Σάββατο, 27 Φεβρουαρίου 2016 08:20

Γρ. Βαλτινός στην "Ε": «Ολος ο κόσμος πήγε αλλού... κι εμείς μείναμε ακόμα πιο πίσω»

Γράφτηκε από την
Γρ. Βαλτινός στην "Ε": «Ολος ο κόσμος πήγε αλλού... κι εμείς μείναμε ακόμα πιο πίσω»

 

Μια γοητεία χαμογελαστή, βαθιά και χαμηλόφωνη χαρακτηρίζει την πολύχρονη παρουσία του Γρηγόρη Βαλτινού στο θέατρο, στην τηλεόραση, στη μουσική και την αφήγηση. Σε όλα τα είδη του θεάτρου έχει πρωταγωνιστήσει και διακριθεί: από το αρχαίο δράμα μέχρι την κωμωδία, την πρόζα, την επιθεώρηση αλλά και το μιούζικαλ... με κορυφαίο τον αγαπημένο του «Βιολιστή στη Στέγη».

Εδώ και 25 χρόνια σκηνοθετεί επίσης - ενώ παράλληλα έχει αφήσει το στίγμα του σε  αξιόλογες τηλεοπτικές σειρές, έχει τραγουδήσει σε ελληνικές όπερες και ορατόρια κι έχει διαπρέψει ως αφηγητής σε σύγχρονα μουσικά αριστουργήματα. 

Αυτές τις μέρες ο Γρηγόρης Βαλτινός φέρνει και στην Καλαμάτα την ερωτική κωμωδία «Ηρθες και θα μείνεις» με συμπρωταγωνίστρια τη Ζέτα Μακρυπούλια: ένα έργο που παίζεται στο Πνευματικό Κέντρο από χτες Παρασκευή και για 3 ακόμα παραστάσεις μέσα στο Σαββατοκύριακο (Σάββατο 7 μ.μ. και 9 μ.μ. / Κυριακή 8 μ.μ.).

Ιδανική αφορμή για μια μικρή απολαυστική συζήτηση, με κάποιον που διαθέτει τόση ευγένεια, τόση εμπειρία καλλιτεχνική, αλλά και τόσο ολοκληρωμένη άποψη για τα πράγματα.

 

- Είστε, πραγματικά, ένας από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς στην Ελλάδα. Ο ίδιος πώς θα περιγράφατε τη διαδρομή σας; Τι είδους έργο θα προέκυπτε αν την παρουσιάζατε επί σκηνής;

 «Είναι λίγο δύσκολη ερώτηση, γιατί υπάρχει και κρίση ρεπερτορίου αυτή τη στιγμή! Ολοι οι συγγραφείς βρίσκονται σε αμηχανία, με όλα αυτά που γίνονται στην ανθρωπότητα, οπότε είναι πολύ δύσκολο κανείς να γράψει ένα καλό θεατρικό έργο. Εν πάσει περιπτώσει όμως...

νομίζω ότι κάθε έργο το οποίο στηρίζεται στην αλήθεια, είτε είναι λογοτεχνικό είτε είναι θεατρικό, είτε είναι ένα ποίημα που βγαίνει μέσα από την ψυχή, νομίζω ότι έχει αρκετές πιθανότητες να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Και η δική μου πορεία θα ήταν ένα έργο που δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την αλήθεια της ζωής, γιατί ακριβώς εκεί θα το στήριζα. 

Θα ήταν ένα έργο, πιστεύω, αρκετά συναρπαστικό. Η διαδρομή ξεκίνησε από την επαρχία όπου γεννήθηκα: Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, μεγάλωσα στην Ξάνθη και κατόπιν πέρασα στην Αθήνα. Οι γονείς φτωχοί, απλοί, εργαζόμενοι (προλετάριοι θα μπορούσαμε να πούμε, στη σύγχρονη ορολογία του ΣΥΡΙΖΑ - θα βάζαμε και τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα, γιατί είναι το τελευταίο κακό που μας βρήκε)... Και κάποια στιγμή αυτό το παιδί, περνώντας από διάφορες περιπέτειες, όπως είναι οι χωρισμοί γονιών, οι μετακινήσεις από πόλη σε πόλη κ.λπ., φτάνει στην Αθήνα. Εκεί γοητεύεται από το σινεμά, γιατί θέατρο δεν είχε δει ακόμη. Πάει έπειτα μια - δυο φορές στο θέατρο, βλέπει πολύ όμορφα πράγματα και λέει ότι "εγώ θέλω ν' ασχοληθώ με μια τέχνη που ασχολείται με αυτά, που ασχολείται με τον άνθρωπο". Προφανώς υπήρχε μία ανάγκη να βρει κανείς τη χαμένη του ψυχή, να βρει κανείς λίγη αγάπη, μια οικογένεια, όπως είναι αυτή του θεάτρου ή αυτή του κοινού. Μπαίνει λοιπόν μέσα σε μια ανθρωποκεντρική τέχνη, όπου συνειδητοποιεί ότι έκανε μια επιλογή πολύ καλή, πολύ ευεργετική, που τον οδήγησε σε μια ζωή θα λέγαμε ευτυχισμένη - γιατί εκεί βρήκε τον εαυτό του, εκεί μορφώθηκε, διαμορφώθηκε, κι εκεί βρήκε και πολλή αγάπη».

