Με τη σειρά, τα έργα που ανέβηκαν είχαν ως εξής: το απόγευμα του Σαββάτου στο στούντιο παίχτηκε το έργο “Babae” της Joy Alpuerto Ritter, ένας φόρος τιμής στη γυναίκα και τη χειραφέτησή της. Η χορογραφία ήταν εμπνευσμένη από τον μυστικιστικό κόσμο των μαγισσών, της τελετουργίας, της φύσης και των πλασμάτων της. Ενδιαφέρουσες οι μουσικές επιλογές, λιτή η σκηνογραφία της, αφού είχε επιλέξει μόνο πέντε πήλινα δοχεία και τον φωτισμό για να “συνοδεύσει” τις κινήσεις της. Ο χορός της, άλλοτε πιο δυναμικός, άλλοτε πιο αισθαντικός, την τοποθετούσε πάντα στο επίκεντρο του κόσμου και των εξελίξεων, αναδεικνύοντας όλες τις πλευρές του σύνθετου χαρακτήρα της “Babae” (γυναίκα στη γλώσσα των Φιλιππίνων).

Η παράσταση η οποία επιλέχτηκε για την πρεμιέρα, ήταν μια από τις πιο πολυαναμενόμενες φέτος, καθότι στηριζόταν στα στοιχεία του χιπ χοπ και του μπρέικντανς. Οι εναλλαγές στο μουσικό ύφος - το οποίο είχε υπέροχες στιγμές με πινελιές από κλασικές συνθέσεις - έδωσαν στο κοινό τη δυνατότητα να δει ένα ολοκληρωμένο χορευτικό θέαμα, άρτιας τεχνικής και συγχρονισμού. Οι χορευτές επέδειξαν μεγάλο πάθος, συνθέτοντας και αποσυνθέτοντας ένα αποδομημένο “σαλόνι”, το οποίο ο Kader Attou χρησιμοποίησε ως σκηνικό του για το “The roots”. Καθότι το έργο αφορούσε τις ρίζες, τη δική του σημειολογία είχε και ο χρόνος μέσα στην παράσταση, με κάποιες κορυφαίες στιγμές ερμηνείας και σκηνοθετικής παρέμβασης.

Την Κυριακή το απόγευμα στο στούντιο ο Αρης Παπαδόπουλος και η Μάρθα Πασακοπούλου της ομάδας “Arisandmartha” παρουσίασαν μια χορογραφία με έντονα τα στοιχεία της ειρωνείας, της αποδόμησης και του συμβολισμού. Με κεντρικό “πρωταγωνιστή” το λόγο, στο πρώτο τουλάχιστον μέρος, με έντονη θεατρικότητα και ρεαλισμό, οι δύο χορευτές έκαναν μια απότομη βουτιά στο σκοτεινό κόσμο του υποσυνείδητου, στα ζωώδη μας ένστικτα και στον ερωτισμό. Το τελευταίο μέρος κέρδισε το κοινό με την έντασή του, την άρτια τεχνική, την φαντασία. “Bring me to life”, ήταν σαν να λέει ο ένας στον άλλον, μέσα από την ερωτική συνύπαρξη, εκεί που τα όρια καταρρίπτονται και οι άνθρωποι μπορούν να μετουσιωθούν σε κάτι το διαφορετικό.

Η ομάδα “Kabinet k” με την πρώτη της παρουσία στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και στην Ελλάδα, σίγουρα άφησε το στίγμα της. Το έργο “Ιnvisible” από την πρώτη στιγμή, έβαλε το θεατή σε ένα σκηνικό απόγνωσης, ξεριζωμού, βίαιης απομάκρυνσης των γονιών και των παιδιών από τη βάση τους. Στο κέντρο της σκηνής μια μεγάλη ξύλινη κατασκευή: ένα δέντρο που συμβολίζει τη ζωή; Ενας σταυρός του μαρτυρίου; Το χρωμόσωμα “Χ”; Μια άγκυρα που ψάχνει να πιαστεί από κάπου... Το νερό, τα κουρέλια, η αγωνία, ο φόβος. Στη σκηνή του Φεστιβάλ είδαμε χορευτές σε παιδική – εφηβική ηλικία, να απεικονίζουν το δράμα του ξεριζωμού, πάνω σε ένα πολύ ενδιαφέρον μουσικό υπόβαθρο. Το πρώτο μέρος του έργου μπορεί να χαρακτηριστεί και σκληρό, όμως απόλυτα αληθινό και δυστυχώς – κοντινό μας. Τα παιδιά έδωσαν όμως το έναυσμα για μία “μεταστροφή” στο έργο, στο δεύτερο μέρος, για μία αίσθηση επαναδημιουργίας και ελπίδας για ένα νέο κόσμο. Ο σπόρος της ελπίδας υπάρχει, η νέα πατρίδα – ρεαλιστικά και συμβολικά χτίζεται και ο άνθρωπος δε χάνει ποτέ τη δύναμή του. Μια πολύ δυνατή στιγμή του φετινού Φεστιβάλ. Αξίζει ένα “μπράβο” στους συντελεστές που την ενέταξαν στο πρόγραμμα.

Γ.Σαρ.