Τη Δευτέρα του Πάσχα, ο Νίκος Ζιώγαλας θα βρεθεί με την παρέα του στην Καλαμάτα, για ένα μοναδικό live στο "Yachting" στη μαρίνα από τις 10.30 μ.μ. - για να ξορκίσουμε μαζί την απαισιοδοξία μέσα από τις βαθιά, χαρούμενα αισιόδοξες νότες του.
- Πολλά τραγούδια σας ακούγονται συνεχώς και αγαπιούνται από πλατύ κοινό εδώ και 20 - 30 χρόνια. Τι χορδές αγγίζουν, λέτε;
«Τα τραγούδια είναι πλάσματα αυθύπαρκτα. Από τη στιγμή που έχουν φύγει από τα χέρια του δημιουργού, δεν ξέρει κανείς ποτέ πού θα φτάσουν. Αυτό είναι άλλωστε και το στοιχείο που με κάνει να χαίρομαι περισσότερο. Από όλη τη διαδικασία της δουλειάς μου, αυτό που μου αρέσει πιο πολύ είναι όταν κάθομαι και γράφω κάποιο τραγούδι. Μου αρέσει να το παίζω κιόλας - αλλά περισσότερο με εξιτάρει το πρώτο στάδιο της δημιουργίας. Πραγματικά δεν ξέρεις πού θα σε πάει, είναι μια εντελώς ανοιχτή διαδικασία - από το πού μπορεί να ακουστεί ένα τραγούδι, μέχρι το τι χορδές μπορεί ν' αγγίξει στις καρδιές των ανθρώπων. Είναι πολύ παράξενο το ότι μπορεί ο καθένας να το εκλάβει διαφορετικά. Να γράψεις για παράδειγμα ένα τραγούδι για ένα αγαπημένο πρόσωπο που έχασες, και να το πάρει μια ποδοσφαιρική ομάδα να το κάνει ύμνο... ή κάποιος άλλος να το θεωρήσει ερωτικό - καθένας για κάποιον δικό του προσωπικό λόγο να το ακούει και να ευχαριστιέται».
- Ο σύγχρονος ήχος σας συχνά φλερτάρει με λαϊκές πενιές και παραδοσιακά ακούσματα. Πώς καταφέρνει καθετί δημοφιλές να μην ξεπέφτει σε ετοιματζίδικο;
«Αυτό που με ενδιαφέρει πραγματικά είναι να βάλω σε κάθε μου τραγούδι μια πνοή, κάτι αληθινό. Το αληθινό αυτό άλλοτε προέρχεται από μια ιστορία που έχω ζήσει ο ίδιος, άρα μιλάμε για τραγούδια αυτοβιογραφικά, κι άλλοτε από ιστορίες που έχουν ζήσει άλλοι γύρω μου ή που τις έχω διαβάσει σε εφημερίδες ή κάπου τις έχω ακούσει. Ανθρώπινες ιστορίες διαδραματίζονται μέσα στα τραγούδια, και εξαρτάται από τον καλλιτέχνη πώς θα τις αντιμετωπίσει. Ενα θέμα μπορεί να το δώσεις σε 10 δημιουργούς και ο καθένας θα το γράψει με τον δικό του τρόπο. Η προσωπική ματιά μετράει - και η αλήθεια.
Δεν σημαίνει φυσικά πως τα τραγούδια πάντα πετυχαίνουν. Και δεν εννοώ εμπορικά: Εννοώ ότι μπορεί να γράψεις ένα τραγούδι και να μη φτάσεις σ' αυτό που προσδοκούσες - αλλά ίσως φτάσεις μ' ένα επόμενο... Εγώ πιστεύω πως τα τραγούδια είναι μια συνέχεια, και όλο προσπαθείς να φτιάξεις ένα καλύτερο τραγούδι».
- Αν κάνατε έναν μικρό απολογισμό κοιτώντας πίσω, ποια στάδια θα διακρίνατε στην πορεία σας - και σε τι φάση θα λέγατε ότι είστε τώρα;
«Είμαι συνεπής με την ασυνέπειά μου, ειδικά όσον αφορά τις φόρμες των τραγουδιών. Εφευγα πάντα δηλαδή από το ένα στιλ στο άλλο, από τον δυτικό τρόπο στον λαϊκό, στον παραδοσιακό, στη μίξη και των τριών αυτών ήχων... Γενικά δεν ακολούθησα ποτέ μία συνταγή.
