Ο συγγραφέας εξηγεί στον πρόλογο του βιβλίου τι θα διαβάσει ο αναγνώστης και εκφράζει τις ευχαριστίες του σε όσους βοήθησαν στη συγκέντρωση των στοιχείων. Αναφέρει επί λέξει:
«Φαίνεται ότι κάθε άνθρωπος μέσα του, έχει βαθιά κρυμμένη την "Ιθάκη" του και όσο και να απομακρύνεται από αυτήν ανηφορίζοντας στα στενοσόκακα ζωής, ή ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της επιστημονικής κατάρτισης, ή χορταίνοντας τις απολαύσεις μιας απρόσμενης τύχης, ή ακόμη κατεβαίνοντας τα Τάρταρα μια λαθεμένης πορείας στη ζωή, στο τέλος εκεί καταλήγει. Απλά περιμένει την κατάλληλη στιγμή, την ευκαιρία ή την αφορμή. Και η δική μου αφορμή ήρθε, όταν καθισμένος στο καφενείο της πλατείας του χωριού έγιναν μάρτυρας μιας συζήτησης με εισηγητή το Μίμη το Βότεα για τις πάλαι ποτέ μεγάλες οικογένειες της περιοχής μας, στους Χρησταίους και τους Κυβελαίους.
Αυτό ήταν, γιατί ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να μονολογεί: "Να η ευκαιρία σου, να η στιγμή που πρέπει να γυρίσει στην Ιθάκη σου". Μα; Είμαι εδώ" είπα λίγο δυνατά τα στον εαυτό μου. "Λάθος" μου απάντησε: "Ο δρόμος της δικής σου επιστροφής δεν θα έχει σειρήνες, Κίρκη και λωτοφάγους, θα έχει όμως ατελείωτες εξερευνήσεις στα αραχνιασμένα κρατικά και μη αρχεία, ιώβεια υπομονή προσπαθώντας να ανακαλύψει κάτι από τις χιλιάδες σελίδες των βιβλίων που θα περάσουν από τα μάτια σου, αλλά θα θέλεις και ούριους ανέμους με κυβερνήτη την τύχη στο πλοίο σου όταν θα πιάνεις λιμάνια, γερασμένες μορφές γεμάτες αναμνήσεις".
Δεν σας κρύβω ότι παίρνοντας εκείνη τη στιγμή την απόφαση για να γράψω αυτό το βιβλίο για το χωριό μου, ένιωσα τη μεγαλύτερη ευχαρίστηση της ζωής μου αλλά και τεράστιες και ψυχικές και σωματικές δυνάμεις αφού θα μπορούσε να γίνει το βιβλίο αυτό ένα αμάραντο στεφάνι της ευγνωμοσύνης μου προς το χωριό μου που δέχτηκε τα πρώτα ασταθή βήματα μου, σκληραγώγησε τα ξυπόλυτα πόδια μου πάνω στις μανιάτικες πέτρες του, μου 'μάθε τα πρώτα γράμματά μου, και με τη βοήθεια του ανθρώπων του μ΄ όπλισε με υπομονή, με μπόλιασε με τις αρχές της ηθικής, της πίστης και της αγάπης αλλά και με τις αξίες της δικαιοσύνης, της ευγνωμοσύνης του σεβασμού της αλήθειας και του καθήκοντος.
Θεωρώ πραγματικά ότι είναι ένα καθήκον αυτό μου το ταξίδι στην ιστορία του χωριού μου, στους ανθρώπους του, στις ξεθωριασμένες εικόνες της ζωής του που κινδυνεύουν να περάσουν στην λήθη και στη βορά του χρόνου.
Σας εξομολογούμαι πως δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα από το να γυρίζεις μετά από χρόνια στο σπίτι σου νιώθοντας να ξαναζωντανεύουν όλα εκείνα που άφησες, που άκουσες και που τόσο πολύ αγάπησες. Είναι ένα ταξίδι από εκείνα που θες να επιστρέψεις!
