Τα πολλά και διαφορετικά πρόσωπα ενός γνωστού τραγουδιστή της Καλαμάτας, που πρόσφατα τον γνώρισε και το πανελλήνιο, επιχειρούμε να φωτίσουμε εδώ. Ο λόγος για τον Λεωνίδα Παχτίτη, που εδώ και χρόνια εμφανίζεται με επιτυχία σε διάφορους χώρους, ενώ πέρυσι έκανε θραύση ως Κομπέρ στο "Καμπαρέ" του θεατρικού σχήματος "Συν Ενα - Μιχάλης Τούμπουρος" και φέτος έλαβε μέρος στο τηλεοπτικό "The Voice". Ο ίδιος μιλά με πάθος για όλες του αυτές τις εμπειρίες και ξεδιπλώνει την ευγνωμοσύνη του, τα όνειρά του, αλλά και το παράπονο για τις διασυνδέσεις... που είναι τόσο απαραίτητες για να υπερβεί ένας καλλιτέχνης τα τοπικά του πλαίσια.
- Ασχολείστε χρόνια με το τραγούδι, και η πορεία σας τον τελευταίο καιρό είναι ολοφάνερα ανοδική. Θα θέλατε κάποια στιγμή να ζείτε αποκλειστικά από αυτό;
Ασφαλώς και θα ήθελα να ζω αποκλειστικά από το τραγούδι γιατί είναι κάτι που αγαπώ πάρα πολύ. Δυστυχώς όμως είναι πάρα πολύ δύσκολο αυτό.
- Εκτός από την τύχη, που πάντα παίζει το ρόλο της, τι απαιτεί μια μικρή ή μεγαλύτερη καριέρα στον συγκεκριμένο χώρο - και ποιοι παράγοντες θέτουν εμπόδια;
Σίγουρα μια καλύτερη καριέρα απαιτεί να έχεις γνώσεις καταρχάς, και να δουλεύεις πολύ πάνω σ' αυτό. Από εκεί και πέρα όμως, εκτός από την τύχη χρειάζονται γνωριμίες, χρειάζεται πολύ τρέξιμο, χρειάζονται δημόσιες σχέσεις... γιατί είμαστε στην εποχή του φαίνεσθαι, της εικόνας. Πώς ξεπερνιούνται τώρα αυτά τα εμπόδια; Δεν ξεπερνιούνται. Δυστυχώς, στην περίοδο που ζούμε, αν δεν έχεις δημόσιες σχέσεις και πολλές επαφές, αναγκαστικά θα σε φάει το τοπικό επίπεδο. Κάτι που αντιμετωπίζω, καθώς εγώ δεν έχω ιδιαίτερες γνωριμίες σε Αθήνα - Θεσσαλονίκη, για να μπορέσω να κινηθώ πιο αποτελεσματικά.
- Αρα δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος: Δεν έχεις τα μέσα για ν' αφήσεις την "day job" και να ζήσεις από το τραγούδι, κι όσο δεν την αφήνεις δεν έχεις χρόνο για ν' αφιερωθείς στην καλλιτεχνική καριέρα...
Μα, ναι. Για μένα η day job είναι η βενζίνη μου, η κινητήριος δύναμη για να μπορέσω να ασχοληθώ και με το άλλο, που ουσιαστικά το ξεκίνησα ως χόμπι και στην πορεία έγινε βιοποριστικό... αλλά δεν μπορείς να ζήσεις και μόνο από αυτό.
- Λάβατε πρόσφατα μέρος στo talent show «The Voice» και υπάρχει μια αίσθηση ότι δεν πήρατε όσα σας άξιζαν. Αποχωρήσατε πάντως με πολύ μεγάλη αξιοπρέπεια. Πώς αισθάνεστε τώρα για όλο αυτό; Θα το επιχειρούσατε ξανά;
Πρώτα απ' όλα, πέρασα υπέροχα στο "Voice". Ηταν μια εμπειρία μοναδική. Γνώρισα καταπληκτικούς ανθρώπους, και από τους κριτές, τους coaches, αλλά και τους συμμετέχοντες. Το 90%, για να μην πω το 100% από τους συνδιαγωνιζόμενούς μου ήταν σε εξαιρετικό επίπεδο - άλλωστε μιλάμε για ένα talent show που απευθύνεται καθαρά σε ανθρώπους που έχουν καλή φωνή - είδαμε και στις οντισιόν ότι άτομα που δεν είχαν τόσο καλή φωνή δεν περνούσαν.
