Μιλώντας μαζί του ανακαλύψαμε έναν γοητευτικό “κλέφτη εμπειριών”, που μεταπλάθει συνεχώς την καθημερινότητα σε έκφραση, για τις ανάγκες των ρόλων του. Μας μίλησε για το γέλιο και τη σκοτεινιά που ενσαρκώνει μπροστά από την κάμερα και πάνω στο σανίδι, ενώ εξήγησε με τι τροφοδοτεί ο ίδιος την τέχνη του. Μας εκμυστηρεύτηκε τις αξέχαστες αγρύπνιες του με τους “Αγαμους θύτες”, καθώς και τα δικά του νεανικά ινδάλματα. Κι ευχήθηκε ν' αρχίσουμε ως λαός να διδασκόμαστε λιγάκι από τα λάθη μας, για να μην πέφτουμε διαρκώς στις ίδιες παγίδες.
Αύριο στις 9.30 το βράδυ θα απολαύσουμε τον Ακη Σακελλαρίου στο Κάστρο της Καλαμάτας, στο διάσημο μιούζικαλ “Η Μελωδία της Ευτυχίας” (μαζί με την Demy, τη Ναταλία Δραγούμη και τον Γιώργο Τζαβάρα). Σήμερα, ας τον απολαύσουμε λίγο πιο προσωπικά... σε μια συνέντευξη στην “Ε”, εφ' όλης της ύλης.
Συνέντευξη στην Πέπη Αλευρά
- Παρόλο που η βιομηχανία του θεάματος έχει μια τάση να «τυποποιεί» τους καλλιτέχνες, εσείς είχατε την ευκαιρία να ενσαρκώσετε σύντομα πολύ διαφορετικούς ρόλους. Πώς το ερμηνεύετε αυτό - και πώς το εισπράττετε;
«Προφανώς έχει να κάνει καταρχάς με τις σπουδές... και με το να μπορείς να βλέπεις τα πράγματα χωρίς συμπλέγματα. Ο στόχος του ηθοποιού είναι άλλωστε να παίζει και να δοκιμάζει πολλά πράγματα. Τώρα αν είναι στην τηλεόραση ή στο σινεμά ή στο θέατρο, δεν παίζει ρόλο. Η ατμομηχανή του ηθοποιού βέβαια είναι το θέατρο - οπότε αυτή την εναλλαγή στο θέατρο δεν μπορείς να την αποποιηθείς τόσο εύκολα. Θέλω να πω ότι δεν είναι όπως στην τηλεόραση, που σου ζητάνε συχνά να κάνεις κάποια συγκεκριμένα πράγματα γιατί έτσι σε έχει μάθει το κοινό... άρα πρέπει να τα κάνεις».
- Και στην τηλεόραση πάντως, σας εμπιστεύτηκαν πολύ διαφορετικούς ρόλους. Εχετε παίξει και τον καλό και τον κακό...
«...Ναι, πράγματι. Κοίτα, αν φας τα μούτρα σου δυο-τρεις φορές και καταφέρεις να κρατηθείς, μετά μπορείς να το επιλέγεις κιόλας! Ηταν όμως λιγάκι περίεργα στην αρχή. Στην αρχή, θυμάμαι, έκανα ρόλους κακού· ή μάλλον όχι κακού, αρχικά ζεν πρεμιέ! (Γελάει). Μετά έκανα κάτι περίεργους... Αλλά σίγουρα, αν δεν φας πρώτα τα μούτρα σου...».
- Ποια ήταν τα ινδάλματά σας από παιδί, όταν αποφασίζατε πως όταν μεγαλώσετε θα γίνετε ηθοποιός;
«Α, ως παιδί δεν σκεφτόμουν πως όταν μεγαλώσω θα γίνω ηθοποιός! Οταν ήμουν πιτσιρικάς σκεφτόμουν άλλα πράγματα, ήμουν πολύ πιο χαλαρός... Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός καθώς τελείωνα το σχολείο.
