Η κοινωνία πιέζεται, αγανακτεί, ανησυχεί, ελπίζει, περιμένει». Με αυτές τις φράσεις συμπυκνώνει τις σκέψεις του, μιλώντας στην «Ε», ο Μεσσήνιος καθηγητής Χρήστος Μπούρας, αντιπρύτανης Οικονομικών, Προγραμματισμού και Εκτέλεσης Εργων στο Πανεπιστήμιο Πατρών.
Ο κ. Μπούρας, που παρακολουθεί από κοντά τις πολιτικές εξελίξεις και δηλώνει πως θέλει να συνεισφέρει στην προσπάθεια για την ανάκαμψη της χώρας, δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να εμπλακεί με την πολιτική.
Τονίζει πως η Ελλάδα έχει ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας για οικονομική ανάκαμψη, αν συνδέσει τα πανεπιστήμια με την αγορά. Μιλά για τις αγκυλώσεις που κρύβονται πίσω από έννοιες όπως η υπεράσπιση του Δημόσιου Πανεπιστημίου και το αυτοδιοίκητό του. Αναφερόμενος ειδικότερα στον χώρο της εκπαίδευσης στέκεται στο ότι χρειάζεται ένα σύστημα εισαγωγής που να στηρίζεται στην αξιοκρατία και στην απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων. Ενα εκπαιδευτικό σύστημα 12ετίας, που θα αξιολογηθεί για να βελτιωθεί, ξεκινώντας από την Α’ δημοτικού.
Μιλώντας για την Καλαμάτα, ο κ. Μπούρας επικεντρώνεται στον πρωτογενή τομέα και σε όσα θα πρέπει να γίνουν για να ανατραπούν αντιλήψεις και πρακτικές στον τομέα του ελαιόλαδου, όπως: ενίσχυση κοινοπραξιών, ενθάρρυνση για τη δημιουργία μεγάλων ελαιοτριβείων, μέτρα ελέγχου για "σπάσιμο" των καρτέλ, έρευνα.
Η ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Ειδικότερα, ο κ. Μπούρας, απαντώντας στο αν η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα ανταποκρίνεται στα δεδομένα που απαιτεί η αγορά σήμερα, απαντά: «Δυστυχώς η σύνδεση με την αγορά και την επιχειρηματικότητα στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι έννοιες που έχουν δαιμονοποιηθεί στην ελληνική πραγματικότητα. Αυτό το γεγονός είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη και την οικονομία στην χώρα. Αυτή η σύνδεση θα μπορούσε να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, νεοφυείς εταιρείες και, το πιο σημαντικό, να παράξει πλούτο. Το δυσάρεστο είναι πως οι αγκυλώσεις κρύβονται πίσω από έννοιες όπως η υπεράσπιση του Δημόσιου Πανεπιστημίου και το αυτοδιοίκητό του. Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο όμως το υπερασπίζεσαι όταν του δίνεις τη δυνατότητα να συμμετάσχει και να συνεισφέρει στην ανάπτυξη της χώρας. Αυτό συμβαίνει παντού σε όλο το κόσμο.
Η χώρα έχει ένα μεγάλο παράθυρο ευκαιρίας για την οικονομική ανάκαμψη, αν συνδέσει τα πανεπιστήμια με την αγορά. Δεν θέλει τόλμη. Μόνο ορθολογισμό και κοινή λογική».
Οσον αφορά την άποψή του για το σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια, εξηγεί:
«Πρώτα πρέπει να αποφασίσουμε πόσοι πρέπει να είναι οι εισακτέοι. Αυτό έχει ως παραμέτρους τη δυνατότητα των ελληνικών πανεπιστημίων (διδάσκοντες και υποδομές) και τη χρηματοδότηση από την ελληνική πολιτεία. Είναι απαραίτητο να αποφασίσουμε πως θέλουμε άριστους και καλούς επιστήμονες. Αν υπάρχει μια συμφωνία σε αυτά, το σύστημα εισαγωγής πρέπει να στηρίζεται στην αριστεία.