Τώρα, αν δεν πήρα όσα άξιζα, δεν πειράζει, μου τα έδωσε ο κόσμος. Ο κόσμος μου έδωσε τα εύσημά του και ουσιαστικά με έφτασε με τις ευχές του και τη συμπαράστασή του μέχρι τον τελικό. Και μάλιστα μ' έχει κάνει ο κόσμος να το "κερδίσω" το "Voice".
Από εκεί και πέρα πάντως, επειδή είναι μια υπέροχη εμπειρία απ' την οποία κερδίζεις πολλά, αν είχα το κουράγιο και τη δυνατότητα (γιατί όλο αυτό είναι και... οδυνηρό για την τσέπη, η παραγωγή δεν καλύπτει κάτι από τα έξοδά σου) θα το ξαναέκανα. Αν όλα πάνε καλά, δεν αποκλείεται του χρόνου να με ξαναδείτε στο "Voice", ίσως και πάλι με την Ελενα Παπαρίζου την οποία θεωρώ έναν καταπληκτικό άνθρωπο, μια καταπληκτική "δασκάλα", και μάλιστα πολύ δοτική: Νοιαζόταν για όλα, από το άλφα ως το ωμέγα των αναγκών μας, των ανασφαλειών μας... για τα πάντα.
- Η αυξανόμενη αναγνωρισιμότητα σε μια επαρχιακή πόλη (όπου έτσι κι αλλιώς βέβαια, πολλοί ξέρουν πολλά και πολλούς…) έχει επηρεάσει καθόλου την προσωπική σας ζωή ή τη συμπεριφορά σας;
Η προσωπική μου ζωή δεν μπορώ να πω ότι έχει επηρεαστεί ιδιαίτερα. Το ότι με αναγνωρίζουν κάποιοι άνθρωποι παραπάνω στο δρόμο και με χαιρετούν, αρκετές φορές με φέρνει σε αμηχανία, γιατί γενικά σαν άνθρωπος έχω συστολή, ιδιαίτερη συστολή. Μπορεί να με δείτε πολλές φορές να περπατάω με το κεφάλι σκυφτό και να κοιτάζω προς τα κάτω. Οταν λοιπόν σταματούσαν αυτοκίνητα στο δρόμο και μου φώναζαν άνθρωποι που δεν τους γνώριζα, ε, για μένα ήταν λίγο πρωτόγνωρο όλο αυτό, το τόσο έντονο. Ασφαλώς και μετά από 13-14 χρόνια που δουλεύω, το κοινό της Καλαμάτας με γνωρίζει, πολλοί έχουν βρεθεί έστω και μία φορά σ' έναν χώρο όπου τραγουδάω. Σε εντελώς προσωπικό επίπεδο πάντως, δεν μπορώ να πω ότι έχει επηρεαστεί κάτι.
- Η περσινή συμμετοχή σας στο θεατρικό «Καμπαρέ» του «Συν Ενα» υπήρξε, νομίζω, μια αποκάλυψη: Ησασταν ένας εξαιρετικός Κομπέρ. Πώς προέκυψε αυτή η εμπειρία;
Λοιπόν, ο Κομπέρ μού προέκυψε εντελώς τυχαία. Το "Συν Ενα - Μιχάλης Τούμπουρος" ήταν να ανεβάσει μία άλλη παράσταση, αλλά λόγω ενός προβλήματος αποφάσισε ο σκηνοθέτης μας ο Κώστας Κατσουλάκης, έχοντας στο δυναμικό του εμένα και τη Μιμίκα Τάσση που είμαστε επαγγελματίες τραγουδιστές, να ανεβάσει το "Καμπαρέ". Είχε πει ότι δεν θα ανεβάσω το "Καμπαρέ" αν δεν έχω αυτά τα δύο άτομα γιατί ουσιαστικά η παράσταση βασίζεται πάνω στη Σάλι Μπόουλς και στον Κομπέρ.
