Αναλυτικά το πρόγραμμα:
Σήμερα Σάββατο 19 Ιανουαρίου
- 12 μ. συναυλία στην Κεντρική Πλατεία Καλαμάτας. Η ομάδα “Arteteka” παρουσιάζει ένα μουσικό ταξίδι μέσα από την παραδοσιακή μουσική της Ιταλίας και της Νότιας Μεσογείου. Eνα ρεπερτόριο χωρίς ηλικία, φτιαγμένο από τραγούδια, χορούς και καντάδες. Παίζουν οι: Thibaut Preciat (FR): ακορντεόν, κρουστά, φωνητικά. Pol Seif (LB): φωνητικά, τζουράς, κλαρινέτο, κρουστά. Akram Chaib (AL/JAM): κλαρινέτο. Deborah Luca (FR/IT): βιολί, φωνητικά. Francesco Quartuccio (IT): φωνητικά, κρουστά, διατονικό ακορντεόν.
Ταινίες
- 3 μ.μ. “Ζωγραφίζοντας…”, Ιωάννα Νεοφύτου, 25'. Μια ομάδα παιδιών από το Αφγανιστάν στο Κέντρο Φιλοξενίας Σκαραμαγκά, ηλικίας 10-13 ετών, ζωγραφίζουν τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες από τον πόλεμο και το ταξίδι τους. Περιγράφουν μέσα από τις ζωγραφιές τους την πόλη τους όπως τη θυμούνται, την πόλη που τους φιλοξενεί και την πόλη στην οποία θα ήθελαν να ζήσουν στο μέλλον.
- 3.30 μ.μ. “Κάποτε ήμασταν αντάμα”, Ιωάννα Νεοφύτου, 15’. Βασισμένο στην πρωτότυπη ιδέα του Δημήτρη Σταμάτη. Το ντοκιμαντέρ αφορά τα χωριά Αγία Μαρίνα και Κοσσοβίτσα που πριν την χάραξη των συνόρων αποτελούσαν δύο συνοικίες του ίδιου χωριού, ενώ από το 1945 με την τελεσίδικη οριοθέτηση της συνοριογραμμής, βρίσκονται αποκομμένα και χωρισμένα μεταξύ των συνόρων Ελλάδας - Αλβανίας. Η βιντεο-εγκατάσταση «Πανηγύρι» εξετάζει την εξέλιξη των σχέσεων μεταξύ των δύο χωριών, υπό το πρίσμα των πανηγυριών του Δεκαπενταύγουστου που διεξάγονται αντίστοιχα και στα δύο χωριά. Τα πανηγύρια, η γιορτή, η διασκέδαση, λειτουργούν στην Κοσσοβίτσα και στην Αγία Μαρίνα, ως συνεκτικοί δεσμοί των δύο χωριών, προβάλλοντας την ενοποιητική λειτουργία της μουσικής και του χορού. Είναι μια συνθήκη όπου το τοπικό γίνεται υπερεθνικό, εισάγοντας ερωτήματα για την δυνατότητα διατήρησης των δεσμών ανεξαρτήτως συνόρων. Στην συγκεκριμένη ιστορία, τα σύνορα, ως τεχνητοί φραγμοί πάνω στο σώμα της φύσης, αποτελούν παράξενα και ακατανόητα εμπόδια στην επικοινωνία, στην κοινή διασκέδαση και στο μερισμό της δημόσιας σφαίρας.
- 4 μ.μ. “Stealing Rodin”, Cristóbal Valenzuela Berríos, 79'. Οταν ένα δημοφιλές γλυπτό του Ροντέν εξαφανίστηκε για λίγο από μία έκθεση στο Σαντιάγκο, η “κλοπή” αποδείχτηκε μια προκλητική δήλωση, οργανωμένη από έναν πρόωρα ώριμο φοιτητή τέχνης. Οι πράξεις του προκάλεσαν δημόσια κατακραυγή και ένα θηριώδες ντιμπέιτ για τη φύση της ίδιας της τέχνης. Αυτό το ζωντανό και διορατικό ντοκιμαντέρ ξαναγυρίζει στη σκηνή αυτού του ασυνήθιστου γεγονότος, το οποίο κατέκτησε την προσοχή του κόσμου και δίχασε την παγκόσμια καλλιτεχνική κοινότητα.