- Φαίνεται όντως πως το θέατρο σας ανταπέδωσε, αλλά κυρίως του δώσατε...

«Θα σας πω κάτι, είπατε πολύ ωραίο ρήμα τώρα, το "ανταπέδωσε". Πιστεύω ότι, όχι μόνο στο θέατρο, αλλά και στη ζωή γενικότερα, κυρίως μάλιστα στη ζωή (άλλωστε ό,τι ισχύει στη ζωή ισχύει και στο θέατρο, να είστε σίγουρη γι’ αυτό), πιστεύω λοιπόν ότι η λέξη "ανταπόδοση" είναι το κλειδί και το μυστικό για κάθε επιτυχία. Ο,τι ακριβώς δώσεις, αυτό θα πάρεις».

 - Κάποιες φορές, νομίζω, κάνατε και τις διακοπές σας εδώ στα μέρη μας...

«Διακοπές ακριβώς, δεν κάνω, συνήθως τις συνδυάζω με δουλειά - γιατί στις διακοπές βαριέμαι! Μετά από δυο-τρεις μέρες δεν έχω να κάνω κάτι και βαριέμαι! Πέρασα όμως από εκεί, κι έχω να πω ότι πρέπει να είστε πολύ χαρούμενοι που ζείτε σε τόσο ωραίο περιβάλλον».

- Τώρα, έρχεστε στην Καλαμάτα με μια αληθινή ιστορία αγάπης, όπως την έγραψαν οι πραγματικοί της πρωταγωνιστές. Ποιο είναι το πνεύμα που διαπερνά αυτή την ερωτική κωμωδία;

«Νομίζω ότι είναι ακριβώς ένα έργο το οποίο στηρίζεται στην αλήθεια - μιας και ξεκινήσαμε με αυτή τη συζήτηση για την αλήθεια. Είναι ένα έργο με πολύ αληθινούς χαρακτήρες, με ανθρώπους της διπλανής πόρτας, εσάς κι εμένα, οι οποίοι αναζητάνε κάτι για να γιατρέψουν την ψυχή τους και ξαφνικά ένα βράδυ βρίσκει ο ένας για πρώτη φορά ακριβώς αυτό που ψάχνει. Ο,τι συμβαίνει δηλαδή πραγματικά στον έρωτα. Ετσι παρακολουθούμε μια πορεία, μια περιπέτεια ζωής, η οποία ενώ εκτυλίσσεται μέσα σε μία νύχτα φαινομενικά, ουσιαστικά είναι σαν να βλέπουμε όλη την πορεία της γνωριμίας τους στα αρχικά της στάδια. 

Και οι δύο προέρχονται από την ίδια τέχνη, ασχολούνται με τη σφαίρα των παραστατικών τεχνών - είναι δηλαδή ηθοποιοί, σκηνοθέτες... Και ο ένας βρίσκει στον άλλο αυτό που του λείπει, ενδεχομένως, ή αυτό που τον χωρίζει. Γιατί κι αυτό καμιά φορά είναι ένα στοιχείο που μπορεί να τραβήξει δύο ανθρώπους τον έναν επάνω στον άλλο. Καμιά φορά βρίσκουμε δηλαδή και στοιχεία στον άλλον που μας χωρίζουν, μας λείπουν, μας εκνευρίζουν, στοιχεία που δεν θα θέλαμε να τα έχουμε - αλλά τα έχει ο άλλος και συνειδητοποιούμε ότι είναι κι αυτό ένα απαραίτητο υλικό στη ζωή. 

Το έργο είναι γεμάτο κωμικές καταστάσεις, και εκεί χρωστάει αν θέλετε την εμπορική του επιτυχία: στο πολύ γέλιο, στην αλήθεια, και κυρίως στη συγκίνηση που έχει στο τέλος. Γιατί συνειδητοποιούμε ότι οι ψυχές αυτές είναι βασανισμένες και γι’ αυτό ενώθηκαν, γιατί ακριβώς ο ένας μπορεί να γιατρέψει τον άλλον. Οπως ακριβώς συμβαίνει στον έρωτα».

