Οι δυο τους συνεργάστηκαν αρμονικά και έτσι προέκυψε για το Νικόλα μια δουλειά που τον πάει ένα βήμα παραπέρα στον μαγικό κόσμο της δημιουργίας και της έκφρασης. Δηλώνει λάτρης του λόγου, αλλά και της μουσικής. Ενας άνθρωπος που έκανε μεγάλα όνειρα από μικρός και τώρα συνεχίζει να κάνει ακόμα μεγαλύτερα. Στην “Ε” μιλά αναλυτικά για τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας, όπου ακόμα δεν ήξερε κανείς την έννοια του bullying, αλλά και για τη συνεργασία του με τον αξέχαστο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα.

- Πώς και πότε ξεκινά το ταξίδι στον κόσμο της στιχουργικής;

Το ταξίδι μου στη στιχουργική ξεκίνησε ξαφνικά και απροσδόκητα. Από μικρός αγαπούσα τον λόγο και την αποτύπωση των συναισθημάτων στο χαρτί. “Scripta manent” και λίγο πριν την εφηβεία μου γεννήθηκε γραπτός λόγος που είχε ανάγκη να αποτυπωθεί και να εκφραστεί. Αρχικά ήταν σενάρια για τηλεοπτικές σειρές -μέχρι και διανομή ρόλων πραγματοποιούσα!- και βιβλία. Στη συνέχεια η μορφή άλλαξε! Ο λόγος έγινε πιο ποιητικός και η ομοιοκαταληξία έγινε κομμάτι της καθημερινής μου σκέψης. Ολο αυτό συνέβη κάπου στα 15, στην εφηβεία μου δηλαδή. Ως παιδί υπήρξα ιδιαίτερα εσωστρεφές, είχα πρόβλημα παχυσαρκίας και είχα βιώσει το λεγόμενο σημερινό bullying στο σχολικό περιβάλλον. Τα συναισθήματα ήταν πολλά, έντονα, άλλα θυμωμένα και άλλα πιο ευαίσθητα. Ηταν ο τρόπος μου τότε να μιλήσω. Και οφείλω να πω ότι το συναίσθημα, όταν εκφράζεται είναι υγιές και είναι θεραπευτικό. Παρόλα αυτά η στιχουργική ως τέχνη και ως τεχνική, αν και μοναχική έχει ως βάση την επικοινωνία. Εχει πομπούς και αποδέκτες. Και για να εκφραστεί χρειάζεται μουσική. Είναι ένα "πάντρεμα" λόγου και ήχου που δημιουργεί εικόνες και συναισθήματα. Ξεκίνησα δειλά-δειλά να δίνω στίχους μου σε καλλιτέχνες, σε τραγουδοποιούς και σε μουσικούς. Επέμεινα, ματαιώθηκα, απογοητεύτηκα αλλά συνέχιζα να γράφω. Ολα συμβαίνουν άλλωστε τη στιγμή που είμαστε έτοιμοι εμείς οι ίδιοι για να μας συμβούν. Και στην περίπτωση των τεχνών του λόγου είναι εύκολο αυτό που λέγεται, να είναι τόσο βιωματικό στα κλειστά όρια του εγώ που να μην αφορά τον απέναντί σου. Οταν κατάφερα να ξεφύγω από αυτή την παγίδα, τότε είδα στίχους μου να γίνονται τραγούδι.

Το 2011 μελοποιήθηκε το τραγούδι μου "Οι άθλοι του Ηρακλή" σε μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και σε ερμηνεία από τον Δημήτρη Μπάση και τη Γλυκερία. Συμμετείχα σε μια δισκογραφική δουλειά που υπέγραφαν σημαντικοί δημιουργοί, όπως ο Μάνος Ελευθερίου, η Λίνα Δημοπούλου, ο Γιάννης Κότσιρας και ο Δημήτρης Μητροπάνος. Από τότε ακολούθησαν κάποια demo και μελοποιήθηκαν στίχοι μου από τον Πέτρο Αθανασίου και το συγκρότημα “Acro”.

Συνέχισα να προσεγγίζω καλλιτέχνες, να στέλνω στίχους μου, ξέροντας ότι αυτά που γράφω έχω την επιθυμία και την ανάγκη να τα μοιραστώ. Η συνάντησή μου με τον Γιώργο Δημητριάδη έγινε κάπως έτσι. Του έστειλα κάποιους στίχους μου και γεννήθηκαν τραγούδια. Περίπου στα μέσα Σεπτεμβρίου θα κυκλοφορήσει το νέο CD single του Γιώργου με το τραγούδι "Και μη νομίζεις" σε στίχους δικούς μου και σε μουσική του ίδιου, και ελπίζω ότι θα έχει μια πορεία που θα ακουστεί, θα αγαπηθεί και κυρίως θα αφορά τους αποδέκτες του.

