Ταυτόχρονα σήμερα, το κοινό έχει τη δυνατότητα να απολαύσει νέες παραστάσεις και προβολές.
- "Ten" by Mike Rafail, έκθεση φωτογραφίας, ως τις 28.7, 19:00-22:00 στο φουαγιέ του Μεγάρου.
Στην έκθεση ο φωτογράφος Mike Rafail, του οποίου η δουλειά για την εταιρική ταυτότητα του 24ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας βραβεύτηκε με 3 βραβεία ΕBΓΕ (Ελληνικά Bραβεία Γραφιστικής και Eικονογράφησης), δημιουργεί μια εγκατάσταση που λειτουργεί ταυτόχρονα ως ντοκουμέντο και ως εικαστικό έργο. Ο καλλιτέχνης αποτυπώνει πορτρέτα των χορευτών που συμμετείχαν στις παραστάσεις του 24ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας 10 λεπτά μετά το τέλος της παράστασής τους. Στα πρόσωπά τους διαφαίνεται άλλοτε η προσπάθεια και η κούραση, άλλοτε η ικανοποίηση μαζί με τόσες άλλες αινιγματικές σκέψεις και συναισθήματα.
Πρόκειται για μια βαθιά ανθρώπινη στιγμή κάθε χορευτή, εκτός ερμηνείας, εκτός χορογραφικών οδηγιών όταν πια σβήσουν τα φώτα της σκηνής και έχει τελειώσει την αποστολή του. Ταυτόχρονα, όλα τα πρόσωπα των χορευτών δημιουργούν ένα ιδιότυπο αρχείο του Φεστιβάλ, μια συγκινητική ανάμνηση από τους ανθρώπους που γέμισαν τις σκηνές του Μεγάρου Χορού με το έργο τους, την ερμηνεία τους και την ψυχή τους.
- “Lali Ayguadé Company” - “iU an Mi”. «Παραμορφωμένοι. Εξαπατημένοι. Ζούμε σε έναν άψογα φανταστικό κόσμο. Και αυτό μας επιτρέπει να συνεχίσουμε τη δυστυχία μας, κατευθυνόμενοι προς τον θάνατο». Η ομάδα της Λάλι Αϊγουαδέ εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα με το έργο “iU an Mi”. Με το πρόσχημα μιας κηδείας, το “iU an Mi” αποκαλύπτει τι κάνουν οι άνθρωποι όταν έρχονται αντιμέτωποι με μη αναστρέψιμα γεγονότα, με αναπόφευκτες ενέργειες, τις οποίες αδυνατούν να χειριστούν. Μιλά για συναισθήματα που η σύμβαση έχει εξωραΐσει, για την οικειότητα που εκτίθεται στους άλλους με βίαιο τρόπο. Για το πώς βλέπουμε τους άλλους και πώς βλέπουν οι άλλοι εμάς. Για το ιδιωτικό και το κοινωνικό, το προσωπικό και το δημόσιο. Είμαστε όλοι ίσοι. Ζούμε τις ίδιες καταστάσεις, χρειαζόμαστε τα ίδια πράγματα. Ωστόσο, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι είμαστε διαφορετικοί, να προφασιζόμαστε ότι είμαστε ιδιαίτεροι, μοναδικοί. Ολοι πιστεύουμε ότι η μοίρα επιφυλάσσει κάτι διαφορετικό για εμάς. «Θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε, όχι όμως σε μένα.» Εχουμε συναίσθηση της πραγματικότητας, μας έλκει όμως όλους η φαντασίωση. Παρασυρόμαστε από τη φαντασία μας και είναι αυτό ουσιαστικά που μας καθοδηγεί στη ζωή. Νιώθουμε την ανάγκη να δίνουμε ένα όνομα σε ό,τι δε γνωρίζουμε, σε ό,τι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε, ακόμη κι αν αυτό το όνομα είναι μια έννοια που επίσης δεν μπορούμε να ορίσουμε, όπως ο Θεός, το Ασυνείδητο, το Πεπρωμένο, η Ψυχή, το Πνεύμα, η μετά θάνατον ζωή. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος μας να αισθανθούμε ήρεμοι και ασφαλείς. Αλλά τι είναι πραγματικό και τι φανταστικό; Ποια είναι η Aλήθεια; Ισως αυτό να είναι το πρόβλημα.
(Πέμπτη 25 Ιουλίου & Παρασκευή 26 Ιουλίου, 19:30, Στούντιο Μεγάρου Χορού Καλαμάτας).