Ο Κώστας ήξερε ότι έχω κάνει κάποιες σπουδές στο τραγούδι σχετικές με το μιούζικαλ, όπως ήξερε και τον έρωτά μου για τα μιούζικαλ - πόσες φορές δεν του είχα εκμυστηρευτεί ότι πολύ θα ήθελα να παίξω σ' ένα μιούζικαλ! Ηξερε ακόμα ότι έχω κάνει και κάποια χρόνια χορό σε σχολές της Καλαμάτας, οπότε μου εμπιστεύτηκε το ρόλο. Δούλεψα πάρα πολύ... Μιλάμε για οχτάωρα σχεδόν καθημερινά, για πρόβες! Τέσσερις ώρες με τη χορογράφο, τέσσερις ώρες με το σκηνοθέτη, ενώ την ώρα που έκανα πρόβα με τη χορογράφο, μάθαινα παράλληλα και τα τραγούδια, να τραγουδάω σερί τέσσερις ώρες... Γιατί μιλάμε για μια παράσταση και για έναν ρόλο που απαιτούσαν το κάθε δευτερόλεπτο επάνω στη σκηνή να είναι τόσο σωστά εναρμονισμένα το σώμα, η φωνή, η υποκριτική παρουσία, οι εκφράσεις του προσώπου... Ολα αυτά απαιτούσαν μια απίστευτη "ενορχήστρωση" - που βέβαια την έκανε με τη σκηνοθετική του μπαγκέτα απίστευτα καλά ο κ. Κατσουλάκης - και του οφείλω ένα πολύ μεγάλο "ευχαριστώ".
- Τι άφησε πίσω του το "Καμπαρέ", όταν πια έσβησαν τα φώτα;
Σε μένα, αυτή η παράσταση άφησε μέσα μου έναν Κομπέρ που δεν πρόκειται να φύγει ποτέ... Είχα αρνηθεί να κόψω τα μαλλιά μου για ένα χρόνο. Δεν ήθελα να κόψω αυτή την περιβόητη φράντζα που είχε ο Κομπέρ· πίστευα ότι κάποια στιγμή θα ξανασυναντηθώ μαζί του επάνω στη σκηνή. Και πιστεύω ότι το έργο άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και στο φιλοθεάμον κοινό της Καλαμάτας. Ακόμα με σταματούν στο δρόμο και μου δίνουν συγχαρητήρια και για τον Κομπέρ. Δηλαδή αυτή τη φορά ο κόσμος μου δίνει για δυο πράγματα συγχαρητήρια, και για το "Voice" και για τον Κομπέρ.
Αφησε και μια δίψα για να ξαναγίνει κάτι αντίστοιχο. Θα το ήθελα πάρα πολύ, παρόλο που είναι πολύ κουραστικό. Τελικά εγώ απ' ό,τι κατάλαβα αγαπώ τα πράγματα που με κουράζουν, γιατί κατά την κούραση βγαίνει και δημιουργία.
- Αν τα πράγματα στην Ελλάδα ήταν διαφορετικά, ή αν ζούσατε σε μια άλλη χώρα, θα το σκεφτόσασταν να γίνετε ένας επαγγελματίας κομπέρ;
Αν ζούσα σε μια άλλη χώρα, πιστέψτε με, δεν θα άφηνα ακρόαση για ακρόαση σε μιούζικαλ. Τώρα, για επαγγελματίας κομπέρ, δεν γνωρίζω. Αλλά σίγουρα δεν θα έλεγα όχι σε μια πρόταση για Κομπέρ στην Αθήνα, σε μια παράσταση με άλλες προδιαγραφές - όχι φυσικά ότι έχω οποιοδήποτε παράπονο από την Καλαμάτα και την παράσταση εδώ ή τις ανέσεις που μου παρείχε το "Συν Ενα - Μιχάλης Τούμπουρος". Ετσι κι αλλιώς, ένας κομπέρ είναι πάντα ένας κομπέρ... Είναι ένας έρωτας, είναι μια πρόκληση, είναι μια μάσκα που φορώντας τη γίνεσαι όχι ένας άλλος άνθρωπος, αλλά πολλοί άλλοι άνθρωποι μαζί. Γιατί αυτό κρύβουν συνήθως οι κομπέρ: Κρύβουν πάρα πολλούς χαρακτήρες μέσα σ' ένα σώμα.
