Τα εγκαίνια έγιναν σε μια λαμπρή τελετή το Σάββατο 14 Απριλίου και η έκθεση θα είναι επισκέψιμη ως τις 25 Μαΐου, καθημερινά εκτός Δευτέρας 9 π.μ. - 2 μ.μ. Ο γνωστός κομμωτής αποτελεί ένα μύθο της Γαλλίας. Ετσι, κανείς δεν περίμενε πως ο Ερβέ Μπουντόν από κοντά θα είναι ένας πολύ προσιτός άνθρωπος, με όρεξη για συζήτηση και χαμηλό προφίλ. Η τέχνη και γενικά η αισθητική δείχνει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του, η οποία είναι γεμάτη ταξίδια, ιδέες και... Ελλάδα!

- Είναι αυτή η πρώτη σας φορά στην Ελλάδα ή στην Καλαμάτα;

“Οχι, έρχομαι κάθε χρόνο εδώ και 25 χρόνια γιατί, η γυναίκα μου είναι Ελληνίδα και μάλιστα από την περιοχή, από το Πεταλίδι. Μου αρέσει πολύ εδώ. Επίσης η γιαγιά μου ήταν Ελληνίδα. Οι παππούδες μου ήρθαν από την Κωνσταντινούπολη, έφυγαν το 1922”.

- Αρα έχετε το στοιχείο της προσφυγιάς, της μετακίνησης μέσα σας...

“Το συνεχές ταξίδι, ναι είναι κομμάτι της καταγωγής μου. Ο πατέρας της μητέρας μου ήταν από τη Ρωσία, η γιαγιά Ελληνίδα, ζούσαν στην Πόλη. Το ’22 έφτασαν στη Γαλλία και η μητέρα μου γεννήθηκε το ’24. Ο πατέρας μου ήταν Γάλλος. Ενας πολίτης του κόσμου. Μεγαλώσαμε έχοντας ένα “άνοιγμα” στον κόσμο. Κουβαλάμε μια πολιτιστική κληρονομιά”.

- Πώς θα περιγράφατε αυτή την έκθεση στους Καλαματιανούς, μιας και είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται στο κοινό μια τέτοια δουλειά;

“Τα έργα μου είναι κομμάτι από το βιβλίο μου, πάνω στο θέμα αυτό. Είναι μια δουλειά 20 ετών, μια έρευνα πάνω στην ιστορία της κομμωτικής με κομμάτια πολύ σημαντικής ανέκδοτης έρευνας, που έπρεπε να μεταδοθεί σε όλο τον κόσμο και ειδικά στους νέους. Γιατί με τρόπο κλασικό, μπορούμε, να δημιουργήσουμε το νέο. Αλλιώς είναι αδύνατον να πάμε στο μοντέρνο. Επίσης, οι μνήμες είναι ένας τρόπος, να γνωρίσουμε την κληρονομιά μας. Τελικά, αυτή η έκθεση έχει κάτι το καθολικό, το παγκόσμιο. Για μένα οι γυναίκες είναι η βάση του κόσμου. Ακόμη, οι Ελληνες είναι η βάση της κληρονομιάς και το ελληνικό στοιχείο αποτέλεσε βάση της κομμωτικής σε όλο τον κόσμο. Αυτό έγινε σε κάθε εποχή”.

- Πώς έγινε η τελική επιλογή για την αναδρομική της Καλαμάτας;

“Στην έκθεση υπάρχει ένα κομμάτι του βιβλίου, με 46 μόνο έργα. Είναι τα πιο εμβληματικά, για κάθε εποχή. Αυτά που έφεραν επανάσταση”.

- Ποια είναι για εσάς η καλύτερη και η όχι και τόσο ενδιαφέρουσα στιγμή της ιστορίας, όσον αφορά την αισθητική της κόμης των γυναικών;

“Κάθε εποχή διαφέρει, η πολιτική κατάσταση, η μόδα, οι οικονομικές συνθήκες, αυτά έπαιζαν το ρόλο τους και συνήθως η μόδα, η ένδυση είναι συνδεδεμένα με την οικονομία ή με περιόδους που γίνονται οι πόλεμοι. Υπάρχουν περίοδοι που τα πράγματα παρακινούν, που οι νέοι όριζαν το στιλ. Για παράδειγμα στον πόλεμο του ’40, οι γυναίκες εξέλιξαν πολύ τη δημιουργικότητά τους και στα μαλλιά και τα παπούτσια, κατάφεραν να βρίσκουν διεξόδους μέσα από την κρίση, βγήκαν πράγματα διαφορετικά. Για μένα η Αναγέννηση με ιντριγκάρει, αλλά με ενδιαφέρουν πολύ όλες οι εποχές. Της Μαρίας Αντουανέττας η εποχή, που όλα ήταν σε υπερβολή και τα ρούχα και τα μαλλιά, μου αρέσει, αλλά και η ελληνική περίοδος και της Αρχαίας Ρώμης. Η Αναγέννηση “πάτησε” πάνω στο αρχαιοελληνικό στιλ, ακόμα και η εποχή του Ναπολέοντα το έκανε αυτό”!

- Αυτή θα ήταν η επόμενη ερώτησή μου, πόσο σας επηρέασε η ελληνική αισθητική;

“Πολύ, γιατί οι πίνακες και τα αγάλματα της Ελλάδας είχαν μια αγνότητα, μια καθαρότητα, τη βάση. Είναι αλήθεια ότι έδωσε τις βασικές αρχές για το σήμερα”.

- Εχετε σχεδιάσει την επόμενη δουλειά σας, μετά από εδώ;

“Θα έχω τρεις μεγάλες δράσεις στο Βερολίνο”.

- Αισθάνεστε περισσότερο hair stylist, ζωγράφος, ή συλλέκτης εμπειριών;

“Είναι όλα μέσα μου. Οι κομμωτές δε σχεδιάζουν, ενώ εγώ πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να σχεδιάζω. Σχεδιάζω και μέσα στη δουλειά μου, είναι ο τρόπος να πειραματιστώ και να εκφραστώ. Για 50 χρόνια δούλεψα ως κομμωτής, αλλά και στο διαφημιστικό χώρο, ως πρέσβης της “L’oreal” και σε μεγάλα ντεφιλέ της υψηλής ραπτικής. Πάντα σε όλες αυτές τις ενασχολήσεις, σχεδίαζα τι θα ήθελα να κάνω μετά. Το 2003 ετοίμασα την έκθεση “Η έλλειψη της ιδέας”. Από την ιδέα ότι ο κομμωτής δουλεύει με τη σκέψη - όχι με τα χέρια. Τα χέρια δουλεύουν, το κεφάλι κατευθύνει. Οι καλλιτέχνες είναι πολυπράγμονες, πρέπει να μπορούν να εκφραστούν δίνοντας νόημα σε ό,τι κάνουν. Το σχέδιο ήταν πάντα μέρος της δουλειάς μου”.