Ο κ. Δημόπουλος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, αφού έχει γίνει viral μέσα από τα βίντεο των διαλόγων του με τους μικρούς του φίλους, τα οποία είναι πραγματικά απολαυστικά. Η γιορτή θα ξεκινήσει στις 11 π.μ. στον πεζόδρομο της Αντωνοπούλου δίπλα από το βιβλιοπωλείο “Bookmark” και εκεί αναμένεται η ατμόσφαιρα να είναι γιορτινή και χαρούμενη! Ο ίδιος μίλησε στην “Ε” σχετικά με τη δουλειά του, η οποία στα μάτια μας φαντάζει η ωραιότερη του κόσμου!

- Τόσο η εκπομπή «Ουράνιο τόξο» όσο και τα βιβλία σας αγαπήθηκαν πολύ από τους μικρούς σας φίλους. Πώς αποφασίσατε ν’ ασχοληθείτε με τα παιδιά και να αφιερώσετε την επαγγελματική σας σταδιοδρομία σε αυτά;

Από τύχη! Δεν είχα σπουδάσει παιδαγωγός, ούτε ήξερα από τηλεόραση. Ηθοποιός ήθελα να γίνω, τελείωσα τη δραματική σχολή, μα ποτέ δεν εξάσκησα το επάγγελμα. Εργαζόμουν στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ ως εκφωνητής, όταν ο Νίκος Πιλάβιος μου πρότεινε να παρουσιάσω μια νέα παιδική εκπομπή που θα λεγόταν “Ουράνιο τόξο”. Είπα το «ναι», χωρίς να το πολυσκεφτώ κι ούτε ξέροντας πως εκείνο το «ναι» θα καθόριζε λίγο πολύ και την υπόλοιπη ζωή μου. Ηταν 1986! Αρχισα το “Ουράνιο τόξο” και το σταμάτησα 3 χρόνια αργότερα, όταν παραιτήθηκα από την ΕΡΤ. Το 2001 δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον γενικό διευθυντή της ΕΡΤ, τον Μάνο Ευστρατιάδη, που μου πρότεινε να ξαναξεκινήσω την εκπομπή. Είπα τότε το δεύτερο «ναι»! Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η εκπομπή αγαπήθηκε, βραβεύτηκε και θα συνεχιζόταν ως σήμερα αν δεν έπεφτε το «μαύρο» στην ΕΡΤ. Τότε άρχισα να ασχολούμαι με τη συγγραφή. Ηταν μια φυσική συνέχεια για μένα. Δεν ήθελα να διακόψω την επαφή που είχα χτίσει με τα παιδιά. Εβγαλα 16 βιβλία στις Εκδόσεις Ψυχογιός από το 2013 ως σήμερα. Και τώρα, 30 χρόνια (!) από τότε που τελείωσε η πρώτη περίοδος του “Ουράνιου τόξου” επανέρχομαι στην ΕΡΤ με τη συνέχεια της εκπομπής, τα «1.000 χρώματα του Χρήστου». Οπως καταλαβαίνετε, δεν επέλεξα εγώ την σταδιοδρομία μου. Κι ούτε θεώρησα ποτέ πως έκανα κάποιο «επάγγελμα».

- Η εκπομπή σας υπήρξε ένα από τα πιο εποικοδομητικά τηλεοπτικά προγράμματα για παιδιά. Εσείς τι πιστεύετε πως κερδίσατε όλα αυτά τα χρόνια, ως άνθρωπος και ως επαγγελματίας;

Στάθηκα τυχερός που έκανα στη ζωή μου πράγματα που αγαπούσα. Γιατί πρέπει να ομολογήσω πως αγαπώ πολύ τα παιδιά, βρίσκω πως είναι πολύ πιο σοφά από μας τους μεγάλους και απολαμβάνω πάντα να κουβεντιάζω μαζί τους! Το πιο πολύτιμο πράγμα για μένα είναι η αγάπη που εισπράττω από τον κόσμο. Είναι πολύ συγκινητικό να με σταματούν στο δρόμο άνθρωποι κάθε ηλικίας και να μου λένε πόσο τους αρέσει η εκπομπή, να έρχονται 25άρικα παιδιά να βγάλουν σέλφι μαζί μου! Αυτό είναι πραγματικά ανεκτίμητο.

