Ο Γιώργος Δεπόλλας, γνωστός κυρίως... στους γνώστες για την προσφορά του στη σύγχρονη ελληνική φωτογραφία, ένας άνθρωπος με νεανική ζωντάνια, φυσική ευγένεια, έμφυτο χιούμορ, απέραντη δοτικότητα και αεικίνητους προβληματισμούς, θα παρουσιάσει ένα μέρος από το πλούσιο έργο του και θα συζητήσει επίκαιρα θέματα με τους ενδιαφερόμενους. Εδώ στην "Ε" είχαμε το προνόμιο να συνομιλήσουμε λίγο νωρίτερα μαζί του, ως μια "εισαγωγή" στην αποψινή εκδήλωση.
- Ανήκετε στους κορυφαίους Ελληνες φωτογράφους, από τα ιδρυτικά μέλη του Φωτογραφικού Κέντρου Αθηνών που εισήγαγε καινά δαιμόνια στο χώρο αυτό. Παρά την αποθέωση της εικόνας, όμως, οι φωτογράφοι παραμένουν εν πολλοίς άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Πώς το εξηγείτε;
Να μην ξεχνάμε ότι η φωτογραφία είναι ένα πολύ καινούργιο μέσο και μόλις τα τελευταία 50- 60 χρόνια έχει αρχίσει να διαδίδεται. Τώρα βέβαια έχουμε μπει σε μία άλλη φάση.
Ως προς το μέρος που αφορά την ονομαζόμενη “καλλιτεχνική φωτογραφία” στον τόπο μας, δεν υπάρχει ακόμα ιδιαίτερο οικονομικό ενδιαφέρον - άρα δεν υπάρχει και ο λόγος να υποστηριχθεί και να προβληθεί ιδιαίτερα. Παράλληλα είναι και θέμα αντίστοιχης παιδείας, με την ευρύτερη έννοια. Μην ξεχνάτε ότι στη χώρα μας και άλλοι πολλοί τομείς έχουν “αναγνωριστεί” με μεγάλη χρονοκαθυστέρηση.
- Τι υπήρξε για εσάς το Φωτογραφικό Κέντρο Αθηνών και ο 25ετής του κύκλος που έκλεισε στην αυγή του 21ου αιώνα;
Το Φ.Κ.Α. παραμένει για μένα ίσως το πιο σημαντικό μου τόλμημα. Είχα όμως την τύχη να συμπορευτώ και να συνεργαστώ με πολύ καλούς συναδέλφους και φίλους. Από ό,τι λένε πολλοί, ήταν μια ιδιαίτερη, μια μοναδική προσπάθεια. Δεν υπήρχε καμία εμπορική λογική, ακόμα και οι συμμετοχές στις εκθέσεις ήταν δωρεάν.
- Σε διάφορα έργα σας πραγματεύεστε τη σχέση φωτογραφίας και λόγου. Μέχρι σήμερα, στερεότυπα όπως το “μια εικόνα = χίλιες λέξεις” παραμένουν ισχυρά. Πότε όμως “μια εικόνα μιλάει από μόνη της” και, κυρίως, τι είναι αυτό που λέει τελικά και σε ποιον;
Να θυμίσουμε ότι υπάρχουν πολλών ειδών εικόνες. Ως προς τη φωτογραφική, μπορώ να σας πω ότι μια φωτογραφία είναι αρκετά δύσκολο να “μιλήσει από μόνη της”· σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί μέρος μιας ομάδας, ενός συνόλου. Είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων: Πότε και πού έγινε, για ποιο λόγο, από ποιον/α, σε ποιους απευθύνεται; Καταλαβαίνετε ότι ο τρόπος πρόσληψης ποικίλλει απίστευτα.
Προσωπικά, όντως με ενδιέφερε πάντα -και ακόμη με ενδιαφέρει- η σχέση “γραπτού” και “οπτικού” λόγου. Προσπαθώ να τη διερευνήσω γιατί μου αρέσει ιδιαίτερα. Αλλωστε η φωτογραφία, εκτός από ένα υπέροχο εργαλείο, είναι και ένα εξαιρετικό “παιχνίδι”.