- “Physical momentum” - Francisco Cordova: “Ohtli”.
Ο Francisco Córdova [Φρανσίσκο Κόρδοβα] παρουσιάζει το σόλο του “Ohtli” (Μονοπάτι) για την αρετή της αναζήτησης, όταν κάθε βήμα της πορείας του ανθρώπου γεμίζει με νόημα. Οταν το βήμα, ελαφρύ, χωρίς περιορισμούς, αναζητά τον αέναο ορίζοντα.
«...όταν γεννήθηκε το κοράκι, τράβηξε τον αφαλό του και γι’ αυτό τώρα περπατά» (από την προφορική παράδοση των Nahua του Μεξικού).
O Francisco Córdova είναι Μεξικανός χορευτής, χορογράφος και παιδαγωγός. Με προπτυχιακές σπουδές στον σύγχρονο χορό στην Κρατική Σχολή του Μεξικού, μεταπτυχιακές σπουδές στο θέατρο, τη σκηνοθεσία και το σκηνικό φωτισμό στο Ινστιτούτο Θεάτρου της Βαρκελώνης, συνέχισε την εκπαίδευσή του στο Μόντρεαλ και τη Νέα Υόρκη. Διευθύνει την ομάδα Physical Momentum, το φεστιβάλ ATLAS México Festival και το Πρόγραμμα Τεχνικών Κίνησης [Training Program of Techniques of Movement (TDM)] στο Μεξικό και τη Βαρκελώνη. Από το 2006 έχει αναπτύξει τη δική του μέθοδο (Body Action), την οποία έχει διδάξει σε πολυάριθμα σεμινάρια, που οργάνωσε για ομάδες, φεστιβάλ και διεθνή καλλιτεχνικά κέντρα στην Ευρώπη, την Ασία και τη Λατινική Αμερική.
25.7, 21:00, Κεντρική Πλατεία Καλαμάτας.
- Προβολές ταινιών Μπέλα Ταρ: 25.7, 22:00 “Werckmeister harmóniák”, 139'. 26.7, 22:00 “A torinói ló”, Μέγαρο Χορού Καλαμάτας – στούντιο.
Ο Béla Tarr [Μπέλα Ταρ] θεωρείται ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς του κινηματογράφου όλων των εποχών. Το 1971, στα 16 του χρόνια, ξεκίνησε να γυρίζει ερασιτεχνικές ταινίες σε φόρμα Super 8, για να δείξει, όπως έχει πει ο ίδιος, την πραγματικότητα που δεν έδειχνε ο κινηματογράφος. Τα φιλμ του έγιναν γνωστά στα στούντιο Béla Balázs, που τον βοήθησαν στη συνέχεια να γυρίσει την πρώτη του ταινία. Στόχος του Tarr είναι να δείξει την αληθινή ζωή και τους ανθρώπους χωρίς καμιά αλληγορία, κανένα συμβολισμό. Η ματιά του είναι βαθιά ανθρωποκεντρική, ποιητική και φιλοσοφική.
Σε όλη του την πορεία, πολύ σημαντικό ρόλο έχουν παίξει και οι μόνιμοι συνεργάτες του, η γυναίκα του και μοντέζ Ágnes Hranitzky και ο συγγραφέας László Krasznahorkai. Στις πολύωρες ασπρόμαυρες ταινίες του η δράση είναι ελάχιστη και η φωτογραφία ανεπανάληπτη. Στα περισσότερα έργα του έχει δουλέψει πιο πολύ με απλούς ανθρώπους παρά με ηθοποιούς. Τον ενδιαφέρουν οι φτωχοί και οι ταπεινοί, αυτοί για τους οποίους κανείς δε μιλά. Τα τοπία που αναζητεί είναι κι αυτά σαν τους ανθρώπους. Ο χρόνος στις ταινίες του δεν τον περιορίζει. Αγαπά τους ανθρώπους κι αφιερώνει όσο χρόνο χρειάζεται για να τους παρατηρεί και να τους απεικονίζει.
Η προγραμματισμένη ανοιχτή συζήτηση με τον Bela Tarr στις 26 Ιουλίου δεν θα πραγματοποιηθεί. Ο Bela Tarr, λόγω πρόσφατου ατυχήματος και ανάγκης να προβεί σε χειρουργική επέμβαση, ακύρωσε εκτάκτως την εμφάνισή του στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