Επομένως, η χώρα χρειάζεται ένα σύστημα εισαγωγής που να στηρίζεται στην αξιοκρατία και στην απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων. Ενα σύστημα που δεν θα στηρίζεται σε ύλη από τη σελίδα 10 έως τη σελίδα 50. Αυτό το σύστημα θα είναι ικανό να αξιολογεί αντικειμενικά τη κατανόηση των βασικών γνώσεων, σε μια σειρά από μαθήματα. Θεωρώ τραγικό ότι οι υποψήφιοι φοιτητές δεν εξετάζονται στη Γεωμετρία.
Είναι επίσης σημαντικό το εξεταστικό σύστημα να είναι μέρος ενός εκπαιδευτικού συστήματος το οποίο θα εφαρμοστεί μια δωδεκαετία, θα αξιολογηθεί και μετά να προκύψουν οι αλλαγές. Να εφαρμοσθεί δηλαδή φέτος για αυτούς που θα μπουν στην πρώτη τάξη του δημοτικού». Η άποψή του περί ιδιωτικών πανεπιστημίων έχει ως εξής:
«Είμαι υπέρ της δυνατότητας ίδρυσης μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων, με σαφείς κανόνες λειτουργίας και ελέγχου. Προφανώς, άμεση προτεραιότητα είναι η αναθεώρηση του Αρθρου 16. Ολα αυτά όμως πρέπει να γίνουν με μεγάλες συναινέσεις. Η χώρα πρέπει να κοιτάξει μπροστά χωρίς διαιρετικές τομές, αλλά με συγκλίσεις. Οι απαγορεύσεις δεν ταιριάζουν σε μια δυτική αστική δημοκρατία».
ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Αναφορικά με τις πολιτικές του φιλοδοξίες και ενδεχόμενες πιέσεις που έχει ίσως δεχθεί για να θέσει υποψηφιότητα ως βουλευτής, ο Χρήστος Μπούρας απαντά:
«Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω δεχθεί "πιέσεις" να είμαι υποψήφιος. Εχω δεχθεί τιμητικές προτάσεις να είμαι υποψήφιος, τις οποίες για μια σειρά από προσωπικούς και επαγγελματικούς λόγους δεν δέχθηκα τη συγκριμένη χρονική στιγμή. Αντιλαμβάνομαι την πολιτική ως προσφορά στην κοινωνία. Θεωρώ πως πρέπει να ασκείται με ορθό λόγο, χωρίς εύκολες λύσεις, με μέτωπο στο λαϊκισμό και σε όσους υπόσχονται πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν.
Η πολιτική πρέπει να λειτουργεί χωρίς πολιτικό κόστος, με αλήθεια και όραμα. Ανήκω στη μεγάλη οικογένεια της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, η οποία οικοδόμησε την μεταπολεμική Ευρώπη. Πιστεύω ότι μπορούμε να φτιάξουμε μια Ελλάδα της εργασίας, της ευημερίας, της κοινωνικής προστασίας, της ασφάλειας, της ανάπτυξης, της παιδείας και της καινοτομίας. Χρειάζεται μια πολιτική η οποία θα ακυρώσει το μύθο της μεταπολίτευσης: "Ολοι ήμαστε ικανοί για τα πάντα καταβάλλοντας τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια. Ταυτόχρονα δε, ο από μηχανής Θεός θα δίνει πάντα λύση για αυτόν τον επιούσιο λαό, τον οποίο καταδιώκουν οι πάντες".
Θεωρώ ότι σήμερα στη χώρα τα περιθώρια για μια τέτοια πολιτική είναι στενάχωρα. Το περιβάλλον είναι τοξικό και κυριαρχείται από την έλλειψη ορθολογισμού. Αυτό όμως δεν με κάνει να παρακολουθώ από απόσταση τις πολιτικές εξελίξεις. Αλλωστε και η θέση που υπηρετώ αυτή τη στιγμή, του αντιπρύτανη Οικονομικών, Προγραμματισμού και Εκτέλεσης Εργων στο τρίτο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας, το Πανεπιστήμιο Πατρών, είναι άσκηση πολιτικής. Θέλω να συνεισφέρω και εγώ με τις όποιες δυνάμεις και γνώσεις μου σε μια μεγάλη προσπάθεια για την ανάκαμψη της χώρας μας».
