- Τι αποκομίζετε εσείς από την παράσταση και από το ίδιο το έργο;
"Καταρχήν να πω ότι η ίδια η παράσταση όπως την έχει φτιάξει ο Σταύρος Τσακίρης και όπως μπήκαμε στο πνεύμα όλοι οι ηθοποιοί, έχει από τη μια μεριά απόλυτη κατανόηση του ίδιου του κειμένου, του ίδιου το έργου και δεν είναι μια παράσταση που έχει ως στόχο τους διάφορους νεωτερισμούς, μοντερνισμούς κ.λπ. Οτιδήποτε τέτοιο προκύπτει, είναι από την ανάγκη του σκηνοθέτη και ημών των ηθοποιών. Αρα αυτό που εισπράττουμε και από τον κόσμο είναι ότι βρίσκουν απόλυτα κατανοητό το ίδιο το κείμενο. Το δεύτερο που κατανοούμε εμείς ότι συμβαίνει στον κόσμο είναι ότι υπάρχει ένας πολύ σημαντικός για μένα προβληματισμός σε σχέση με το τι σημαίνει "δαιμονισμένοι". Γιατί ο Ντοστογιέφσκι έγραψε ένα τέτοιο έργο στην εποχή του και γιατί αυτό το ίδιο το κείμενο είναι απόλυτα -μα απόλυτα- σύγχρονο. Αυτό λοιπόν θεωρούμε ότι είναι κάτι που η δική μας η ανάγκη να το παραστήσουμε στη σκηνή υπάρχει και στον ίδιο τον κόσμο. Η ιδέα ήταν του Σταύρου (Τσακίρη) και μας ένωσε πάνω στη σκηνή, γιατί πέραν του ίδιου του κειμένου που είναι εξαιρετικό, είναι τελικά σύγχρονο, είναι σαν να μιλάμε για σημερινά γεγονότα. Αυτή η παρέα των νέων που ξαφνικά καλείται να κάνει μια ομάδα, αλλά μέσα από την αστική τους ως επί το πλείστον καταγωγή, χωρίς συγκεκριμένη ιδεολογία να τους οδηγεί, φτάνει να καταστρέψει όχι μόνο τους ίδιους αλλά και μια ολόκληρη πόλη. Αυτό ακριβώς θεωρώ ότι είναι κάτι απολύτως σημερινό, από την άποψη ότι κατά πόσο υπάρχει ιδεολογία αυτή τη στιγμή ή πόσο τυχαία και λόγω "χασίματος" που υπάρχει στο κεφάλι μας, γίνονται κάποια πράγματα σήμερα".
- Ως ρόλος είστε εκπρόσωπος της συντήρησης πάντως που προσπαθεί να φρενάρει κάθε εξέγερση.
"Ναι είμαι, γιατί είναι μια γυναίκα της αστικής τάξης έτσι κι αλλιώς, αλλά και γιατί είναι παντελώς προσκολλημένη στον μοναχογιό της, τον Νικολάι και προσπαθεί να φρενάρει οτιδήποτε καινούργιο υπάρχει. Αν αυτή η γυναίκα θα μπορούσε να ζει στη σημερινή εποχή και μ' αυτά τα δεδομένα αρχηγικά προσόντα που έχει, θα μπορούσε να είχε κάνει πολύ σπουδαία πράγματα. Θα μπορούσε για παράδειγμα να ήταν πολιτικός με ουσιαστική θέση. Οι δικοί της δαίμονες βέβαια στο τότε που ζει, είναι ότι πρέπει να κρατήσει τα πράγματα στη γη. Να τα έχει σταθερά για να νιώθει ασφάλεια. Βεβαίως μέσα στην πορεία του έργου θεωρώ ότι προς το τέλος κάπου την οδηγεί αυτός ο δρόμος και αντιλαμβάνεται πράγματα... Και βέβαια την οδηγεί στην καταστροφή".
- Αυτά ως ρόλος. Είστε από τους ανθρώπους που προτιμάει να είναι τα πράγματα γήινα από το να ίπτανται;
"Πολύ δύσκολο να στο απαντήσω τόσο απλά. Ως καλλιτέχνις δεν μπορώ να σκεφτώ τα πράγματα απολύτως γήινα! Λειτουργώ γενικά με πετάγματα γιατί αλλιώς δεν μπορείς να κάνεις τέχνη. Ταυτόχρονα ο τρόπος που χειρίζομαι τα πράγματα και στους ρόλους μου και στη σχολή, απαιτείται να είναι γήινος, πρακτικός. Υπάρχουν λοιπόν σε μένα και τα δύο στοιχεία το ίδιο έντονα".