- 5.30 μ.μ. “Σκιές ονείρων”, Δημήτρης Γεράρδης, 80’ (παρουσία σκηνοθέτη). Η ταινία πραγματεύεται διαφορετικές αντιλήψεις του βιωμένου χρόνου. Οι ήρωες της, συμπορεύονται ή πολεμούν το χρόνο. Μετά από χρόνια, όμως, βρήκαν έναν τρόπο να ζουν με τα όρια που τους επιβάλλει. Πώς αντιλαμβάνεται τον χρόνο ο Seppo Leinonen τρέχοντας στο Σπάρταθλο για 35 ώρες; Ο 29 χρόνια φαροφύλακας Κουλουλίας Πρόδρομος, στο ακρωτήρι Πάπας, στην Ικαρία; Ο Djordje Mihailovic φύλακας του συμμαχικού νεκροταφείου για όλη του τη ζωή; Η χορεύτρια Στέλλα Ζάννου πάνω στη σκηνή́; Ως η πιο άυλη και άμορφη διάσταση, ο χρόνος εξακολουθεί να αποτελεί το κοινό́ ερωτηματικό́ αντίληψης της ζωής, τόσο σε ειδικά́ επιστημονικό́ όσο και σε καθολικά́ ανθρώπινο επίπεδο. Το ντοκιμαντέρ χρειάστηκε 10 χρόνια για να ολοκληρωθεί́. Γυρίσματα έγιναν σε Αθήνα, Σπάρτη, Θεσσαλονίκη, Ικαρία, Κέρκυρα, Φινλανδία.
- 7 μ.μ. “After prayers”, Simone Mestroni, 61’ Italy (παρουσία σκηνοθέτη). Στο ινδικό Κασμίρ, το κάλεσμα για προσευχή και η καθημερινή ζωή συνυπάρχουν με την αιρετική πολιτική, το Ισλάμ και τη ρουτίνα της βίας. Από τις τραυματικές αναμνήσεις της κηδείας ενός αντάρτη στις σημερινές αντι-ινδικές διαμαρτυρίες στους δρόμους, σε όλη την ιστορία του Μουχατζιντίν (σ.σ. muhajideen), το πεπρωμένο των ανθρώπων φαίνεται να διαμορφώνεται από ελπίδα και θυμό, αγάπη και θλίψη, ποίηση και βιαιότητα. «Τρεφόμενο» από το αίμα των μαρτύρων, το όνειρο της ανεξαρτησίας του Κασμίρ, μαζί με τον εφιάλτη της σύγκρουσης, διατηρείται ακόμα ζωντανό.
- 8 μ.μ. “A tree remembers” Κωνσταντίνος Φόλλας, 86' (παρουσία σκηνοθέτη). Αυτή είναι η ιστορία του Λίντιτσε, που οι Nαζί ισοπέδωσαν και εξαφάνισαν -κυριολεκτικά- ως αντίποινα για τη δολοφονία του Ράινχαρντ Χάιντριχ. Ωστόσο, αυτό το μικρό τσεχικό χωριό που πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος -είναι αδελφοποιημένο με το Δίστομο- όχι μόνο δεν σβήστηκε από τον χάρτη, αλλά αποτελεί σύμβολο στον αγώνα κατά του φασισμού.
- 9.30 μ.μ. Ντοκιμαντέρ με θέμα την Καλαμάτα από τον σκηνοθέτη Robert Rombout και 12 μεταπτυχιακούς φοιτητές της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών που αυτές τις μέρες βρίσκονται στην πόλη.