Αυτό, βέβαια, εμπορικά δεν είναι ό,τι καλύτερο - γιατί όσοι κάνουν επιτυχία με ένα στιλ, δουλεύουν έπειτα πάνω σ' αυτή τη βάση. Εγώ πεταγόμουν απ' το ένα στο άλλο. Επαιξα με αυτό. Προέκυψαν έτσι κάποια κομμάτια πολύ διαφορετικά από τα πρώτα μου τραγούδια, πιστεύω. Δηλαδή η "Βασιλική" ήταν πολύ διαφορετική από τη "Σταρ του σινεμά"».
Θυμάμαι όταν βγήκε η "Βασιλική", μου έλεγαν στη Δεύτερο Πρόγραμμα πως τους άρεσε το τραγούδι, αλλά δεν ήξεραν πού να το εντάξουν.
Εάν καταφέρει ένα τραγούδι διαφορετικό να "περάσει" και βρουν οι παραγωγοί πού θα το παίξουν, τότε κάτι καλό συμβαίνει. Εάν κολλήσουν όμως στο ότι "δεν παίζεται αυτό το τραγούδι γιατί δεν μπορούμε να το εντάξουμε", είναι για εμάς τους μουσικούς δυστύχημα. Κι αυτή την εποχή είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα εκεί.
Από την άλλη, υπάρχει το Διαδίκτυο - το οποίο εκπλήσσει και προσφέρει μια ελευθερία διαφορετική».
- Ακόμα και οι πιο μελαγχολικές σκηνές μες στα τραγούδια σας υψώνονται τελικά σε νότες αισιόδοξες. Είναι στάση ζωής αυτό;
«Οπως χαρακτηριστικά συνηθίζω να λέω, είμαι μάλλον απαισιόδοξος τύπος, οπότε γράφω αισιόδοξα για να ισορροπήσω. Το κάνω από ανάγκη, αν θέλεις. Χρειάζομαι νότες αισιοδοξίας για μένα τον ίδιο, οπότε είναι και θεραπευτικό το όλο θέμα. Ετσι κι αλλιώς, αν κάνουμε μια δουλειά που την αγαπάμε και είναι δημιουργική, μπορούμε μέσα της να θεραπευόμαστε».
- Εκφράζεστε συνήθως με τα απλούστερα λόγια, μα μέσα στην πιο ταπεινή απλότητα, λάμπει κάθε τόσο το ασυνήθιστο. Πώς δουλεύετε το στίχο σας;
«Είναι ευτύχημα το να μπορέσεις να γράψεις ένα τραγούδι μια κι έξω. Είναι όμως δύσκολο και σπάνιο. Αν πετύχει καμιά φορά αυτή η συνταγή, μπορεί να γραφτεί ένα πολύ καλό τραγούδι. Αλλιώς, τα δουλεύω ψιλοβελονιά. Σιγά σιγά, σαν κέντημα. Δεν είμαι πολύ εύκολος, δύστοκος είμαι. Κάθομαι κι ένα τραγούδι μπορεί να πάρει και 2 χρόνια να ολοκληρωθεί, ένα άλλο λιγότερο... Μπορεί ένα τραγούδι να πάρει και 10 χρόνια, ποτέ δεν ξέρεις μ' αυτά.
Το θέμα είναι ότι δεν γράφω τώρα, τα τελευταία χρόνια δεν γράφω τραγούδια. Κάτι έχει γίνει και δεν μπορώ να γράψω. Ελπίζω να ξαναπάρω μπροστά».
- Εχετε δώσει πάντως αρκετά στο ελληνικό τραγούδι, ίσως υπάρχει περιθώριο να κάνετε ένα διάλειμμα...