- Ερχεστε στην Καλαμάτα με αφορμή τα εγκαίνια ενός χώρου για παιδιά που φέρει το όνομα της εκπομπής σας. Πώς νιώθετε που το «Ουράνιο τόξο» επεκτείνεται και στην επαρχία μ’ αυτό τον τρόπο;

Χαίρομαι ιδιαίτερα! Το “Ουράνιο τόξο” βγαίνει πάντα μετά τη βροχή, συμβολίζει την ελπίδα - κι η ελπίδα μας είναι τα παιδιά. Εκεί που όλοι εμείς αποτύχαμε παταγωδώς, είμαι βέβαιος πως τα παιδιά θα κάνουν σπουδαία πράγματα.

- Αν σας ζητούσαν συμβουλές για εκπαιδευτικά προγράμματα στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο, πού θα εστιάζατε; Τι θα ζητούσατε να γίνει πάνω σε αυτό τον τομέα από τον αυριανό υπουργό παιδείας;

Αυτή τη στιγμή δεν γίνεται τίποτα. Και, για να είμαστε ακριβείς, δεν γίνεται τίποτα εδώ και χρόνια. Θυμάμαι, το 1989, όταν ήμουν προϊστάμενος του Τμήματος Παιδικών Εκπομπών της ΕΡΤ, είχαμε 720 ώρες πρόγραμμα τον χρόνο κι απ’ αυτές οι 550 ήταν ελληνικό: εκπομπές για παιδιά προσχολικής ηλικίας, τηλεπαιχνίδια, σειρές μυθοπλασίας, κινούμενα σχέδια, εκπομπές επαγγελματικού προσανατολισμού. Πού είναι όλα αυτά; Γιατί δεν υπάρχουν; Ποιος δεν ενδιαφέρεται; Δεν μπορώ να καταλάβω. Είναι δουλειά της δημόσιας τηλεόρασης να παράγει παιδικό και νεανικό πρόγραμμα. Αν το κάνει μάλιστα και σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας, ακόμα καλύτερα. Αλλά για όλα αυτά χρειάζεται όραμα και, φυσικά, πολιτική βούληση.

- Πιστεύετε ότι θα έπρεπε κάποια στιγμή να μπουν στην ελληνική τηλεόραση και προγράμματα για παιδιά σε επιπλέον γλώσσες, για να τα παρακολουθήσουν τα παιδιά των μεταναστών που μένουν στη χώρα μας; Τι ψυχαγωγία μπορεί να υπάρξει άραγε στο μέλλον για αυτά τα παιδιά, τα οποία χρειάζονται ισότητα και σε αυτόν τον τομέα;

Μα, είναι αυτονόητο. Δεν μπορεί να στρουθοκαμηλίζουμε σαν να μην υπάρχουν αυτά τα παιδιά. Δεν νοείται να υπάρχουν διακρίσεις σ’ αυτόν τον τομέα. Κάποιος, κάπου, κάποτε πρέπει να καθίσει και να σκεφτεί τι παιδεία θέλουμε, τι τηλεόραση θέλουμε. Στο τέλος τέλος τι «μέλλον» θέλουμε για τα παιδιά μας.

- Ποια είναι η πιο απίθανη ερώτηση που σας έχει κάνει ποτέ μικρός σας καλεσμένος;

Ενα παιδάκι με ρώτησε στο δρόμο: «Εσύ είσαι αυτός που βλέπω στην τηλεόραση;». «Εγώ», του απαντάω. Και γυρίζει έκπληκτο: «Και πώς χωράς εκεί μέσα»;

- Ποια είναι η ερώτηση που σας έκανε κάποτε παιδί και όμως δεν μπορέσατε να την απαντήσετε;

Πολλές φορές έχω έρθει σε δύσκολη θέση. Αλλά πιστεύω πως ποτέ δεν πρέπει ν' αφήνεις αναπάντητη την ερώτηση ενός παιδιού.