Αλλά πιστέψτε με, οι μπατίρηδες είναι η πλειοψηφία σε αυτή την ταλαιπωρημένη από τους πολιτικούς (και τους μεγαλολεφτάδες, δηλαδή τους φοροκλέφτες). Κάποια σημασία θα είχε να μένουν ανοικτά τις Κυριακές τα καταστήματα τους καλοκαιρινούς μήνες, δηλαδή της τουριστικής αιχμής, που τα αεροπλάνα από την Εσπερία και τα κρουαζιερόπλοια φέρνουν κόσμο με δολάρια, αλλά και πάλι, οι γνωρίζοντες το θέμα από το Εμπορικό Επιμελητήριο, σου λένε ότι στο κέντρο και στα τουριστικά σημεία της χώρας, έτσι κι αλλιώς τα μαγαζιά είναι όλο τον χρόνο ανοικτά.
Παρακολούθησα το σχετικό ρεπορτάζ στα σαββατιάτικα δελτία της τηλεόρασης και μέτρησα την άρνηση και την αγανάκτηση να καπελώνει για τα καλά εκείνους οι οποίοι συμφωνούσαν με το μέτρο, δηλαδή αυτό που θέλει "εδώ και τώρα" να επιβάλει στην ελληνική κυβέρνηση η αξιότιμη… καλλονή Κριστίν Λαγκάρντ και οι συνεργάτες της. Κάποιος φουκαράς ο οποίος ρωτήθηκε τυχαία στον δρόμο, γέλασε πικρά και απομακρύνθηκε, αντί να βρίσει - που θα ήταν δικαιολογημένος.
Μια κυρία μέσα στο μαγαζί της, έχοντας φόντο τα ράφια με ρούχα και πλεκτά, δήλωσε στην ρεπόρτερ κάπως εκνευρισμένη:
«Πρόκειται για αστείο μέτρο αν εφαρμοστεί, αφού το ζητούμενο δεν είναι πόσες Κυριακές θα ανοίγουμε, αλλά πόσοι πελάτες θα περνούν το κατώφλι του μαγαζιού αποφασισμένοι να ψωνίσουν». Για να συμπληρώσει με σημασία: «Είναι καθημερινές που δεν μπαίνει μέσα ούτε ένας χριστιανός».
(Υποθέτω ούτε μουσουλμάνος…).
Χθες, Κυριακή, ξημέρωσε μία από τις λίγες του χρόνου που είχε οριστεί ως εργάσιμη για όσα εμπορικά γούσταραν να λειτουργήσουν. Τρύπωσα στο "Athens Metro Mall" της λεωφόρου Βουλιαγμένης, όπου γινόταν ένας χαμός. Την πλειοψηφία αποτελούσε ο γυναικείος πληθυσμός μικρής και μεσαίας ηλικίας, ενώ και η πιτσιρικαρία δεν πήγαινε πίσω. Η μουσική από μια νεαρή ντισκ τζόκεϊ βάραγε στα μηνίγγια. Και τα μεγάλα μαγαζιά - όλα με πρώτες φίρμες στις οποίες έχει παραχωρήσει με πανάκριβα ενοίκια ο ιδιοκτήτης Λάτσης…- φίσκα. Εριξα τη ματιά μου στα ταμεία: λίγα πράγματα, οι εννιά στους δέκα έψαχναν και κοιτούσαν τις τιμές πριν απομακρυνθούν.
Ξέρετε πού διαπίστωσα αληθινές ουρές στα γκισέ πωλήσεων και εισπράξεων; Στο ισόγειο του πολυκαταστήματος, όπου εδρεύουν το ένα δίπλα στ’ άλλο, τα τρία υποκαταστήματα της κινητής τηλεφωνίας. Αυτά, πράγματι, δούλευαν γερά, προφανώς συγκεντρώνοντας κόσμο (δημοσίους υπαλλήλους, λόγου χάρη) που είχαν ρεπό και απολάμβαναν την ευκαιρία τους ώστε να διεκπεραιώσουν κάποια ψώνια. Πέραν αυτών, κεσάτια, πλην ίσως των δύο καφέ, που ζούσαν κάποιο σουξέ, με τις φραπεδιές, τους ξενόφερτους καπουτσίνους και τις τυρόπιτες με "Φιλαδέλφεια" ή γραβιέρα Νάξου…
Με λύπη, τέλος, διαπίστωσα ότι στο αναλόγιο με τις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου, μόνο κάποιοι ενδιαφερόμενοι της λεγόμενης τρίτης ηλικίας επιχειρούσαν σε στάση τζαμπατζή να διαβάσουν τα πρωτοσέλιδα. Ελάχιστοι τράβηξαν κάποιο φύλλο και πλησίασαν το ταμείο. Κι αυτοί αγόραζαν την απλή έκδοση, όχι την πλούσια, την φορτωμένη με μυθιστορήματα δεύτερης διαλογής, σιντί κάποιων ‘κωφαλάλων’ τραγουδισταράδων πίστας και πολυσέλιδα περιοδικά, που αμφιβάλλω αν οι αγοραστές προλαβαίνουν να διαβάσουν μέσα στην εβδομάδα.