Η ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Οσον αφορά το επόμενο βήμα που θα πρέπει να γίνει για να μπει σε τροχιά ανάπτυξης η πόλη της Καλαμάτας, απαντά:
«Η εποχή μας απαιτεί συγκλίσεις και συναινέσεις και ένα μεγάλο όραμα. Ο τουρισμός και ο πολιτισμός από μόνοι τους δεν αρκούν. Χρειάζεται ενίσχυση της παραγωγής στον πρωτογενή τομέα, με ανάδειξη των τοπικών προϊόντων, τα οποία πρέπει να αποκτήσουν τη θέση που τους ανήκει στις αγορές. Επίσης, αξιοποίηση του λιμανιού της πόλης.
Η πόλη οφείλει, για να μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του μέλλοντος, να έχει εναλλακτικές λύσεις και να μην στηρίζεται μόνο σε έναν άξονα ανάπτυξης. Πρέπει να επενδύσουμε στους ανθρώπους της. Να κινητοποιήσουμε όλες τις δυνάμεις της. Να βάλουμε και να υπηρετήσουμε με συνέπεια και υπομονή στόχους μεγάλης πνοής και διάρκειας.
Να σας δώσω ένα παράδειγμα για τον πλούτο μας, το λάδι: Πρέπει να προχωρήσουμε στην ανατροπή αντιλήψεων και πρακτικών για τον τομέα του ελαιόλαδου με: - Ενίσχυση κοινοπραξιών, προκειμένου να δημιουργηθούν επιχειρήσεις που θα είναι σε θέση να μπουν στον ανταγωνισμό. Οι δεκάδες μεταποιητικές επιχειρήσεις με ελάχιστη παραγωγή, που υπάρχουν σε κάθε νομό, δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα.
- Ενθάρρυνση για τη δημιουργία μεγάλων ελαιοτριβείων που θα είναι σε θέση να παράγουν ποιοτικό προϊόν, να προστατεύσουν αποτελεσματικά το περιβάλλον αλλά και την τιμή του προϊόντος, να παίξουν ουσιαστικό ρόλο ως παραγωγικές μονάδες.
- Μεγάλη και πολύπλευρη καμπάνια, αλλά και πρακτικά μέτρα για την προώθηση του ελαιόλαδου στην εσωτερική αγορά (με στόχο τις μη ελαιοπαραγωγικές περιοχές) και τη γενίκευση της χρήσης του στα καταστήματα εστίασης. Αν αυτό γίνει με επιτυχία, το προϊόν θα απεξαρτηθεί από μονοπωλιακές καταστάσεις που δημιουργούν στην αγορά Ιταλοί και Ισπανοί.
- Μέτρα ελέγχου για "σπάσιμο" των καρτέλ που διαμορφώνουν πολιτική τιμών η οποία οδηγεί σε τεράστια διαφορά της τιμής παραγωγού με αυτής στο ράφι.
- Χρηματοδότηση ερευνών για την ποιότητα του ελαιόλαδου και τα χαρακτηριστικά του, για τις αλλαγές που συντελούνται στην παγκόσμια παραγωγή και το εμπόριο.
- Κέντρα γνωριμίας με το ελαιόλαδο σε όλες τις πύλες εισόδου στη χώρα».
ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Κλείνοντας, ο καθηγητής παραθέτει μερικές σκέψεις του για τη τρέχουσα πολιτική κατάσταση της χώρας, ως εξής:
«Χωρίς την αλήθεια, το μέλλον μας θα είναι κόλαση. Με το ψέμα δυστυχώς θα είναι προσωρινός παράδεισος.
Χρειάζεται μια συζήτηση με προοπτική - και άρα θα είναι δύσκολη. Γιατί η πορεία προς την ευημερία, τη πρόοδο και την ανάπτυξη μιας κοινωνίας είναι μια δύσκολη πορεία, με μεταρρυθμίσεις. Πρέπει να διαπνέεται από διαφάνεια, από αξιοκρατία, από το συλλογικό και όχι το ατομικό.
Η κοινωνία πιέζεται, αγανακτεί, ανησυχεί, ελπίζει, περιμένει».
