Eξι δεκαετίες μετά την πρεμιέρα της η καλύτερη ταινία του Φεντερίκο Φελίνι εντυπωσιάζει ακόμη με περισσότερους από έναν τρόπους. Πρώτα έρχεται ο εικονοπλαστικός, με τα εντυπωσιακά πλάνα της νυχτερινής Ρώμης να αναδεικνύουν την «τέλεια ομορφιά» της Αιώνιας Πόλης, εικόνες που λειτουργούν αντιστικτικά με την εφήμερη λάμψη της γλυκιάς ζωής τής παρακμιακής αριστοκρατίας της. Αθάνατες είναι επίσης οι σκηνές του «ιπτάμενου Ιησού» της αρχής, με το ελικόπτερο να μεταφέρει ένα άγαλμα του σωτήρος με ανοιχτά χέρια πάνω από την ιταλική πρωτεύουσα, αλλά και το «μπάνιο» της Ανίτα Εκμπεργκ στη Φοντάνα ντι Τρέβι.

Ακολουθούν οι αφηγηματικές εκπλήξεις, καθώς ο Φελίνι αφήνει πίσω του οριστικά τον νεορεαλισμό (αμέσως προηγούμενη ταινία του ήταν οι «Νύχτες της Καμπίρια») και προτείνει ένα σινεμά με ψηφιδωτή και αποσπασματική δομή, απελευθερωμένη από τα δεσμά της ακαδημαϊκής σεναριογραφίας και ανοικτή στα σχόλια του σκηνοθέτη. Κινηματογραφικές καινοτομίες οι οποίες, μαζί με αυτές της νουβέλ βαγκ και του Μικελάντζελο Αντονιόνι διαμόρφωσαν ολόκληρο το μοντέρνο σινεμά.

Τέλος, η προφητική ικανότητα της ταινίας να αποτυπώσει τόσο νωρίς και με τέτοια βιτριολική κομψότητα την αβάσταχτη, ρηχή και ψευτο-ελευθεριάζουσα γοητεία της μπουρζουαζίας είναι σοκαριστική. Ο δημοσιογράφος Μαρτσέλο Ρουμπίνι, ξεναγός στο πολύβουο σύμπαν τής (πάντα νυχτερινής) Βία Βένετο, είναι ένας άνθρωπος του 21ου αιώνα και η πολυτελής καθημερινότητά του το εφιαλτικό φρέσκο μιας κοινωνικής πραγματικότητας χωρίς ηθική πυξίδα, αληθινά πάθη και αξίες.

Ο Φελίνι απεικονίζει με εφιαλτικά σαγηνευτικό τρόπο το πώς η σύγχρονη ζωή έχει μετατραπεί σε ένα λαμπερό μα κούφιο θέαμα, με την ταινία του να δημιουργεί μέγα σκάνδαλο όταν προβλήθηκε, καθώς το Βατικανό την αποκήρυξε και βουλευτές ζήτησαν να απαγορευτεί. Γνώρισε όμως παγκόσμια επιτυχία (Οσκαρ κουστουμιών συνολικά από 4 υποψηφιότητες) κι έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ποπ κουλτούρας, με τους όρους «ντόλτσε βίτα» και «παπαράτσι» να περνούν στο καθημερινό λεξιλόγιο.