Από εκεί και πέρα, τα ινδάλματα εκείνης της εποχής ήταν κάποια πρότυπα ιδιαίτερα, διαφορετικά από τα τωρινά - με κάποιες εξαιρέσεις ίσως. Ηταν η Λαμπέτη, ο Χορν... Αυτοί οι μεγάλοι καλλιτέχνες, οι οποίοι είχαν φύγει από κείνο το πομπώδες, που έπαιζαν μέχρι τότε οι ηθοποιοί.
Και σαφώς, η ρεαλιστική σχολή της Αμερικής: ο Ντε Νίρο, ο Πατσίνο, ο Χόφμαν, ο Μπράντο... Ισως αυτοί να πυροδότησαν και το δικό μου όραμα, να πάω να σπουδάσω κι εγώ στην Αμερική».
- Θα σας εκμυστηρευτώ κάτι προσωπικό: Θυμάμαι ότι κάποτε κινδύνεψε η ζωή μου εξαιτίας σας - γιατί παραλίγο να μείνω από τα γέλια σε μια παράστασή σας με τους "Αγαμους Θύτες"! Τι θυμάστε εσείς από εκείνη τη συνεργασία;
«(Γελάει). Ηταν πραγματικά φοβερά, φοβερά! Θυμάμαι καταρχάς τα ξενύχτια που κάναμε, θυμάμαι πως ήταν από τις πιο δημιουργικές, αλλά και πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου όσον αφορά τον ύπνο... Γιατί είχαμε τους "Αγαμους Θύτες" στη Θεσσαλονίκη, τελειώναμε στις 3-4 τα ξημερώματα και μετά στις 7 εγώ είχα γύρισμα για το "Mirupafshim" - μια φεστιβαλική ας πούμε ταινία, που έκανα τότε... Και κοιμόμουν μόνο μια ώρα στο αεροπλάνο. Αλλά όλο αυτό το κλίμα των "Αγαμων" ήταν μοναδικό. Είναι κάτι που με κουβαλάει και θα με κουβαλάει για όλη μου τη ζωή - κι αυτή η σχέση που δημιουργήθηκε με τον Ιεροκλή, το Θοδωρή...».
- Ιεροκλής Μιχαηλίδης και Θοδωρής Αθερίδης... Ηταν για όλους μας πάντως έτσι - και για το κοινό σας, δηλαδή. Υποκριτικά λοιπόν τι νιώθετε ότι σας ταιριάζει περισσότερο: Το γέλιο ή η σκοτεινιά; Και ποιο από τα δύο είναι δυσκολότερο να αποδοθεί;
«Και τα δύο έχουν τα δικά τους κουμπιά... Σίγουρα είναι πιο ξεκούραστη η κωμωδία - με την έννοια ότι είναι πιο λαμπερό πράγμα. Συν τοις άλλοις, με το θέατρο έχεις και την άμεση ανταπόκριση του κοινού. Σε κρατάει ζωντανό, όταν ακούς από κάτω σε κάθε ατάκα που λες να ακούγεται μετά ένα γέλιο. Είναι σαν να σε τροφοδοτεί, σαν να σου βάζει βενζίνη η κωμωδία - τουλάχιστον στην εκδοχή του θεάτρου.
Τα πιο σκοτεινά έργα είναι λιγάκι πιο δύσκολα, σαφώς, κυρίως στο θέατρο. Οσο για την τηλεόραση, νομίζω πως είναι περίπου ίδια η κατάσταση. Γιατί και στη μια και στην άλλη περίπτωση, προσπαθείς να συγκεντρωθείς και να "κεντήσεις" λίγο, να "ζωγραφίσεις" ένα κάδρο. Εκεί, είτε πρόκειται για κωμωδία είτε για δράμα, ο κώδικας είναι ίδιος: "Ζωγραφίζεις" με το ρυθμό σου, με τις παύσεις σου, με την ένταση, με τις εκφράσεις... Με την τοποθέτησή σου μέσα στο γενικότερο πλάνο. Εχει πολύ ενδιαφέρον αυτό στην τηλεόραση».