- 10 μ.μ. “Ghost hunting”, Raed Andoni, 93'. Ο σκηνοθέτης Raed Andoni βάζει μια αγγελία σε εφημερίδα στη Ramallah. Ψάχνει για πρώην κρατούμενους του ανακριτικού κέντρου Mοskobiya της Ιερουσαλήμ. Στην αγγελία του ζητάει οι άνδρες που θα πάνε να έχουν εμπειρία ως τεχνίτες, αρχιτέκτονες ή ηθοποιοί. Eπειτα από μια ακρόαση που μοιάζει σχεδόν με παιχνίδι ρόλων, στήνει ένα αντίγραφο των δωματίων ανακρίσεων και κελιών του κέντρου σε κανονικό μέγεθος μέσα σε ένα διάδρομο, κάτω από αυστηρή επιτήρηση από τους πρώην κρατούμενους με βάση τη μνήμη τους. Σε αυτό το ρεαλιστικό σκηνικό οι άνδρες στη συνέχεια αναπαριστούν τις ανακρίσεις τους, συζητούν λεπτομέρειες για τη φυλακή και εκφράζουν τον εξευτελισμό που δέχτηκαν στην τιμωρία τους. Χρησιμοποιώντας τεχνικές που θυμίζουν το αποκαλούμενο “θέατρο των καταπιεσμένων” δουλεύουν μαζί για να δραματοποιήσουν τις αληθινές εμπειρίες τους. Αυτή η αναπαράσταση τους φέρνει μπροστά σε πολλά καταπιεσμένα συναισθήματα και τραύματα με τα οποία δεν είχαν έρθει αντιμέτωποι μέχρι τότε. Παίρνοντας μέρος στη ταινία, αυτοί οι άνδρες πληρώνουν το τίμημα - φυσικό και πνευματικό. Ο σκηνοθέτης εμφανίζεται μπροστά στην κάμερα, όχι μόνο δημιουργώντας σκηνή για τους πρωταγωνιστές του, αλλά έρχεται και ο ίδιος σε επαφή με τις δικές τους αποσπασματικές αναμνήσεις από τη φυλάκισή του στη Moskobiya τριάντα χρόνια πριν.
Κυριακή 20 Ιανουαρίου
Προβολές για όλη την οικογένεια
- 11 μ.μ. “Shut up and play the piano”, Philipp Jedicke (82’). O Τσίλι Γκονζάλες είναι ένας βραβευμένος με Grammy συνθέτης, βιρτουόζος πιανίστας και αρτίστας. Ενας συνθέτης που κινείται μεταξύ ραπ, electro και σόλο πιάνο, αυτός ο ξεχωριστός ερμηνευτής αυτοπροσκλήθηκε στον κόσμο της κλασικής μουσικής. Ο εκκεντρικός καλλιτέχνης εμπνέει και συνεργάζεται με τους Feist, Jarvis Cocker, Peaches, Daft Punk και Drake. Η αλλαγή φαίνεται να είναι η μόνη σταθερά στο ταξίδι του Γκονζάλες. Κάθε φορά που το ακροατήριό του νομίζει ότι τελικά τον κατάλαβε, κάνει μια ριζική κίνηση και ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ «Σκάσε και παίξε πιάνο» ακολουθεί τον Γκονζάλες από τη γενέτειρά του του, τον Καναδά, στο underground Βερολίνο στα τέλη της δεκαετίας του 90, και μέσω του Παρισιού στις μεγάλες αίθουσες Φιλαρμονικής ανά τον κόσμο, ενώ βουτά βαθιά στην αμφίπλευρη σκηνική περσόνα του Γκονζάλες, όπου η αυτο-αμφιβολία και η μεγαλομανία είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο παιχνιδιάρικος χαρακτήρας του είναι κάτι που φαίνεται έντονα στην ταινία. Χρησιμοποιώντας το εκτενές αρχείο βίντεο του Γκονζάλες με έναν μάλλον ανορθόδοξο τρόπο, το «Σκάσε και παίξε πιάνο» εξερευνά τον χαρακτήρα του του σε συνάρτηση με τις πρόσφατες καταιγιστικές συνεντεύξεις του σε συνδυασμό με σκηνές από συναυλίες διαφορετικών χρονικών περιόδων. Πραγματικότητα και φαντασία ξεδιπλώνονται μαζί καθώς ξεκινάμε ένα ταξίδι στον κόσμο του Τσίλι Γκονζάλες».
