Να πιστέψουμε ξανά στα όνειρά μας, ως αντίδοτο στην ομαδική κατάθλιψη λόγω κρίσης, συμβουλεύει ο Καλαματιανός ηθοποιός Θανάσης Κουρλαμπάς. Σε μια δύσκολη -και καλλιτεχνικά- χρονιά, ο ίδιος συμμετέχει σε δύο θεατρικές παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο, ενώ απέχει συνειδητά από τα όσα (δεν) γίνονται στην τηλεόραση.

- Σε μια δύσκολη χρονιά και στα θεατρικά, εσένα σε βλέπουμε παρόντα.
«Ναι, και είμαι από τους τυχερούς. Φέτος είμαι στο Εθνικό Θέατρο στο έργο "Βασιλικός" του Μάτεση. Ξεκινάμε την Πέμπτη 20 Νοεμβρίου στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού, σε σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου. Παράλληλα κάνω πρόβες για το επόμενο έργο στο Εθνικό -που θα παρουσιάσει εναλλασσόμενο ρεπερτόριο- με σκηνοθέτη τον Γιάννη Κακλέα, την "Αυλή των θαυμάτων" του Ιάκωβου Καμπανέλλη Είμαι από τους τυχερούς όπως είναι η κατάσταση με τα τηλεοπτικά και γενικότερα με την κρίση στη δουλειά».

- Είναι δύσκολος ως κείμενο ο "Βασιλικός";
«Ναι, είναι από τα δυσκολότερα κείμενα. Παρόλο που είναι τόσο δικό μας, υπήρχαν πολλές φορές που έπρεπε να σκάψεις για να καταλάβεις μηνύματα και λέξεις. Συγχρόνως όμως είναι και μεγάλη γοητεία να γυρίζεις το χρόνο πίσω και να μιλάς μια γλώσσα που ταυτοχρόνως είναι τόσο δική σου και τόσο πλούσια και με μεγάλο ενδιαφέρον».

- Ηταν κουραστικό το πρόγραμμα για τις πρόβες και η όλη διαδικασία;
«Οχι, είμαστε μαθημένοι στη δουλειά οι ηθοποιοί και όλη η μεγάλη οικογένεια του θεάτρου. Σίγουρα όμως είναι ένα δύσκολο έργο και δεν ήταν εύκολα αντιμετωπίσιμο. Επρεπε να ζωντανέψουμε χαρακτήρες που υπήρχαν αλλά έχουν σταματήσει να υπάρχουν πια, ωστόσο τα αισθήματά τους, οι καταστάσεις που βιώνουν κ.λπ. είναι πάντα υπαρκτά. Υπάρχει ο ερωτευμένος, ο μυστήριος, ο αυταρχικός, ο σαχλαμάρας... όλοι οι τύποι, που όμως πρέπει να τους αντιμετωπίσεις στο τότε και όχι στο τώρα, κι αυτό είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον. Περάσαμε και πολύ ωραία στις πρόβες -γιατί το έργο έχει πολύ χιούμορ- με σπουδαίους συναδέλφους όπως ο Τσακίρογλου, η Χέλμη, ο Μητρούσης, η Αδαμάκη, ο Σκουρολιάκος και πολλοί άλλοι... και νέοι συνάδελφοι επίσης αξιόλογοι».

- Θα δώσει, πιστεύεις, αισιοδοξία το θέατρο στον κόσμο που την έχει ανάγκη τον τελευταίο καιρό;
«Ο κόσμος είναι σε τέτοια ψυχολογική κατάσταση που συμβαίνουν δύο αντιφατικά: Από τη μια νιώθεις ότι είσαι τόσο πιεσμένος που δεν μπορείς να πάρεις χαρά από τίποτα. Αρα όχι μόνο το θέατρο, αλλά τίποτα δεν είναι ικανό να σου αλλάξει τη διάθεση, είσαι παντού με το ζόρι. Από την άλλη, όντως όταν φτάνεις στον πάτο του βαρελιού πιάνεσαι από πολύ απλά πράγματα για να ανέβεις. Κι εδώ ακριβώς νομίζω ότι είναι και το μυστικό της πιθανής καλυτέρευσης της κατάστασης. Ακριβώς επειδή θα γίνει ο κόσμος αυστηρός θεατής και κριτής των πραγμάτων, ο μέσος Ελληνας θα κάνει πράγματα που θα τα θέλει πραγματικά και θα τα κάνει. Θα γίνει πιο επιλεκτικός, θα κάνει ένα κοσκίνισμα κι ελπίζω να μείνουν μόνο τα καλά».

- Υπάρχει πιθανότητα να γίνει το αντίθετο; Να επιλέξει το ευτελές, το εύκολο;
«Πιστεύω ότι το φτηνό, το εύκολο, το απλό, τα έχει δοκιμάσει ο κόσμος σε όλα τα επίπεδα και είδε ότι όχι μόνο δεν του πρόσφεραν τίποτα, αλλά αντίθετα τον έφεραν σ' αυτή την κατάσταση. Είδαμε πώς ήταν το μοντέλο εκείνο και σε καλλιτεχνικό και σε κοινωνικό επίπεδο. Σε μια τόσο ανατρεπτική περίοδο που είμαστε λοιπόν, δεν είναι δυνατόν να θελήσεις πάλι να πατήσεις στα ίδια βήματα ενός μοντέλου που έχει αποτύχει ή τουλάχιστον βρίσκεται σε αποσύνθεση.
Δεν υποστηρίζω ότι η αλλαγή θα είναι θεαματική, ο Ελληνας δεν έχει νομίζω θεαματικές διακυμάνσεις, για πολλούς λόγους, όχι γιατί φταίει ο ίδιος. Αλλωστε πολύ κατηγορήσαμε και θυματοποιήσαμε τους εαυτούς μας - κι είναι ο μεγαλύτερος θυμός μου αυτός. Μας κάνανε να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και να μην είμαστε συμβιβασμένοι μ' αυτό που βλέπουμε. Επρεπε να κάνουμε αυτοκριτική σε κάποιο βαθμό, δεν λέω, αλλά δεν φταίμε εγώ κι εσύ με τους μισθούς των 400, 500, 1.000 ή και 2.000, που κατέρρευσε όλο αυτό το σαθρό οικοδόμημά τους και που σήμερα στον κόσμο -κι όχι μόνο στην Ελλάδα- είναι τόσοι οι άνθρωποι που διαβιώνουν άθλια».

- Σε τι μπορούμε να ελπίζουμε σήμερα;
«Κάποτε ο καθένας πιανόταν από τα όνειρά του, σήμερα μας το αφαίρεσαν κι αυτό και δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι τα επόμενα χρόνια θα είμαστε σε λίγο καλύτερη μοίρα. Θα χρειαστεί να πιαστεί ο καθένας από άλλα πράγματα και θα πρέπει να κάνει την επιλογή του. Γιατί επιλογές υπάρχουν. Μπορείς να τα σπάσεις όλα, όχι από την άποψη να τα καταστρέψεις, αλλά να αντισταθείς.
Μας έχουν κοιμίσει, μας έχουν φοβίσει εξαιρετικά, και όταν κάποιος είναι τρομαγμένος, είτε θα κουρνιάσει και θα μπορέσεις να τον πιάσεις εύκολα είτε θα σου επιτεθεί εκεί που δεν το περιμένεις».