- Είναι βασανιστικό ή λυτρωτικό αυτό;
"Είναι και τα δύο! Από τη μια μεριά πολύ βασανιστικό αλλά πολλές φορές είναι και λύτρωση γιατί το μονοδιάστατο δεν θεωρώ ότι μπορεί να οδηγήσει πουθενά. Είναι φορές που έρχομαι σε πολύ δύσκολη θέση γιατί παίρνω αποφάσεις έτσι ξαφνικά που το πληρώνω στη συνέχεια... αλλά είμαι άνθρωπος που δέχεται τις επιλογές του και υφίσταται και τις συνέπειές τους".
- Τα τελευταία 10 χρόνια έχετε την δική σας σχολή υποκριτικής, την "Δήλο". Τι σας έκανε να την δημιουργήσετε;
"Μια πολύ βαθιά ανάγκη σχετική με το ίδιο το θέατρο και με το τι προσδοκίες έχω εγώ από τον ίδιο μου τον εαυτό και από τους άλλους σε σχέση με το θέατρο. Δηλαδή τη σχολή δεν την είδα ποτέ ξεχωριστά από την επαγγελματική μου διάσταση. Ξεκίνησε σαν ένα όραμα μεταξύ εμού και των συνεργατών που ξεκινήσαμε θέλοντας να δημιουργήσουμε ένα στίγμα στο χώρο τον θεατρικό, ώστε τα παιδιά που διδάσκονται στη σχολή να μπορούν να ανήκουν ταυτόχρονα και σε έναν καλλιτεχνικό πυρήνα που να αποτελεί μια πρόταση στο χώρο. Πέραν της κανονικής παιδείας που θα πρέπει να εισπράξουν τα παιδιά, αρχίζει και δημιουργείται πια ένας πυρήνας των ίδιων των καθηγητών που κάνουν παραστάσεις με τα παιδιά και στη διάρκεια και στο τέλος της χρονιάς και των ίδιων των παιδιών που στήνουν δικά τους πράγματα στο χώρο που τους διαθέτουμε για να μπορούν να εκφραστούν. Δεν είναι τυχαίο για παράδειγμα ότι αυτή τη στιγμή παίζονται κανονικά στο θεατράκι της σχολής "Τα μπουλούκια" που κάνανε τα παιδιά πέρυσι για τις εξετάσεις τους. Αυτό τους δίνει μια πολύ σημαντική εμπειρία, από την άποψη ότι παίζουν κάθε μέρα και καταλαβαίνουν πια τι σημαίνει παίζω σε μια παράσταση με βάση αυτά που διδάχτηκα".
- Ο τρόπος που προσεγγίζετε τη δουλειά σας, έχει αλλάξει λόγω της επαφής με τα παιδιά;
"Ναι πολύ! Δεν το κρύβω κιόλας και τους το λέω, ότι εγώ παίρνω απ' αυτά τα νέα παιδιά. Η διδασκαλία δεν είναι μόνο να δίνεις αλλά και να παίρνεις. Η διάθεση και το πάθος των νέων μού δημιουργεί και μένα νέους καλλιτεχνικούς δρόμους!".
- Στο θέατρο είστε παρούσα. Ωστόσο σας λείπει η τηλεόραση ή το σινεμά;
"Και τα δύο μου λείπουν, ίσως λίγο περισσότερο ο κινηματογράφος, γιατί δεν κάνω πράγματα με την συχνότητα που τα έκανα παλιά. Αλλά και η τηλεόραση, γιατί πέρα από τις καλές αμοιβές που έδινε παλιά, το πιο σημαντικό είναι η επαφή με τον κόσμο. Δεν είμαι καθόλου αφοριστική προς την τηλεόραση, αρκεί οι δουλειές να είναι καλές".
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Παίζουν: Δήμητρα Χατούπη, Αλέξανδρος Σταύρου, Ιωάννης Παπαζήσης, Κερασία Σαμαρά, Βίκυ Μαραγκάκη, Δημήτρης Μαύρος, Αλμπέρτο Φάις, Σταύρος Καραγιάννης, Αλέξανδρος Μπαλαμώτης, Στάθης Μαντζώρος,Εφη Ρευματά και ο Κώστας Καστανάς.
Μετάφραση: Δήμητρα Πετροπούλου, δραματουργική επεξεργασία - σκηνοθεσία: Σταύρος Σ. Τσακίρης, κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ, μουσική: Μίνως Μάτσας, βοηθός σκηνοθέτη: Εφη Ρευματά, φωτογραφίες: Ιωάννα Τζετζούμη.