- 1 μ.μ. “Επιστροφή στην κορυφή”, Στρατής Χατζηελενούδας, 95’. O Λεωνίδας, ένας 33χρονος πανκ με παραπληγία, και η παρέα του θέλουν να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου. Τελικά για ποιον θα είναι πιο δύσκολο; Το ντοκιμαντέρ του Στρατή Χατζηελενούδα ακολουθεί και καταγράφει μια επική αναμέτρηση με τη φύση, το αιθέριο βουνό και το όνειρο, έστω και περιστασιακής, υπέρβασης των ανθρώπινων ορίων. Ο Στρατής Χατζηελενούδας γεννήθηκε το 1982 στην Αθήνα όπου μένει και εργάζεται ως σκηνοθέτης/σεναριογράφος. Εχει σκηνοθετήσει ντοκιμαντέρ, διαφημιστικά, βιντεοκλίπ, αλλά και αρκετές ταινίες μικρού μήκους οι οποίες έχουν προβληθεί και διαγωνιστεί σε διεθνή φεστιβάλ.
- 2.30 μ.μ. “Τhe money stone”, Stuart Harmon, 93'. Το ντοκιμαντέρ είναι η ιστορία ενηλικίωσης δυο αγοριών που παλεύουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους μέσα από τα -θανατηφόρα- παράνομα ορυχεία εξόρυξης χρυσού της Γκάνας. Ενώ ένας σύγχρονος "πυρετός χρυσού" έλκει τις διεθνείς εταιρείες όσο και τους τοπικούς χρυσοθήρες που ψάχνουν τον εύκολο πλουτισμό, οι οικογένειες που αγωνίζονται πρέπει να αποφασίσουν εάν θα πιστέψουν στο σχολείο ή θα παίξουν στο τυχερό παιχνίδι. Μέσα από τις δραματικές ιστορίες του Τζάστις και του Μάξουελ, το ντοκιμαντέρ ρίχνει φως στις σκληρές επιλογές που έχουν κάποια παιδιά να αντιμετωπίσουν, με την ελπίδα να βρουν ένα καλύτερο μέλλον.
- 4 μ.μ. “Stranger in paradise”, Guido Hendrikx, 77’. Σε μία τάξη, νεοαφιχθέντες πρόσφυγες μαθαίνουν για μια πολυποίκιλη Ευρώπη. Μια δημιουργία στα όρια της μυθοπλασίας και του ντοκιμαντέρ, το “Stranger in paradise” αντικατοπτρίζει τη δύναμη των σχέσεων μεταξύ Ευρωπαίων και προσφύγων με έναν ειλικρινή τρόπο. IDFA Special Jury Award@Amsterdam International Documentary Film Festival 2016.
- 5 μ.μ. “El botón de nácar”, Patricio Guzmán, 80'. Το νερό είναι το μεγαλύτερο σύνορο της Χιλής και ταυτόχρονα κρύβει το μυστικό δύο κουμπιών που βρέθηκαν στο βάθος του ωκεανού. Στην τεράστια ακτογραμμή της Χιλής συναντά κανείς ηφαίστεια, βουνά και παγετώνες. Μέσα στο νερό βρίσκονται παγιδευμένες οι φωνές των ντόπιων ιθαγενών από περασμένους αιώνες, των ναυτικών που κατέφθασαν από την Αγγλία, μα και των πολιτικών κρατουμένων των σύγχρονων καθεστώτων. Το νερό έχει μνήμη, μα έχει και φωνή. Ολόκληρη η Ιστορία της Χιλής μετατρέπεται σε έναν αποστομωτικής ομορφιάς στοχασμό που ξεκινά από τη θάλασσα και τις άγριες περιπέτειες που κρύβουν τα νερά της και φτάνει ως τον ουρανό και τη γένεση του ίδιου του σύμπαντος. Στο κέντρο όλων, ένας ταξιδιώτης στο χρόνο ονόματι Τζέρεμι Μπάτον. To ντοκιμαντέρ του Πατρίσιο Γκουσμάν, πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2015 κερδίζοντας την Αργυρή Αρκτο Σεναρίου και το Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής. Prize of the Ecumenical Jury@Berlin International Film Festival 2015
(Θα ακολουθήσει διάλεξη/συζήτηση με θέμα "Η κριτική ενός έργου" από τον Ανδρέα Τύρο, πρόεδρο της Eνωσης Kριτικών Kινηματογράφου).