- Είναι κάτι που δεν το ακούμε συχνά... Μας μεταφέρει όμως στην επόμενη ερώτηση: Εκτός από το ταλέντο - και πέρα από τις σημαντικές σας σπουδές: Με ποιους τρόπους διεισδύετε εσείς στην καθημερινότητα; Πώς την «απορροφάτε» για να τροφοδοτήσετε την τέχνη σας;
«Μμμ... ενδιαφέρον. Είναι μάλλον ένας συνδυασμός από παρατηρητικότητα, κλοπή και φαντασία. Αυτό το είχα μάθει από πιτσιρικάς: "Κλέβεις" από τον άλλον και, χωρίς να ντραπείς τη λέξη, κάνεις μ' αυτό δικά σου πράγματα, τα οποία ανήκουν με τη σειρά τους και σε άλλους... Κι αυτό είναι, πώς να το πω, μια "όμορφη κλεψιά". Γιατί στην τέχνη μπορείς να ζήσεις κάποιες καταστάσεις -έστω και σαν ψευδαίσθηση- από αυτές που ζουν οι άλλοι.
Για παράδειγμα, όταν βλέπεις κάποιον ο οποίος έχει ένα περίεργο βάδισμα στο δρόμο, κι εσύ σ' εκείνη τη φάση προσπαθείς να βρεις πώς βαδίζει ο χαρακτήρας που καλείσαι να ενσαρκώσεις, θα προσπαθήσεις να μιμηθείς αυτό το βάδισμα (ένα παράδειγμα λέω). Εφόσον λοιπόν μιμηθείς αυτό το βάδισμα, σιγά σιγά θα καταλάβεις και διάφορα άλλα πράγματα. Βαδίζοντας όπως βαδίζει εκείνος, θα καταλάβεις περισσότερα γι' αυτόν τον άνθρωπο που βλέπεις ότι βαδίζει έτσι...».
- Βιώματα μέσα από εμπειρίες άλλων - περίπου όπως και στην ανάγνωση βιβλίων, δηλαδή;
«Ναι. Στην ανάγνωση βέβαια το κομμάτι της φαντασίας είναι το πιο σημαντικό, αφήνεις τη φαντασία σου να τα κάνει όλα. Ενώ εδώ υπάρχει και κάτι πιο πρακτικό, πιο βιωματικό: Βιώνεις πρώτα κάποια πράγματα ο ίδιος, και έρχεται μετά η φαντασία -το τρίτο στοιχείο, από αυτά που σας είπα στην αρχή- και κάνει αυτό που λέτε, όπως στο διάβασμα ενός βιβλίου. Συμπληρώνει. Αφήνεις το κείμενο ή το ρόλο να ταξιδέψουν μέσα στη φαντασία σου - κι εκεί πλέον αποκτούν μια ζωή.
Είναι όμως ο συνδυασμός αυτών των δύο, που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον: Το βάδισμα που βλέπεις σ' έναν τυχαίο άνθρωπο στο δρόμο, πως το βιώνεις και πώς το βάζεις στη φαντασία σου - και πώς μετά η φαντασία σου το μεταπλάθει και δημιουργεί κάτι καινούργιο...
Είναι σαν συγκοινωνούντα δοχεία, όλα αυτά. Είμαστε πολύ τυχεροί που κάνουμε αυτό το επάγγελμα».
- Είναι πραγματικά ωραίο αυτό το επάγγελμα, που αύριο θα σας φέρει και κοντά μας με τη "Μελωδία της Ευτυχίας"! Είναι ένα έργο-θρύλος αυτό, ένα από τα διασημότερα μιούζικαλ. Η δική σας παράσταση πώς το προσεγγίζει;
«Η αλήθεια είναι δεν έχει κανείς σημαντικά περιθώρια να το προσεγγίσει πολύ διαφορετικά - γιατί αυτά είναι "copy paste" κατά κάποιον τρόπο, είναι μεγάλα μιούζικαλ τα οποία δεν σε αφήνουν να τα χειριστείς διαφορετικά: Υπάρχουν τα δικαιώματα, και είναι πολύ αυστηροί έξω με αυτά. Προς τιμήν μας, βέβαια, οι ξένοι που το έλεγξαν, είδαν την παράσταση κι ενθουσιάστηκαν. Μας είπαν ότι θεωρείται η καλύτερη "Μελωδία" των τελευταίων 10 χρόνων παγκόσμια...