- Σε ποιο ρεπερτόριο κινείται το πρόγραμμά σας, σε καθέναν από τους χώρους στους οποίους εμφανίζεστε φέτος;
Κάθε Δευτέρα βράδυ εμφανίζομαι στο "Κεντρικόν", κάθε Πέμπτη στο μεζεδοπωλείο "Ο Σταθμός", ενώ κάθε Σάββατο στο "Yachting" στη μαρίνα της Καλαμάτας - και πάνω κάτω κινούμαι στο ίδιο ύφος, που έχει να κάνει με το έντεχνο και το ελαφρολαϊκό. Βέβαια εμφανίζομαι με τρία διαφορετικά σχήματα, αλλά κινούμαστε περίπου στο ίδιο ύφος, ίσως με κάποιες μικροαλλαγές στο ρεπερτόριο. Στο ένα μαγαζί μπορεί να είναι λίγο πιο χορευτικό, ν' ακουμπάμε και λίγο το παραδοσιακό, ενώ γενικά αφουγκραζόμαστε κάθε φορά τον κόσμο και το τι θέλει περισσότερο. Δεν αλλάζει όμως πλήρως το πρόγραμμα ανάλογα με το χώρο.
- Υπάρχουν μουσικοί δρόμοι στους οποίους δεν έχετε βαδίσει ακόμα, ενώ θα το θέλατε;
Υπάρχουν κάποιοι δρόμοι, που τους έχω βαδίσει μόνο ως μαθητής, όχι επαγγελματικά, ούτε καν στο πλαίσιο μιας παράστασης. Και είναι οι δρόμοι της όπερας. Οταν ήμουν μαθητής στο Ωδείο Καλαμάτας, η εξαιρετική δασκάλα που είχα, η κ. Αναστασία Μπάρδα, βρήκε ένα ψήγμα λυρικό στη φωνή μου - και δεν σας κρύβω ότι δουλέψαμε μαζί κάποια κλασικά κομμάτια όπερας κι έμεινε κατενθουσιασμένη. Μου έλεγε ότι "αυτό που αναγνωρίζω σε σένα είναι ότι είσαι χαμαιλέοντας, η φωνή σου μεταμορφώνεται. Εκεί που τραγουδάς το λαϊκό, τραγουδάς μετά όπερα κι είναι λες και ακούω άλλον άνθρωπο".
Κάτι αντίστοιχο μου έλεγαν και για το "Καμπαρέ". Κάτι φίλοι που ξέρουν ότι κατά βάση τραγουδάω λαϊκό ρεπερτόριο με άκουσαν στο "Καμπαρέ", που είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, είναι τζαζ το είδος, και
δεν το πίστευαν ότι είμαι εγώ - ειδικά με όλη αυτή τη "μεταμφίεση". Μια γνωστή μου μου είπε ότι είχε περάσει ένα 20λεπτο παρακολουθώντας την παράσταση κι αναρωτιόταν "μα πότε θα βγει ο Λεωνίδας;" - κι εγώ ήμουν πάνω στη σκηνή.
Αν λοιπόν έρθει κάτι καλό και προς αυτή την κατεύθυνση... μακάρι. Είμαστε ανοιχτοί, με το καλό να έρθει. Και δεν σας κρύβω ότι ένας από τους λόγους που πήγα στο "Voice" και τραγούδησα Σταμάτη Κραουνάκη ήταν μήπως υπάρξει κάποια επαφή, είτε με τον ίδιο τον κ. Κραουνάκη είτε με κάποιες θεατρικές ομάδες που κάνουν μουσικοθεατρικές παραστάσεις στην Αθήνα... Αλλά είπαμε, στη φάση αυτή που ζούμε αυτά τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Κι από ένα τέτοιο παιχνίδι βγαίνουν πάρα πολλά άτομα - οπότε θεωρώ ότι πια είναι σαν να κερδίζεις το λαχείο αν σου "σκάσει" μια πρόταση ακριβώς πάνω σ' αυτό που θέλεις.
- Είναι λοιπόν τόσο ακριβοθώρητη μια τέτοια ευκαιρία;
«Ναι. Γιατί και οι μεγάλοι συνθέτες δεν κάνουν συνήθως οντισιόν, ώστε να ακούσουν και να δουν νέους ανθρώπους για μια σειρά εμφανίσεων ή μια μουσική τους παράσταση.
