- Είστε ένας έμπειρος ηθοποιός, έχετε πολλά χρόνια στη δουλειά. Ηταν απόλυτη επιλογή σας η τέχνη;
«Είμαι στο θέατρο επαγγελματικά από το 1982 που τελείωσα τη σχολή, 32 χρόνια δηλαδή! Η επιθυμία μου ήταν να σπουδάσω οικονομικά, αλλά δεν πέρασα στη σχολή για μισή μονάδα. Το είχα πάρει βαριά τότε είναι η αλήθεια, αλλά στο μεταξύ έπαιζα και σε ερασιτεχνικό θέατρο, ήταν κάτι που αγαπούσα πολύ, οπότε ήρθε κατόπιν η επιλογή να το ακολουθήσω και επαγγελματικά».

- Μάλλον δεν μετανιώσατε που δεν σπουδάσατε οικονομικά.
«Οχι καθόλου δεν το μετάνιωσα! Είμαι πολύ ευτυχισμένος που έγινα ηθοποιός, κι ας έχει τεράστιες δυσκολίες αυτός ο χώρος. Στο επάγγελμα του ηθοποιού όμως σου ανοίγεται ένας κόσμος γεμάτος γνώση και εμπειρία, είναι μια συμπύκνωση ζωής και θεωρώ ότι δεν μπορείς να πάρεις από αλλού τέτοιες εμπειρίες, παρά μόνο από το χώρο του θεάτρου».

- Εχετε κάνει και πολλές τηλεοπτικές δουλειές.
«Ναι πολλές, αλλά ο φυσικός μου χώρος είναι  το θέατρο. Ολα αυτά τα χρόνια έχω κάνει 120 περίπου παραγωγές, άρα αυτό είναι που κάνω μια ζωή. Η τηλεόραση είναι άλλο πράγμα. Είναι φορές που έχεις την ευκαιρία πράγματι να κάνεις καλές δουλειές, αλλά είναι και φορές που οι τηλεοπτικές παραγωγές είναι πιο πρόχειρες. Υπήρξαν δουλειές στην τηλεόραση που ήταν καλοπληρωμένες, άλλες λιγότερο κι άλλες που τις κάνεις μεν γιατί σου δίνουν τη δυνατότητα να τις κάνεις για να μπορείς να έχεις τα προς το ζην και βέβαια να κάνεις ταυτόχρονα αυτό που αγαπάς πιο πολύ, δηλαδή το θέατρο».

- Δύσκολα τα οικονομικά πια και στην τηλεόραση όμως;
«Πολύ δύσκολα, γιατί οι δουλειές έχουν γίνει πιο επισφαλείς. Κάνεις μια δουλειά στην τηλεόραση και μπορεί να μην πληρωθείς ή να πληρωθείς μετά από δυο χρόνια. Είναι μεγάλο το ρίσκο και δυσκολότερες οι επιλογές».

-Γίνονται όμως φέτος αρκετές τηλεοπτικές παραγωγές.
«Ναι γίνονται, αλλά πώς γίνονται; Με τις επισφαλείς συνθήκες που σας είπα. Δεν είναι βέβαια η κατάσταση που υπήρχε τα δυο – τρία προηγούμενα χρόνια που δεν πλήρωναν, αλλά τώρα σου λένε ότι θα σε πληρώσουν τουλάχιστον έναν χρόνο μετά την προβολή».

- Γιατί όμως, αφού τα σίριαλ παίζονται.
«Γιατί μάλλον έχουν φύγει τα χρήματα στο εξωτερικό… και περιμένουν να τα φέρουν πίσω! Κάποια στιγμή θα τα φέρουν, πού θα πάει. Ολα αυτά που έχουν κερδίσει τόσα χρόνια, τα βγάλανε έξω και όποτε κρίνουν αυτοί θα τα ξαναφέρουν για να μας αγοράσουν όλους. Είναι κόλπο!».

- Γενικότερα λεφτά… θα υπάρξουν;
«Εξαρτάται από το αν αποφασίσει κάποια κυβέρνηση να τα πάρει επιτέλους απ’ αυτούς που τα έχουν. Εγώ πάντως είμαι αισιόδοξος ότι θα αλλάξουν τα πράγματα, γιατί δεν είναι  δυνατόν να μείνουν έτσι, να ζούμε σ’ αυτό το αδιέξοδο με τους μισούς Ελληνες να είναι κάτω από το όριο της φτώχειας. Κάποια στιγμή θα σκεφτούνε λίγο ταξικά. Δεν είναι δημοκρατία το 80% του πλούτου της χώρας να το έχουν είκοσι οικογένειες. Δεν είναι δημοκρατία να κόβεις τα χρήματα από το λαό για να τα δίνεις στους δανειστές… Δεν τα φάγαμε μαζί! Οσοι το λένε αυτό, είναι εκείνοι που θέλουν να μας περάσουν αυτή την ενοχή που δεν μας ανήκει όμως».