Από εκεί και πέρα οι διαφοροποιήσεις έχουν να κάνουν με τον προσωπικό χαρακτήρα του καθενός μας, των ερμηνευτών, και με τη χημεία που δημιουργείται μεταξύ μας».
- Λειτουργεί καλά αυτή η χημεία;
«Βέβαια! Υπάρχει μάλιστα κι ένα καινούργιο στοιχείο τώρα. Υπάρχει η Demy, η οποία είναι σχετικά μικρούλα... Αλλά αυτό είναι ακριβώς και η πραγματική ιστορία: Στην αληθινή ιστορία υπήρχε αυτή η διαφορά ηλικίας, η οποία κράτησε εκείνη τη σχέση δυνατή».
- Πάντως πίσω από την ερωτική ιστορία, είναι ένα έργο με πολιτικό φόντο. Γι’ αυτό κι εγώ θα σας ζητήσω να κάνετε μια πολιτική ευχή για τη χώρα αλλά και για τον πολιτισμό, για την ερχόμενη σεζόν, το άμεσο μέλλον.
«Η πολιτική μου ευχή είναι κατ’ αρχήν ότι... Να, πιστεύω ότι πρέπει να διδασκόμαστε - κι εμείς ως λαός δεν διδασκόμαστε. Ξεχνάμε εύκολα. Αυτό κάπου είναι και καλό... όμως καλό είναι και να μην ξεχνάμε τόσο εύκολα. Κάνουμε λάθη κατά διαστήματα, τα οποία μας οδηγούν στην αυτοκαταστροφή - και καλό είναι να διδασκόμαστε, για να μην τρώμε συνέχεια τα μούτρα μας».
- Εύχεστε δηλαδή να κοιτάξουμε κατά το παρελθόν;
«Να διδαχτούμε από το παρελθόν. Δηλαδή, είμαστε ένας λαός ο οποίος επιζεί πολύ στο τώρα. Ζούμε πολύ στο σήμερα, μας αρέσει πολύ το τώρα. Και δε λέω, είναι ωραίο που έχουμε αυτόν τον υπέροχο ήλιο, αυτή τη θάλασσα, αυτές τις αισθήσεις... Είμαστε ευλογημένος τόπος οπότε εξ ανάγκης ζούμε έντονα το σήμερα. Αυτό όμως πολλές φορές κρύβει μια παγίδα, στην οποία πέφτουμε συνεχώς. Κι έτσι το τώρα γίνεται κάποιες φορές δύσκολο - έως εφιαλτικό. Καλό είναι λοιπόν να διδασκόμαστε από τα πράγματα... από τις φορές που φάγαμε τα μούτρα μας στο παρελθόν».
Βιογραφικό: Ο Ακης Σακελλαρίου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της δραματικής σχολής της Ρούλας Πατεράκη, ενώ συνέχισε τις θεατρικές του σπουδές στη σχολή της Στέλλας Αντλερ και στο HB Studio στην Αμερική.
Εκτός από το θέατρο, κέρδισε μεγάλη αναγνωρισιμότητα από τις τηλεοπτικές σειρές στις οποίες συμμετείχε - ενώ έχει πρωταγωνιστήσει και σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες: Η αρχή έγινε με το "Μαγικό γυαλί" το 1987, ενώ αργότερα συμμετείχε και στο "Μετέωρο βήμα του πελαργού" του Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Ο Ακης Σακελλαρίου έχει τιμηθεί 2 φορές με το βραβείο Α' και Β' ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, καθώς επίσης με κρατικό βραβείο.