«Ισως. Βέβαια επαγρυπνώ! Τον τελευταίο καιρό για παράδειγμα συμμετέχω σε μια άλλη δουλειά - θέλω άλλωστε να συμμετέχω σ' ενδιαφέροντα πράγματα. Εάν δεν γράφω εγώ τραγούδια, κάποιοι άλλοι γράφουν. Ετσι, έχω τραγουδήσει σε μια νέα δουλειά η οποία λέγεται «Ευτυχομανία», είναι του Σούλη Λιάκου και των "Greeklish Babylon", και κυκλοφορεί διαδικτυακά.
Εχω και ένα σχήμα, τους "Οn the road", εκ των οποίων ο ένας θα έρθει μεθαύριο μαζί στην Καλαμάτα. Αυτή η παράστασή μας έχει και θεατρικά στοιχεία. Εμφανιστήκαμε ήδη σε Αθήνα, Πάτρα, Κρήτη και συνεχίζουμε.
Επίσης παίζω με το Λάκη Παπαδόπουλο και το Γιάννη Γιοκαρίνη - είναι και ο Μηλιώκας μερικές φορές μαζί μας... είμαστε η παλιά φρουρά (γελάει). Ταξιδεύουμε σε Ελλάδα και Κύπρο κι έχουμε διάφορα να πούμε».
- «Γλυκιά που είν' η πατρίδα σαν είναι μακριά / ανάσκελα κοιτάμε και πέφτουμε ψηλά» τραγουδούσατε το 2009. Σήμερα τι σχολιάζετε για όσα ζούμε;
«Θα σου πω πώς το βιώνω προσωπικά. Από τη μια νιώθω ότι εγώ ως μονάδα έκανα κάποια πράγματα στη ζωή μου, δούλεψα, μεγάλωσα... Ευχαριστώ τη δύναμη που με αφήνει να μεγαλώνω και μπορώ να ζω όλες τις φάσεις της ζωής κι όλες τις ηλικίες - γιατί νομίζω πως αυτό είναι πολύ ωραίο. Είμαι εντελώς αντίθετος που λένε μερικοί, "γεράσαμε"... Είμαστε τυχεροί όσοι γερνάμε.
Από την άλλη, η ζωή είναι απρόβλεπτη, κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τίποτα. Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να ζούμε και με λίγα, η ομορφιά της ζωής βρίσκεται στην απλότητα. Αυτά πάντα τα πίστευα, δεν τα λέω τώρα ξαφνικά. Πάντα τα έλεγα αλλά φαινόμουν γραφικός, όπως και πολλοί άλλοι που ζούσαν με έναν πιο απλό τρόπο. Τα τελευταία 30 χρόνια σε έκριναν από τα λεφτά ή το αμάξι που έχεις - κι εγώ ήμουν αντίθετος σ' αυτό. Τώρα, όποιος έμαθε να ζει με λίγα κι όποιος δεν έκανε τρελά ανοίγματα στη ζωή του, πορεύτηκε δηλαδή με κάποιο μέτρο, είναι πιο τυχερός. Παρ' όλα αυτά, στριμώχνονται ακόμα και οι τυχεροί άνθρωποι σήμερα. Μας δοκιμάζει η ζωή, τι να πω».
- Μεθαύριο που θα έρθετε στην Καλαμάτα, τι θα μας πείτε;
«Στην Καλαμάτα θα έρθω με δύο πολύ καλούς μουσικούς: τον Παρασκευά Θεοδωράκη, που παίζει κιθάρα και τραγουδάει, και τον Δημήτρη Κούστα, που παίζει ακορντεόν καταπληκτικό και τραγουδάει επίσης. Θα παίξουμε επιλογές από όλους τους δίσκους μας, θα πουν και τα παιδιά κάποια τραγούδια - θα είμαστε ουσιαστικά 3 τραγουδιστές επάνω στη σκηνή. Θα πούμε και διασκευές, λαϊκά, ρεμπέτικα, παραδοσιακά... έχει νομίζω εκπλήξεις το πρόγραμμα αυτό.
Εχουμε ένα πρόγραμμα σε γενικές γραμμές αισιόδοξο, θα έλεγα. Οχι χαζά αισιόδοξο όμως: με έναν τρόπο βαθύ και χαρούμενο».
