Δευτέρα, 23 Ιουλίου 2018 08:29

Αυλαία στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας: Ικανοποίηση για τη μεγάλη συμμετοχή του κοινού

Γράφτηκε από την
Αυλαία στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας: Ικανοποίηση για τη μεγάλη συμμετοχή του κοινού

Αυλαία έριξε χτες το βράδυ το 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, με δύο παραστάσεις στο Μέγαρο Χορού.

Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό, από την Πέμπτη ως και το Σάββατο το βράδυ, το πρόγραμμά του είχε μεγάλη επιτυχία, αφού το κοινό προσήλθε σε όλα τα έργα και ανταποκρίθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό.

- Το έργο “The art of dying” παρουσίασε την Πέμπτη το βράδυ στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας η ομάδα Jukstapoz Company, στο στούντιο του Μεγάρου. Δεν μπορεί κανείς να μην σχολιάσει την πολύ εντυπωσιακή σκηνογραφία του έργου, την κατασκευή όπου ο “βράχος”, το καταφύγιο - ορμητήριο της Χριστίνας Γουζέλη μετατρέπεται σε “παρτενέρ” και με ειδικό τρόπο μετέχει στη χορογραφία. Κομμάτια αποκόβονται από αυτόν, άλλες πλευρές του αποκαλύπτονται και στο τέλος ο βράχος αποδεικνύεται ότι μπορεί να γίνει και η τελευταία κατοικία της ηρωίδας. Στο ενδιάμεσο, ο θεατής έχει μαγευτεί από την πρωτότυπη μουσική. Προερχόταν κυρίως από λαούτο και ήταν μαγευτική. Υπήρχαν και κομμάτια πιο σκληρά ροκ, στα οποία “απογειώθηκε” και ο “χορός” της σκηνογραφίας. Ηταν ένα μοναχικό παιχνίδι, αυτό της ηρωίδας. Μέσα στο μικρόκοσμό της, όπως όλοι μας άλλωστε, φλερτάρει, αντιπαρέρχεται, μαλώνει, παλεύει ίσως να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ ζωής και θανάτου. Τη γυναικεία της φύση την παρουσιάζει με ένα περίεργο τρόπο σε αυτό το έργο, ωθώντας την στα άκρα, παίζοντας με διάφορους ρόλους, σκληρότητας, τρυφερότητας και σαγήνης. Η πιο έντονη στιγμή της παράστασης, στο τέλος, όπου οι τρόποι θανάτου - αυτοκτονίας ξεδιπλώνουν το “The art of dying”…

- Οι άνθρωποι ό,τι κάνουμε, συνηθίζουμε να το κάνουμε μαζικά. Είμαστε “All Genius All Idiot” σύμφωνα με τη Svalbard Company, η οποία έκανε τους πάντες να παραληρούν, την Πέμπτη το βράδυ στο Μέγαρο. Το έργο από τον τίτλο κιόλας, δείχνει πως είναι πολιτικό. Οι τέσσερις χορευτές έχουν αφήσει τα ένστικτά τους ελεύθερα και από την αρχή της παράστασης κάνουν τους θεατές είτε να γελούν, είτε να νιώθουν λίγο αμήχανα. Το τραγούδι και η μουσική ερμηνεία σε αρκετά κομμάτια του έργου είναι ζωντανά, βγαλμένα μέσα από γκόσπελ και κάντρι αναφορές, μελωδικό και γλυκό. Η μελαγχολία θα δώσει τη θέση της σε έναν ξέφρενο ενθουσιασμό. Οι χορευτές είναι τέσσερα πρόσωπα που διαρκώς αυτοσαρκάζονται, τρολάρουν τη σημερινή κατάσταση στον κόσμο, την υπερβολή των ανθρώπων, τη μαζοποίηση, τη δειλία, την υπερβολική ταύτιση, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ποιος είναι εκείνος που μπορεί να πει αν είναι φεμινιστής, ελεύθερος, πολιτικό ον;

Ο χώρος είναι απλώς μια ιδέα διαπερατή για τη Svalbard Company. Ούτως ή άλλως το σώμα τους δεν έχει όρια, η σκηνή είναι απλώς σαν μια μικρή παιδική χαρά και οι καλλιτέχνες - ακροβάτες δεν γνωρίζουν δυσκολία, πρόκληση. Εντονος ερωτισμός και πρόκληση ήταν επίσης σημαντικά κομμάτια της παράστασης, ήταν δοσμένα όμως με τέτοιο τρόπο, όπου γενικά το κοινό δεν σταμάτησε να τα απολαμβάνει. Η συμμετοχή του κόσμου από κάτω ήταν ένα ξεχωριστό κομμάτι, διήρκεσε από την αρχή μέχρι το τέλος με αυτοσχεδιασμούς, φωνές, γέλιο και χειροκρότημα. Ενα ατελείωτο ντίσκο, ντραγκ κουίν πάρτι, ένα πανηγύρι αισθήσεων, όπου οι επιρροές της Μαντόνα και της Μπιγιονσέ συναντούν αυτές του κλασικού χορού. Η αντίδραση των θεατών στο τέλος, ήταν κάτι το μοναδικό, το πρωτόγνωρο.