- Οι σπουδές σου δεν μοιάζουν να έχουν σχέση με το στίχο, ούτε και η επαγγελματική σου ενασχόληση. Πώς θεωρείς ότι συνδυάζονται όλα αυτά;

Σπούδασα κοινωνικός λειτουργός στο ΤΕΙ Κρήτης και στη συνέχεια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού και πρόσφατα ολοκλήρωσα το μεταπτυχιακό μου στην Επικοινωνία και τη Ρητορική των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Επαγγελματικά ασχολούμαι με την επικοινωνία και τις δημόσιες σχέσεις έχοντας μια μεγάλη επαγγελματική εμπειρία στο ιδιωτικό πλαίσιο εκπαίδευσης. Ουσιαστικά η δουλειά μου σχετίζεται άμεσα με τον λόγο και τη ρητορική του. Η στιχουργική είναι κάτι διαφορετικό. Δεν θα μπορούσα να πω ότι είναι το επάγγελμα μου. Είναι η αγάπη μου όμως. Ο τρόπος που εκφράζομαι και χωράει παντού και πάντα. Στις πιο ανυποψίαστες στιγμές μου. Στο αυτοκίνητο, στο τρένο, στα ταξίδια μου, στις σχέσεις μου, στο δικό μου εδώ και τώρα. Δεν απαιτεί χρόνο από εμένα. Το συναίσθημα μου αρκεί για να γράφω και να δημιουργώ.

- Πώς είναι να βλέπεις να παίρνει ζωή ο στίχος σου, μέσα από τις φωνές καταξιωμένων καλλιτεχνών; Πρόκειται για φωνές που φαντάζομαι άκουγες από την εφηβεία σου, ως μακρινά… μουσικά πρότυπα.

Είναι τιμή και ηθική ικανοποίηση ο λόγος μου, τα συναισθήματά μου και οι στίχοι μου να εμπνέουν και να παίρνουν ζωή μέσα από τη μουσική και τη φωνή τόσο σημαντικών και σπουδαίων καλλιτεχνών της ελληνικής μουσικής σκηνής. Τόσο ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας όσο και ο Γιώργος Δημητριάδης, αλλά και ο Δημήτρης Μπάσης αποτελούν καλλιτέχνες που τους παρακολουθούσα από μικρός, οι δημιουργίες τους και τα τραγούδια τους έχουν αποτελέσει σημαντικά ερεθίσματα για εμένα και συχνά με σκέφτομαι σε μικρότερη ηλικία να γράφω και να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα μελοποιηθούν οι στίχοι μου και θα γίνουν τραγούδια. Ακόμα και τώρα που έχει συμβεί, πάντα κάνω ένα βήμα πίσω γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Υπάρχουν σίγουρα εξαιρετικοί στιχουργοί που δεν έχουν μελοποιηθεί ακόμα, ίσως να μην μελοποιηθούν και ποτέ, αλλά όλα έχουν να κάνουν με τη συγκυρία και με την κατάλληλη στιγμή. Νιώθω ευγνώμων για αυτές τις μουσικές μου συναντήσεις με αυτούς τους αξιόλογους καλλιτέχνες και ελπίζω η ζωή να μου επιφυλάσσει και άλλα τραγούδια και μουσικές!

- Τι αποτελεί αφορμή για το στίχο; Τι τον διαφοροποιεί από την ποίηση;

Αφορμή για στίχο είναι καθετί που μου συμβαίνει σε προσωπικό επίπεδο, αλλά και οτιδήποτε συμβαίνει σε κοινωνικό επίπεδο. Ο στίχος δεν είναι απαραίτητα μόνο ερωτικός. Ο στίχος μπορεί να είναι κοινωνικός ή ακόμα και πολιτικός. Αφορμή μπορεί να είναι μια εικόνα στο δρόμο, ένα ξενύχτι με φίλους, μια ερωτική σχέση, η χαρά, η απογοήτευση, ένα ταξίδι, ο σκύλος μου, μια αλλαγή. Ολα μαζί ή το καθένα μόνο του. Συνήθως η έμπνευση μου δημιουργείται λίγο πιο μετά. Οταν παίρνω απόσταση από αυτό που μου έχει συμβεί. Και μου συμβαίνει πάντα σε ανύποπτο χρόνο, αυτόματα και χωρίς πίεση ή βιασύνη. Η ποίηση είναι διαφορετική από το στίχο. Δεν απαιτεί την ομοιοκαταληξία, η έκταση ενός ποιήματος μπορεί να είναι μεγαλύτερη από εκείνη ενός τραγουδιού και ίσως να χρειάζεται και παραπάνω ανάλυση και ανάγνωση. Ωστόσο ο ποιητικός λόγος σαφώς και μελοποιείται -όπως και έχει συμβεί άλλωστε σε αρκετές περιπτώσεις. Πιστεύω ότι υπάρχουν περιπτώσεις στιχουργών που η επιρροή τους και το έργο τους είναι τόσο σπουδαίο που αφενός μεν έχουν αποτελέσει και αποτελούν μια σχολή από μόνοι τους -όπως η Λίνα Νικολακοπούλου- αλλά και που ο στίχος τους αγγίζει τα όρια της ποίησης και του ποιητικού λόγου.

