Ακριβώς για τούτο περίμενα με εξαιρετικό ενδιαφέρον αυτήν την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για την Παιδεία. Ελπίζοντας ότι οι δυο «μονομάχοι» θα ξεδίπλωναν, έκαστος, ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπείας, το συνολικό και μακρόπνοο «όραμα» και πρόγραμμά του, ώστε να καταστεί η εκπαίδευση των παιδιών μας αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε, αυτό ακριβώς που πρέπει να είναι: Το βασικό εργαλείο για την προκοπή της πατρίδας. Οχι μόνον με την στενή οικονομική έννοια μιας «ανάπτυξης» που όλοι μας υπόσχονται, αλλά δεν την βλέπουμε. Αλλά με το πέρασμα από την κατάσταση της εθνικής μιζέριας που χαρακτηρίζει τη ζωή μας, σε μια Ελλάδα της παραγωγής, με αιχμή την αξιοποίηση ενός ανθρώπινου δυναμικού καταλλήλως εκπαιδευμένου σε ό,τι πιο νέο, σύγχρονο και απαιτητικό, μπορεί πράγματι να μας δώσει «πόντους» ανταγωνιστικότητας.
Μιας ανταγωνιστικότητας που δεν θα στηρίζεται στην εξαθλίωση του εργασιακού δυναμικού, στους μισθούς και στις συντάξεις πείνας και ζητιανιάς. Αλλά στην αξιοποίηση της ευρηματικότητας, του δυναμισμού, της δυνατότητας για συλλογική εργασία, την επιστημοσύνη και την τεχνολογία. Γνωρίσματα που, όπως αποδεικνύει η διάκριση των παιδιών μας στο εξωτερικό, είναι ένα πολύτιμο κεφάλαιο. Πολύτιμο, αλλά αναξιοποίητο.
Ακριβώς για τούτο περίμενα από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης μια ουσιαστικότερη ομιλία. Με σχέδιο, όραμα, πρόγραμμα. Πέρα από τον καταγγελτικό λόγο, ακόμη και για το παρελθόν του Αλέξη Τσίπρα και τις επιδόσεις του στις καταλήψεις. Καλή η ανάδειξη της υποκρισίας ενός «αριστερού» πρωθυπουργού, που μάχεται τάχα για τη δημόσια εκπαίδευση, αλλά στέλνει τα παιδιά του, όπως και πλείστοι υπουργοί του, σε «καλά ιδιωτικά σχολεία». Αλλά αυτά τα ξέραμε.
Τον άλλο λόγο, την πρόταση περιμέναμε. Και δεν την είδαμε. Ετσι θα πορευθείτε προς την εξουσία; Ξυπόλυτοι και απαράσκευοι; Ως θηρευτές εντυπώσεων; Μήπως είναι ώρα να δουλέψετε λίγο σοβαρότερα;
Γ.Π. Μασσαβέτας
