Η συναυλία είχε πολύ κέφι και παλμό, καθώς το κοινό εμψύχωνε συνεχώς με δυνατά χειροκροτήματα τους μουσικούς... κι εκείνοι ανταπέδιδαν με παλιά αγαπημένα αλλά και νέα τραγούδια, καθώς και με αρκετές δόσεις χιούμορ!
Οι δυο γνωστοί τραγουδοποιοί εναλλάσσονταν αλλά και συνυπήρχαν πάνω στη σκηνή, σ' ένα ταξίδι στους μεγαλύτερους σταθμούς της καριέρας τους - ενώ η νέα μουσικός Ροδούλα Κουταλέλλη τους συνόδευε επάξια με το φλάουτο και τη φωνή της.
Η μπάντα πίσω τους ήταν πολύ καλή κι ανέβαζε ολοένα το ρυθμό... οπότε στο τέλος οι περισσότεροι θεατές χόρευαν όρθιοι στις κερκίδες.
Ε, τι παραπάνω να ζητήσει κανείς από μια καλοκαιρινή συναυλία στο Κάστρο;
"ΟΜΟΡΦΟΣ ΧΩΡΟΣ..."
«Εχω ξανάρθει εδώ το 2009, και μου αρέσει πολύ αυτός ο χώρος» μας είπε ο Φίλιππος Πλιάτσικας για το Κάστρο της Καλαμάτας, στο τέλος της βραδιάς. Ναι, είναι ωραίος, συμφωνήσαμε - ίσως λιγάκι άβολος αλλά αντέχουμε... «Αντέχετε, αντέχετε και πολύ μάλιστα!», ήταν το σχόλιό του για το ενθουσιώδες κοινό της βραδιάς. «Είσαστε πραγματικά φοβεροί, υπέροχοι!»
Κοιτάζοντας έπειτα λίγο προς τα κάτω, ο Φίλιππος έριξε μια ιδέα: «Μήπως θα έπρεπε να φτιάξετε κι έναν ακόμα χώρο, λίγο μεγαλύτερο, προς την παραλία; Οχι, όχι το γήπεδο· ένα θέατρο στη θάλασσα...».
"ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ"
Επειτα βρήκαμε την ευκαιρία να ξεμοναχιάσουμε για 2-3 λεπτά το Γιάννη Μηλιώκα και να του ζητήσουμε... εξηγήσεις: «Τι εννοούσατε ακριβώς μ' αυτή τη σύγχρονη γενιά που, όπως είπατε στην "Ε", τα επιτεύγματά της θα γράψουν Ιστορία; Γιατί οι ομοιότητες με τον Greco Μασκαρά μέχρι και σήμερα δεν είναι λίγες...».
«Ναι», μας απάντησε, «αλλά αν κοιτάξετε τριγύρω, το ποσοστό των διαφορετικών ανθρώπων σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερο - δεν έχει καμία σχέση με τότε. Κοιτάχτε τι έγινε με τη γενιά του Πολυτεχνείου... εγώ δε βλέπω κάτι τέτοιο σήμερα. Και τώρα, αυτοί οι νέοι θα ζυμωθούν μέσα σ' αυτές τις δυσκολίες που ζούμε και θα ζήσουμε, θα εκπαιδευτούν και θ' αξιοποιήσουν όλη τη γνώση που έχουν λάβει. Θα είμαστε κι εμείς εδώ οι μεγαλύτεροι, να ρίχνουμε καμιά ιδέα - και θα τα καταφέρουν, θα τα καταφέρουμε, να δείτε, μια χαρά...».
Π.Α.