- Πόσα είναι τα τραγούδια που θα ήθελες να δεις να παίρνουν μορφή και να μπαίνουν σε κάποιο δίσκο; Και πόσα τα εντελώς προσωπικά;

Αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει κάποιο μέτρο σε αυτό. Οταν γράφω έχω την επιθυμία αυτό που δημιουργώ να αποκτήσει μουσική και να γίνει τραγούδι. Καθετί που γράφω είναι προσωπικό άλλωστε και είτε γίνει τραγούδι και ακουστεί στο ευρύ κοινό είτε παραμείνει σε ένα τετράδιο, πάντα θα έχει προκύψει από μια βαθιά προσωπική εμπειρία και διεργασίες που μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να την μοιραστώ. Εκείνο που θα με αντιπροσώπευε καλύτερα θα ήταν να μελοποιηθούν οι στίχοι εκείνοι που δεν θα αφορούν μόνο εμένα αλλά όσοι εκτός από εμένα εμπερικλείουν και συμπεριλαμβάνουν. Η στιχουργική άλλωστε προϋποθέτει τη σχέση, την επαφή και το συναίσθημα.

Με τον εαυτό μου και με τον άλλο.

- Πώς νιώθεις τώρα που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας; Νιώθεις ότι κράτησε για πάντα μαζί του κάτι δικό σου; Πώς ήταν η συνεργασία μαζί του;

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας αποτελεί έναν καλλιτέχνη που έχει καταγραφεί στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Τα τραγούδια του και οι μουσικές του αποτελούν βίωμά μας και αυτό αποτελεί την πιο σπουδαία αναγνώριση για έναν καλλιτέχνη. Ανθρωποι της ηλικίας μου -και όχι μόνο- έχουμε τόσες έντονες μνήμες από τον ίδιο, που η ξαφνική του απώλεια μας συγκίνησε, μας στεναχώρησε και μας υπενθύμισε στιγμές και εμπειρίες. Η δική μου πιο προσωπική ανάμνηση από τον Λαυρέντη πηγαίνει στα χρόνια της εφηβείας μου. Στο Κάστρο της Καλαμάτας τα καλοκαίρια στις συναυλίες του μαζί με τον Διονύση Τσακνή. Τραγούδια, μπίρες, τα πρώτα τσιγάρα που γίνονταν με φόβο και ενοχή και ένα “μαζί” που δύσκολα το ξεχνάς. Για όλα αυτά είμαι ευγνώμων στον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Υπήρξε ο πρώτος μουσικός που έδωσε ζωή σε στίχους μου και αυτό για εμένα ήταν η καλύτερη παρακαταθήκη και η πιο σπουδαία αναγνώριση. Το γεγονός ότι είδε κάτι στη γραφή μου, το έκανε τραγούδι και το συμπεριέλαβε σε δισκογραφική δουλειά με δημιουργούς μεγάλους, αυτό από μόνο του με κάνει να αισθάνομαι χαρά και συγκίνηση. Ηταν κάτι που δεν το φανταζόμουν, συνέβη αναπάντεχα και εξελίχθηκε όμορφα και απλά -όπως όλα τα ουσιαστικά γεγονότα στη ζωή μας. Η συνεργασία μου μαζί του ήταν άμεση και ειλικρινής. Θυμάμαι όταν τον γνώρισα και μου είπε ότι έχει επιλέξει τους στίχους μου για το CD του Δημήτρη Μπάση, με έναν μοναδικό τρόπο κατάφερε να με κάνει να νιώσω άνετα μέσα σε ένα όνειρό μου που γινόταν πραγματικότητα. Για μένα θα είναι για πάντα ο μουσικός που με μελοποίησε για πρώτη φορά, και αυτό θα με συνδέει συνεχώς και αδιάκοπα μαζί του...