- Ο Josef Nadz αποδείχθηκε αυτό που φαινόταν όλες τις μέρες του φεστιβάλ, όπου διακριτικά παρακολουθούσε όλα τα έργα από τα θεωρεία. Μία απόμακρη, αλλούτερη καλλιτεχνική μορφή, που μόνο να δει κανείς με θαυμασμό μπορεί. Ενας λευκός καμβάς στη σκηνή του Μεγάρου και μία μαύρη βεντάλια. Ενα παραπονιάρικο κοντραμπάσο σε ερμηνεία απόκοσμη. Η μουσικός και ο χορευτής με προσωπεία. Ο χορευτής με ένα μακρύ μαύρο φόρεμα. Κάνει ξόρκι, τελετουργεί, μονολογεί, ενίοτε παίρνει στάση έτοιμη για πόλεμο. Πρέπει να βγάλει τη μέρα και για κάποιους, η κάθε μέρα είναι σκληρή και η μία πιο σκληρή από την άλλη. Ο χρόνος δεν αφήνει περιθώρια, αδυσώπητος και αυτός. Τι είναι ο λευκός καμβάς; Με μαύρη κιμωλία θα σχηματίσει πεταλούδα, ζώο, δέντρο και ένα μεγάλο φράχτη. Το δόρυ του έγινε γραφίδα, ο καμβάς έγινε ζωγραφιά, κόσμος. Η αγωνία κυριαρχεί σε όλο το έργο, είναι εξάλλου ένα συναίσθημα που μας ενώνει όλους, μέσα στην ωμότητά του. Και το έργο είναι ωμό. Χορογραφία είναι μέχρι και ο τρόπος που η κιμωλία ξύνει το χαρτί, ο τρόπος που η σκόνη της κιμωλίας πέφτει στο έδαφος. Η μουσική υποβάλλει διαρκώς το θεατή. Ο Nadz θα φτάσει κι άλλο την παράσταση στα άκρα. Προβάλλει τον εαυτό του ψηλά, πάνω από τον ιδιότυπο κόσμο του, με κεφάλι ελαφιού. Μπαίνει σε έκσταση, μιλά για το “Penzum”, απαγγέλλει ίσως το ποίημα του Attila József, στο οποίο βασίζεται η παράσταση.

Το κοινό τον δικαίωσε. Τον κάλεσε 3 φορές στη σκηνή με το χειροκρότημά του. Φεύγοντας, ένιωθε κανείς πως είδε μπροστά του να ζωγραφίζεται ένας πίνακας, να απαγγέλλεται ποίηση, να εκτελείται χορογραφία, μουσική, τραγούδι όπερας. Ενα καλοστημένο θρίλερ, όπως η ίδια η ζωή. Οι δύο καλλιτέχνες κοιτάζουν τον καμβά, σαν να θέλουν να δουν τι “έφτιαξαν” σήμερα. Ο διάλογός τους απέδωσε. Ενας ακόμη καταραμένος, δύστυχος ποιητής, δικαιώθηκε.

Αξίζει να αναφερθεί πως ο Nadz ήταν ο εικαστικός του οποίου η έκθεση (κυανοτυπιών) φιλοξενήθηκε φέτος στο φεστιβάλ.

- Η αμέσως επόμενη παράσταση ήταν σε εντελώς διαφορετικό ύφος. Μαρκίζ Σκοτ και Πόππιν Τζον, ήταν οι δύο νεαροί καλλιτέχνες που είχαν προκαλέσει τη μεγαλύτερη ανυπομονησία στους φαν του φεστιβάλ. Η παράστασή τους, χωρίς τίτλο, ήταν το αποτέλεσμα πολλών μικρών τμημάτων -ως άλλα βίντεο κλιπ- ζωντανά, πάνω στην τεράστια σκηνή του Μεγάρου. Η φωνή του εκφωνητή συχνά ανέφερε λίγες διευκρινιστικές φράσεις, για τα χορευτικά κομμάτια που αποθέωναν το μοναδικό τους στιλ. R’n’b, rap, χορός animation και poppin’, σε δύο σώματα που δείχνουν να αψηφούν τη βαρύτητα, τους κανόνες της λογικής, τα στεγανά. Το slow motion, το back & forward, ο αυτοσχεδιασμός, η κίνηση σαν μέσα σε νερό, έκαναν τον κόσμο να χειροκροτά αυθόρμητα σε διάφορες φάσεις, τα παιδιά να χαμογελούν με την καρδιά τους. Η ώρα κύλησε χωρίς κανείς να καταλάβει πώς. Σώματα “ηλεκτροφόρα”, με robot κινήσεις, με “εντολές” που έδινε ο ένας χορευτής στον άλλον, ένα πανηγύρι αισιοδοξίας, νεανικότητας και αυθορμητισμού. Ενα θέαμα προσιτό και εντυπωσιακό για κάθε ηλικία, μια ψευδαίσθηση, οφθαλμαπάτη, ένα σόου… μαγείας.

Γ. Σαρ.


NEWSLETTER