- Σ' εσάς τι καινούργιο χάρισε η συγκεκριμένη παράσταση; Η σκηνοθεσία της, η συνεργασία με τη συμπρωταγωνίστριά σας;

«Μου χάρισε έναν οίστρο, θα λέγαμε, επάνω στη σκηνή· κάτι που αποζητούσα και αποζητώ πάντα. Μια επικοινωνία - γιατί έχουμε πολύ καλή χημεία με τη Ζέτα. Ξέρετε, συχνά υπάρχουν πράγματα τα οποία θέλω να κάνω στη σκηνή και χρειάζομαι συμπαίκτη στο "πινγκ-πονγκ" αλλά τελικά δεν μπορώ να τα κάνω. Ε, εδώ κατάλαβα ότι μπορώ. Είναι αυτό που λέμε πιο απλά, "δεν πέφτει τίποτα κάτω"! 

Ο,τι δώσω στη Ζέτα το παίρνω πίσω στο δεκαπλάσιο - και έτσι προχωράει η παράσταση κι εξελίσσεται ακόμα και τώρα. Αυτός είναι ο δεύτερος χρόνος, και με τη Ζέτα έχουμε μια επικοινωνία άνευ προηγουμένου επάνω στη σκηνή. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος θεατρικό οίστρο».

- Εχετε πει πως «ο καλλιτέχνης είναι ο επαγγελματίας του αισθήματος». Μου αρέσει πολύ η μείξη ζεστού και ψυχρού σ’ αυτόν τον ορισμό. Πόση και τι είδους δουλειά χρειάζεται λοιπόν ένα αρμονικό αίσθημα, μια όμορφη «ψυχή»;

«Θα σας το πω πολύ γρήγορα και πολύ απλά, με μια άλλη αγαπημένη μου φράση: Πρέπει κανείς να σκέφτεται με την καρδιά και να αισθάνεται με το μυαλό. Νομίζω ότι είναι μια φράση που περικλείει αυτές τις δύο διαφορετικής θερμοκρασίας λειτουργίες, και η οποία με εκφράζει απόλυτα. Αλλωστε αυτό κάνει γενικά ο καλλιτέχνης, ο καλλιτέχνης του θεάτρου: Στην αρχή αναλύει σαν χειρουργός, απλώνει όλα τα υλικά επάνω στο τραπέζι, τα ξανασυνθέτει, και στο τέλος αρχίζει να τα σκεπάζει όλα με ένα αίσθημα - και πλέον το αίσθημα είναι ο οδηγός επάνω στη σκηνή. Αφού όμως πρώτα έχει οργανωθεί ακόμα και η τελευταία, η παραμικρή ψυχολογική αντίδραση του ήρωα».

- Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να σας ρωτήσω το εξής: Αν υπήρχε χρόνος, πώς πιστεύετε ότι θα έπρεπε να επανακαθορίσουμε τον εαυτό μας και τον πολιτισμό μας «εδώ, στην κόχη τούτη τη μικρή»; 

 «Κοιτάξτε, πιστεύω ότι έχουμε χάσει πολλά τρένα... Ομως το τελευταίο τρένο, που θα έπρεπε να ανέβουμε επάνω, δυστυχώς μας συνέθλιψε, μας πήρε από κάτω. Τρακάραμε, αντί να επιβιβαστούμε. Μη με ρωτήσετε τι μορφή είχε αυτό το τρένο και τι χρώμα είχε... 

Νομίζω ότι το θέμα μας είναι περισσότερο μια αλλαγή νοοτροπίας που θα έπρεπε να κάνουμε. Γιατί όλος ο κόσμος πήγε αλλού, πήγε μπροστά ή πίσω, δεν ξέρω, κι εμείς μείναμε ακόμα πιο πίσω. 

Πιστεύω ότι η κρίση, παρόλο που έχει πολύ πόνο, είναι μια καλή ευκαιρία να αλλάξουμε λίγο αυτό το DNA το ελληνικό, που το έχουμε καταστρέψει - δεν υπάρχει πια ο παλιός Ελληνας, υπάρχει ένας άνθρωπος που κατασκευάστηκε από μια κοινωνία καταναλωτική, καπιταλιστική, πολυεθνική αν θέλετε, η οποία φρόντισε τα δικά της συμφέροντα, και τα δικά μας έμειναν πολύ πίσω. 

 Πρέπει λοιπόν να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία και ν' αλλάξουμε λίγο νοοτροπία. Να γίνουμε πιο νομοταγείς, πιο τιμωρητικοί και με τον εαυτό μας και με τους γύρω - και όλη αυτή η κρίση ν’ αφήσει κάτι θετικό πίσω της. Γιατί αν προσπαθήσουμε να επαναφέρουμε τα πράγματα εκεί που ήταν, για να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε, δυστυχώς θα εξοστρακιστούμε από τον κόσμο, από τον πλανήτη. Δεν θα είμαστε ούτε καν τρίτος κόσμος που είμαστε τώρα, θα γίνουμε τέταρτος και πέμπτος».

 


NEWSLETTER