- Την τρέχουσα σεζόν σας βλέπουμε σε δύο θεατρικά έργα;
«Σε τρία! Το ένα, στο θέατρο "Εliart" που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά το κλασικό αριστούργημα του Γρηγορίου Ξενόπουλου «Το μυστικό της κοντέσσας Βαλέραινας», σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη. Η υπόθεση διαδραματίζεται στη Ζάκυνθο, όπου οι Βαλέρηδες, αρχοντική γενιά, έχουν ξεπέσει οικονομικά, αγγίζοντας τα όρια της φτώχειας. Η κοντέσσα Βαλέραινα κατέχει μια συνταγή που πηγαίνει από Βαλέραινα σε Βαλέραινα και θεραπεύει τη «θέλλα» (τον καταρράκτη) των ματιών. Η οικογένεια όμως έχει περιπέσει σε τέτοια κατάντια που τα παιδιά της κοντέσσας την πιέζουν να ομολογήσει το μυστικό της γιατροσόφι και να πουλήσει τη συνταγή σε κάποιον έμπορο, ώστε να αποφύγουν τον ξεπεσμό. Η Βαλέραινα, η οποία αντιστέκεται σθεναρά, θα υποκύψει τελικά στη μεγάλη πίεση που δέχεται; Θα καταφέρει άραγε να μείνει συνεπής στον όρκο της; Ολο αυτό που περνάει η οικογένεια των Βαλέρηδων, έχει και μια αναγωγή στο σήμερα. Αρα είναι ένα έργο κλασικό που δεν χάνει την  επικαιρότητά του ποτέ! Το δεύτερο είναι το "Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα;" σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. Είναι ένα έργο για το πώς η κοινωνία των ‘κανονικών’ αντιμετωπίζει τους ‘διαφορετικούς’. Το τρίτο είναι ‘Η μητέρα του σκύλου’ που θα κάνει πρεμιέρα στο Σύγχρονο Θέατρο στις 31 Οκτωβρίου, σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη. Ενα μυθιστόρημα του ’90 που έκανε μεγάλη αίσθηση όταν κυκλοφόρησε και έκανε ευρέως γνωστό τον Μάτεσ, που ήταν βέβαια γνωστός, αλλά κυρίως για τις μεταφράσεις του. Πρώτη φορά ανέβηκε στο θέατρο το 2011 στο Εθνικό και τώρα στην δική μας παράσταση ο Σταύρος Τσακίρης κάνει μια καινούργια θεατρική διασκευή και το σκηνοθετεί. Είναι ένα έργο πολύ ενδιαφέρον, που μας δείχνει μια κοπέλα από την ηλικία της εφηβείας της μέχρι που καταλήγει στο σήμερα… Το πού καταλήγει θα το αφήσουμε έτσι ανοιχτό. Σε όλο το υπόλοιπο έργο γίνεται ένα συνεχές φλας μπακ που μας δείχνει τις στιγμές που την σημάδεψαν στην περίοδο της κατοχής και τι ακολούθησε στην πορεία της ζωής της. Ο Μάτεσις στο έργο αυτό βάζει θεμελιώδη θέματα, χωρίς να τα θεωρεί δεδομένα και μας βάζει να τα ξαναδούμε με μια καινούργια ματιά. Αφήνει όμως εμάς να αποφασίσουμε για το ποιο είναι το ηθικό και ποιο το ανήθικο, τι σημαίνει για εμάς πατρίδα, οικογένεια, αξίες. Τα θέτει ξανά για να απαντήσει ο καθένας μόνος του σε σπουδαία ερωτήματα, βάζοντάς μας μπροστά σε διλήμματα. Ο ίδιος ο θεατής είναι που θα δώσει τις απαντήσεις».

- Λείπει από το θέατρο το σύγχρονο ελληνικό έργο;
«Ναι και γι’ αυτό γίνονται θεατρικές αποδώσεις σε πολλά μυθιστορήματα. Αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό θέμα όμως, αλλά και το διεθνές ρεπερτόριο δεν έχει πολύ καινούργια παραγωγή έργων. Οχι πως δεν γράφονται έργα, αλλά όχι σε τέτοια ποσότητα και ποιότητα που να είναι ικανοποιητική. Είμαστε μάλλον σε μια μεταβατική περίοδο αναζήτησης».

- Οπότε, δεν έχετε καιρό για τηλεόραση;
«Θα βρεθεί καιρός και γι’ αυτό… όταν αρχίσουν και παίζονται όλες οι παραστάσεις και βρω τους ρυθμούς μου, θα κάνω γυρίσματα για τον τέταρτο κύκλο της ‘10ης εντολής’ του Κοκκινόπουλου, όπου έχω παίξει και στο παρελθόν και είναι από τις δουλειές που χαίρεσαι να κάνεις».