Και τα δύο σενάρια, που έχουν τη σφραγίδα του Τόμσεν και της Βελκουλέσκου, είναι το ένα χειρότερο από το άλλο. Στο «καλό», το πλέον αισιόδοξο «σενάριο», θα χρειασθεί να φθάσουμε ως το σωτήριον έτος 2040 για να επιστρέψουμε στα επίπεδα διαβίωσης που είχαμε το 2009, πριν δηλαδή ο Γιώργος Παπανδρέου καλέσει το ΔΝΤ να αναλάβει τη σωτηρία μας. Να φθάσουμε δηλαδή στο 77% του μέσου όρου των άλλων χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στο άλλο, το χειρότερο «σενάριο», εκείνο που θα ατυχούμε θα είναι να προσεγγίσουμε μόλις το 66% του επιπέδου διαβίωσης των υπολοίπων Ευρωπαίων. Είναι μια εκτίμηση που ξεκινά από την παραδοχή ότι δεν θα μπορέσουμε να επιτύχουμε ρυθμούς ανάπτυξης πολύ μεγαλύτερους από το 1% ετησίως. Οταν ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης για την υπόλοιπη Ενωση θα τρέχει με ποσοστό πάνω από 1,3%.
Σημειώστε και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Τα πράγματα θα ήταν ακόμη χειρότερα, αν οι αναλυτές του ΔΝΤ δεν έβαζαν στις εκτιμήσεις τους μια ειδική παράμετρο. Και ποια είναι αυτή; Η προοπτική, ως το 2040, η ελληνική κοινωνία, λόγω μειώσεως των γεννήσεων, έναντι των θανάτων, αλλά και λόγω της συνεχιζόμενης μετανάστευσης των νέων, να έχει συρρικνωθεί αισθητώς. Θα αποφύγουμε δηλαδή τα χειρότερα επειδή τελικώς θα μοιραζόμαστε την «πίτα» του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) λιγότεροι Ελληνες από όσους την μοιράζονται σήμερα. Δηλαδή, για να ξαναθυμηθώ τον Μποστ:
Ερχονται καλυτέρων ημερών
δι’ Ανεργίτσαν και διά Πειναλέων
μειουμένων των κορών και αγορών
Δεν θα θέλει η Μαμά-Ελλάς
επιπλέον φασολάς
κε άλλων άφθονων τροφών
λόγο ολίγων μασελών.
Γ. Π. Μασσαβέτας
