στους θεατές τον εαυτό του. Εναν Πυγμαλίωνα, που μιλά στο έργο, μιλά στο κοινό, βάζει στόμα και μάτια σε ό,τι φτιάχνει και το στηρίζει με λέξεις - κλειδιά. Ελάχιστη ώρα διαρκεί αυτό. Η κομβική λέξη του είναι η αποπροσωποποίηση, η αποδόμηση, η οποία οδηγεί μοιραία στην εκ νέου σύνθεση. Η αγωνία είναι εμφανής, τα ερωτηματικά τον βασανίζουν, δε μένει ικανοποιημένος, εξαγνίζει, με τις στάχτες και το “αγιασμένο” νερό το βωμό του, και μετά πάλι από την αρχή. “Χους εις χουν” και ο πηλός αλλάζει μορφές, από άνθρωπο σε ζώο, από πουλί σε σκύλο, από γουρούνι σε άνδρα, σε γυναίκα. Ενα “τσακ” είναι η απόσταση για το καθένα, έτσι και η γραβάτα στιγμιαία μετασχηματίζεται σε λουρί, σε μαστίγιο. Το θέμα του φετινού Φεστιβάλ το μελετλα ξεκάθαρα ο Sagazan, τεστάροντας τα όρια της αντοχής, της αναπνοής του. Η αναπνοή αυτή δε στάθηκε ικανή να δώσει ζωή στο εκάστοτε δημιούργημα, τουλάχιστον για πολύ.
Η δημιουργία, θα προκύψει ό,τι και να γίνει, είναι η φύση του κόσμου τέτοια, άσχετα αν εμάς τους ανθρώπους δε μας ικανοποιεί πάντα το αποτέλεσμα. Το έργο του Sagazan, ένα ακραίο έργο, από αυτά που περιμέναμε ως επιλογές της νέας καλλιτεχνικής διευθύντριας Λίντας Καπετανέα, έδωσε στο κοινό ένα γκροτέσκο θέαμα, με άβολους ήχους και στιγμές έντονου προβληματισμού για τα στοιχεία αυτισμού που όλοι έχουμε μέσα μας. Μετά από σαφείς θρησκευτικές αναφορές, οι οποίες δόθηκαν σε κομβικά σημεία τς παράστασης, το υποκείμενο έμεινε απογυμνωμένο από την προσπάθεια, ως οργανισμός που υποφέρει, προκειμένου να δημιουργήσει. Η υποδοχή που επιφύλαξε το κοινό στο τέλος της παράστασης, ήταν αποθεωτική. Ισως η πιο ενθουσιώδης αντίδραση που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο ΔΦΧΚ.
Σε εντελώς διαφορετικό ύφος κινήθηκε η κεντρική παράσταση της πρεμιέρας του ΔΦΧΚ “Free fall” της “Compania Sharon Fridman”, λίγο αργότερα, στις 10 μ.μ. Αυτό που κέρδισε τις εντυπώσεις, από την αρχή μέχρι το τέλος, ήταν η ιδιαίτερα ξεχωριστή ατμόσφαιρα, με τους φωτισμούς και τις σκιάσεις να δημιουργούν ένα σχεδόν ονειρικό τοπίο για την πολυπληθή χορευτική ομάδα. Η έναρξη, όπως και το τέλος, αποτέλεσαν δυνατές, φορτισμένες στιγμές, με τους χορευτές να τρέχουν όλοι μαζί κυκλικά και να συντελούν στο να κορυφωθεί ένα συναίσθημα αγωνίας. Η χορογραφία τους παρουσίασε ως άλλα αγάλματα, ως πρωταγωνιστές σε αναγεννησιακές τοιχογραφίες, να “μπλέκονται” στηριζόμενοι ο ένας στο σώμα του άλλου, σε απολύτη στήριξη και αρμονία. Τόσο η μουσική όσο και αυτά τα σημεία, απευθύνονταν στο συναίσθημα του θεατή, προκαλώντας συγκίνηση. Αυτή “διακοπτόταν”, όταν ερχόταν η στιγμή της πτώσης, της κατακρύμνισης, οι εναλλαγές, οι στροβιλισμοί. Βασικό θέμα της παράστασης, η πτώση, το πέρασμα από την παιδική ηλικία στην πραγματικότητα, από τη μια εποχή/διάσταση στην άλλη. Οι συνέπειες της. Αλλωστε, όπως έχουμε μάθει και από την εμβληματική ταινία του Κασοβίτς “La haine”, “σημασία δεν έχει η πτώση, αλλά η πρόσκρουση”…
Ενδιάμεσα στις δύο παραστάσεις ο κόσμος είχε τη δυνατότητα να απολαύσει την έκθεση φωτογραφίας με τίτλο “Inhacutilitatem” του Josef Nadj. “Mε τη σειρά αυτή, ο καλλιτέχνης επιστρέφει στην κυανοτυπία, αυτόν τον πρόγονο της φωτογραφίας, με μια κίνηση που παραπέμπει σε επιστροφή στις ρίζες. Μια χαρούμενη, πανθεϊστική γιορτή, ένα παιχνίδι με τις καταστάσεις της ύλης – συνδυάζοντας υφές, γραμμές και μοτίβα – σε αναζήτηση νέων μορφών ζωής.Μπορεί κανείς να διακρίνει εδώ μια «ιεροτελεστία μύησης» στο βαθύ αυτό, σχεδόν μυστικιστικό γαλάζιο, που ανάμεσα στο κυανό και το πρωσικό μπλε φέρνει στο νου νέους ουρανούς. Ενας εσωτερικός τόπος όπου η κίνηση της ύπαρξης δημιουργεί, τόσο για τον κυνηγό - συλλέκτη όσο και για τον θεατή, ένα συναρπαστικό αντικείμενο για στοχασμό” αναφέρει το κάλεσμα.
Γ.Σαρ.