- Εχοντας υπηρετήσει τόσο το φωτορεπορτάζ όσο και την καλλιτεχνική φωτογραφία, θα λέγατε ότι οι ανάγκες της "πιστότητας" από τη μια και της "δημιουργικότητας" από την άλλη λειτουργούν αρμονικά ή ανταγωνιστικά;
Δεν έχω κάνει ποτέ επαγγελματικό ρεπορτάζ, πάντα ήθελα να είμαι “κύριος” της δουλειάς μου. Οσα έχω κάνει τα οποία θα μπορούσαν να τοποθετηθούν σε αυτόν το χώρο, έγιναν από προσωπικό ενδιαφέρον και μόνο. Αυτό που εδώ είναι σύνηθες, δεν είναι το ίδιο στις περισσότερες χώρες της Δύσης.
Από την άλλη, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει “πιστότητα”. Τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο; Ποιος και με ποια κριτήρια αποφασίζει; Ολα είναι υποκειμενικά.
- Ανθρωποι καθημερινοί, σκυθρωποί ή χαμογελαστοί, συχνά μοναχικοί, περιφρονημένοι, εθισμένοι ή ασθενείς, κατέχουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε πολλές συλλογές σας. Τι θέλατε ν’ αποτυπώσετε μέσα από τα πρόσωπά τους;
Συνειδητοποίησα, με το πέρασμα των χρόνων, ότι δύο είναι οι βασικοί άξονες με τους οποίους έχω πορευτεί στην προσωπική μου δουλειά. Ο ένας είναι το ενδιαφέρον μου για τον συνάνθρωπο, για τους πολλούς, “για να μην ξεχνιόμαστε”. Και ο άλλος, η προσπάθειά μου να αντιληφθώ και να διερευνήσω τις δυνατότητες και τα όρια αυτού του νέου καταπληκτικού μέσου.
Εχω κάνει λοιπόν διάφορα πράγματα σχετικά με αυτά τα δυο - και στην άμεση φωτογραφία και στη σκηνοθετημένη, αλλά και στο αυτοπορτρέτο.
- Μια σειρά από πολύ ιδιαίτερες φωτογραφίες σας έχουν τραβηχτεί σε λαϊκές παραλίες και τις συνοδεύουν λεζάντες με λεπτό χιούμορ. Τι σημαίνει για εσάς η λαϊκότητα, χθες και σήμερα;
Κι εγώ είμαι μέρος όλης αυτής της ιστορίας. Νομίζω όμως ότι δεν μπορώ να σας απαντήσω ευθέως μέσα από μια συνέντευξη, γιατί δεν θα ήθελα να υπάρχουν παρεξηγήσεις. Θα ανοίγαμε ένα τεράστιο κεφάλαιο.
Ας πούμε ότι τα πάντα είναι θέμα συγκυριών και παιδείας, εντός και εκτός εισαγωγικών.
- Τι ήταν εκείνο που σας δυσαρέστησε πριν από σχεδόν 30 χρόνια, καθώς φωτογραφίζατε στιγμιότυπα από τη μεγάλη συνάθροιση του Δεκαπενταύγουστου στην Τήνο;
Η όλη κατάσταση, ο ανθρώπινος πόνος, η ανθρώπινη ανοησία, αλλά κυρίως η ανεξέλεγκτη κοροϊδία και εκμετάλλευση των απλών ανθρώπων από την εκάστοτε εξουσία (θρησκευτική, πολιτική, κ.λπ.).
- Πού θα εστιάσετε το ενδιαφέρον σας και τη συζήτηση στο σεμινάριο της Καλαμάτας;
Θα μιλήσω για αρκετά από αυτά που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια, δείχνοντας παράλληλα πολλές φωτογραφίες - και ό,τι ήθελε προκύψει!
- Ποια θεωρείτε γενικώς ότι είναι τα ερωτήματα που θέτει η φωτογραφική τέχνη στην τρέχουσα πραγματικότητα;
Νομίζω ότι καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να εστιάσουμε στην καινούργια σχέση που εξελίσσεται, ανάμεσα στη φωτογραφική τέχνη και το σήμερα, λόγω της τεράστιας αλλαγής που επιφέρει η νέα τεχνολογία.
Ξενοδοχείο "Rex"
Πεζόδρομος Αριστομένους 26
Σάββατο 19 Μαΐου, ώρα 7.30 μ.μ.
Φωτογραφική Ομάδα Καλαμάτας
Συντονιστής: Νίκος Ηλιόπουλος
Τηλ. 6944-583009