Ετσι, τα talent shows που πολλοί μπορεί να κατακρίνουν, αποτελούν σχεδόν τις μόνες ευκαιρίες... Είναι όπως ήταν παλιά τα ταλέντα του Οικονομίδη ή το "Να η ευκαιρία" με τη Ροζίτα Σώκου... Προσωπικά νιώθω ότι είχα μια αξιοπρεπή συμμετοχή, προσπάθησα να διαφημίσω την πόλη μου, και κυρίως διαπίστωσα ότι μιλάμε για πολύ προσεγμένες παραγωγές, με κορυφαίους μουσικούς και κορυφαίους επαγγελματίες του χώρου.
- Αν ήσασταν σήμερα 18-20 χρονών και ξεκινούσατε απ’ την αρχή, τι πιστεύετε ότι θα κάνατε διαφορετικά;
Θα έκανα ασφαλώς τις ίδιες μουσικές σπουδές που έχω κάνει και τώρα, απλά θα προσπαθούσα να φύγω κατευθεία από την πόλη μου, να πάω στη μεγαλούπολη, στην Αθήνα, όπου υπάρχουν πολλές πόρτες, για να τις χτυπήσω. Ετσι παρακινώ και παιδιά Καλαματιανά, νεαρότερης ηλικίας - και τους λέω μην κάθεστε πια εδώ, εδώ θα δουλέψετε 2-3 χρόνια, θα προσφέρετε ό,τι έχετε να προσφέρετε και μετά θα μείνετε στάσιμοι. Στην Αθήνα θα σας δοθούν περισσότερες ευκαιρίες για περισσότερα πράγματα όχι μόνο από άποψη δουλειάς, αλλά και σπουδών, αν θέλετε να εξελίξετε αυτό που κάνετε.
Το ίδιο λοιπόν θα έκανα κι εγώ: Θα έμενα εδώ 2-3 χρόνια και μετά θα γέμιζα μια βαλίτσα με ρούχα, όνειρα κι ελπίδες, και θα έφευγα για Αθήνα. Για παραπέρα δεν ξέρω. Το εξωτερικό είναι αρκετά δύσκολο. Αν είχα την οικονομική δυνατότητα και μου δινόταν η ευκαιρία θα πήγαινα περισσότερο για σπουδές πάνω στο μουσικό θέατρο.
- Τι σας λείπει από την Καλαμάτα, τόσο ως προς την καθημερινότητα, όσο και για την καθιέρωσή της ως τουριστικός προορισμός – κάτι που θα έδινε ώθηση και στον τομέα της ψυχαγωγίας;
Από την καθημερινότητα της Καλαμάτας δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει κάτι ιδιαίτερα. Λίγο παραπάνω σεβασμό στους δρόμους θα ήθελα. Λίγο παραπάνω να φροντίσει η δημοτική αρχή, αν είναι στο χέρι της, να είναι οι δρόμοι πιο άνετοι, πιο ασφαλείς... Το πρόσφατο περιστατικό στον ΟΑΕΔ είναι χαρακτηριστικό. Εγώ δουλεύω απέναντι από τον ΟΑΕΔ και βλέπω τι γίνεται καθημερινά, τα τρακαρίσματα που γίνονται. Τις προάλλες βοηθήσαμε να απεγκλωβιστεί μια κοπέλα από το αυτοκίνητο. Κάθε πρωί που έρχομαι, τρέμει το φυλλοκάρδι μου. Λίγη παραπάνω αστυνόμευση θα ήθελα επίσης.
Οσο για το θέμα της τουριστικής ανάπτυξης, νομίζω ότι πρέπει να κινηθεί πιο εντατικά ο Δήμος Καλαμάτας. Δεν μου λέει κάτι το να βάλει κάπου πέντε φοίνικες... ούτε βέβαια το να κάνει έργα στην παραλιακή οδό μες στο καλοκαίρι -κάτι που είναι τραγικό- και οι τουρίστες να περπατάνε ανάμεσα στα χώματα, τις πέτρες και τις λάσπες. Νομίζω ότι πρέπει να δώσει περισσότερη βάση στις υποδομές του, αλλά και στον προγραμματισμό των έργων του.