- 7 μ.μ. “The Illuminators”, Antti Haase, 68' (παρουσία σκηνοθέτη). “Η Ιστορία ενός Γερμανού μετανάστη της Βαλτικής που έγινε πατέρας του φωτός στη Λαπωνία”. Ο σκηνοθέτης Antti Haase μας παίρνει σε ένα προσωπικό ταξίδι, όπου μαθαίνουμε για την ιστορία του πατέρα του. Ο Γερμανός πρόσφυγας της Βαλτικής Gunnar Haase έφτασε στην Φινλανδική Λαπωνία το 1945 για να επισκευάσει τη καταστροφή που έκαναν οι συμπατριώτες του μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο πατέρας του Antti, ο Hannu συνέχισε την αποστολή του παππού Gunnar, να φέρει ηλεκτρισμό στη Λαπωνία - οι γραμμές ρεύματος έφτασαν επιτέλους και στο τελευταίο λαπωνικό σπίτι στις 23 Ιουλίου το 1987. Ο ερχομός τους ηλεκτρισμού στις αγροτικές περιοχές ήταν ένα τεράστιο έργο· έφερε τη μοντέρνα ζωή και ισότητα σε ανθρώπους που ακόμα ζούσαν στην άγρια φύση. Και ακόμα και αν το έργο πήρε βαρύ τίμημα, φώτισε το μέλλον. “The Illuminators” είναι μία συγκλονιστική ιστορία για το κουράγιο και τη κοινωνική εξέλιξη όπως και για ένα γιο που ακολουθούσε τα βήματα του πατέρα του. 1st Prize in International Professional Category @ Telling Tales International Documentary Film Festival 2018 (Manchester /United Kingdom).
- 8.30 μ.μ. “Writing on the city”, Κeywan Κarimi, 60' (παρουσία σκηνοθέτη). Μέσα στην αναστάτωση που ακολούθησε την Ιρανική επανάσταση, η οποία άλλαξε όχι μόνο την πολιτική ιστορία του Ιράν αλλά και όλου του κόσμου, εικόνες του Khomeini και του Shariati υπήρχαν παντού στη Tehran. Η πολλαπλή ποικιλία γκράφιτι έδωσε χρώμα στην πόλη. Επειτα ξέσπασε ο πόλεμος του Ιράν με το Ιράκ. Εικόνες μαρτύρων, στρατιωτικών αρχηγών και ηρώων που αψηφούσαν το θάνατο έγιναν πλέον κύρια θέματα. Οι τοίχοι της πόλης έγιναν το κοινωνικοπολιτικό θερμόμετρο της Ιρανικής κοινωνίας. Ενα νέο μέρος για δημόσια έκφραση γεννήθηκε. Ετσι, η ταινία μεταφέρει την ιστορία των τριάντα χρόνων που εκτείνονται από την αρχή της Ισλαμικής επανάστασης μέχρι την επανεκλογή του Mahmud Ahmadinejad το 2009. Δυστυχώς, αμέσως μετά από την ολοκλήρωση της ταινίας, ο σκηνοθέτης Keywan Karimi ήρθε αντιμέτωπος με κατηγορίες ότι προσέβαλε την κυβέρνηση και το Ισλάμ, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί με 6 χρόνια φυλάκιση και 223 μαστιγώματα. Μετά από πολλές εφέσεις και εκκλήσεις, τα χρόνια φυλάκισης μειώθηκαν σε ένα, αλλά τα μαστιγώματα έμειναν ως είναι. Το “Writing on the city” είναι ένα από τα καλύτερα Ιρανικά ντοκιμαντέρ των τελευταίων ετών. Η μάχη για τον Keywan Karimi συνεχίζεται. Special jury prize@Punto de vista film festival.
- 9.30 μ.μ. “Νίκος Mαμαγκάκης: λόγος τελευταίος”, Τάκης Σακελλαρίου 63’ (παρουσία σκηνοθέτη). Ο Νίκος Μαμαγκάκης εξομολογείται για τελευταία φορά. Οικείος και άγνωστος, διεθνής και ντόπιος, ελιτίστικος και λαϊκός, υπηρέτησε πολλά μουσικά είδη και άφησε κομμάτια εμβληματικά. Μοναδικά διασωθέντα αποσπάσματα από την τελευταία συναυλία και τις πρόβες, σημαντικό οπτικοακουστικό υλικό πλαισιώνουν 84 χρόνια βίου μουσικού, παρακαταθήκης πάθους για τον άνθρωπο, την τέχνη, τη ζωή.