Ομως η πραγματικότητα μας επιβάλλει την επιστροφή μας και εγώ , αφού πρώτα ενημερώσω ότι ο αναγνώστης αυτού του βιβλίου δεν θα βρεις τις σελίδες του το αποτέλεσμα επιστημονικής έρευνας, αλλά τη συγκέντρωση πλείστων όσων πληροφοριών για την Πλάτσα, θα πρέπει να ευχαριστήσω όλους εκείνους τους ανθρώπους που με βοήθησαν με οποιοδήποτε τρόπο και έκαναν πιο όμορφο αυτό μου το ταξίδι.
Πρώτα από όλους τον ακούραστο ερευνητή της Μάνης Σταύρο Καπετανάκη, για την ποικιλοτρόπη βοήθεια του, τον κουμπάρο μου εραστή του χωριού μας Αγγελο Πέτρουλα, τον αγαπητό φίλο και δημοσιογράφο Θεόδωρο Μπρεδήμα, τον εκδότη της εφημερίδας "Μανιάτικη Αλληλεγγύη" Αντώνη Ρουμανέα, και τους φίλους μου και εκλεκτούς συγχωριανούς μου Θόδωρο Αληφέρη, Στέλιο Μανταλή, Τάκη Χρηστέα και Κώστα Μπασουκέα, που αν και λίγο μεγαλύτεροί μου πάτησαμε μαζί τα χρώματα της αγαπημένης και ιδιαίτερης πατρίδας μας, της Πλάτσας.
Επίσης τα Γενικά Αρχεία του Κράτους τα Αρχεία της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Νομού Μεσσηνίας, τις εκδόσεις "Ταξιδιωτικές διαδρομές" και σελίδες από την ιστορία της Μάνης της "Μανιάτικης Αλληλεγγύης" τη Λαϊκή Βιβλιοθήκη Καλαμάτας, τη Στατιστική Υπηρεσία του Νομού Μεσσηνίας τη Μητρόπολη Μάνης, τη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού του Γενικού Επιτελείου, την Αντωνία Λεχαρέα που τόσο πολύ με βοήθησε στα θέματα του Κοτρωνίου τους Γιώργο Μπασουκέα, Ηλία Πατσαλή, Θεώννη Τζανέας, Τάκη Μπουρτζίκο, Γιώργο Βενιζελέα, Αντώνη Χρυσομάλλη, Κική Ξανθάκη για το φωτογραφικό υλικό τουτου βιβλίου
Τον αγαπητό μου φίλο φιλόλογο καθηγητή Γιαννόπουλο Τιμοθέο και όλους τους άλλους με τη μικρή τους βοήθεια ομόρφυναν το έργο μου».
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Δημήτρης Γιαννημάρας γεννήθηκε στην Πλάτσα της μεσσηνιακής Μάνης. Σπούδασε φυσικός στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Υπηρέτησε σε σχολεία της Μάνης, της Καλαμάτας και της ευρύτερης περιοχής και σήμερα είναι συνταξιούχος. Υπήρξε συνδικαλιστής στο χώρο της εκπαίδευσης από διάφορες θέσεις και μέλος πολλών συλλόγων.
Υπηρέτησε την τοπική αυτοδιοίκηση. Υπήρξε διευθυντής του γραφείου του αείμνηστου Παναγιώτη Φωτέα πρώτου αιρετού νομάρχη Μεσσηνίας, δημοτικός σύμβουλος Καλαμάτας και πρόεδρος του πολιτιστικού φορέα.
Είναι ερασιτέχνης ζωγράφος και ζωγραφίζει κυρίως τη Μάνη, τη ζωή και τις ασχολίες των κατοίκων της.
Το 2009 εξέδωσε το λαογραφικό βιβλίο "Σήμερα έχουμε χαρά" και το 2010 το επίσης λαογραφικό βιβλίο "Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει"
Από 1-1-2011 μέχρι 31-8-2014 διατέλεσε δήμαρχος Δυτικής Μάνης.
