Μετά ήταν το πανίσχυρο συγκρότημα, που ίδρυσε ο Δημήτρης Λαμπράκης, για να το οδηγήσει σε ένα σίριαλ αποτυχημένων κινήσεων ο διάδοχός του Χρήστος. Διότι πολύ πριν από την τωρινή του κατάντια, στα χέρια του Σταύρου Ψυχάρη, ο ΔΟΛ είχε καταστεί νεκροταφείο πολλών εντύπων. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τον «Ταχυδρόμο» ή τον «Οικονομικό Ταχυδρόμο»; Το ημερήσιο «Βήμα»; Την «Ελληνίδα», ένα επιτυχημένο γυναίκειο περιοδικό, που αγόρασε ο ΔΟΛ από την Ελλη Κιούση και… κατάφερε να το καταστρέψει; Την «Ομάδα» που ήταν δική του έκδοση, αλλά απέτυχε δις να επιβιώσει; Τις «Εποχές», τις «Διακοπές», τα νεότερα περιοδικά για την υγεία και το παιδί; Την πανίσχυρη στα χρόνια της δικτατορίας «Athens News» του Γιάννη Χορν, την οποία αγόρασε ο ΔΟΛ, αλλά δεν μπόρεσε να την κρατήσει στα επίπεδα που την είχε ο Χορν και αφού σε πρώτη φάση την μετέτρεψαν σε εβδομαδιαίο έντυπο τελικώς την έκλεισαν; Τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» που αγόρασαν από τον Παύλο Παπαχριστοφίλου, πληρώνοντας ένα μυθικό ποσό, για να τις κλείσει τελικώς ο Ψυχάρης, στον οποίο είχε παραδώσει όλες τις εξουσίες ο Χρήστος Λαμπράκης, πολτοποιώντας μάλιστα 800.000 τίτλους βιβλίων, μεταξύ των οποίων και οι δίκες μου «Γυναικείες Ιστορίες», στην πρώτη κυκλοφορία τους;
Την ίδια τύχη είχε και η «Ελευθεροτυπία» του δαιμόνιου Κίτσου Τεγόπουλου, στην οποία πήγα το 1978, φεύγοντας από το «Βήμα», παρά τον χλευασμό του Ψυχάρη, εις επήκοον τριών συναδέλφων: «Δείτε έναν μ….κα που φεύγει από την Τράπεζα Ελλάδος της ελληνικής δημοσιογραφίας για να πάει στο μπακάλικο του Κίτσου». Και οι μεν εφημερίδες του Κίτσου κάθε άλλο παρά «μπακάλικο» ήταν όσο ζούσε εκείνος, έστω και αν τις διέλυσε η επηρμένη κληρονόμος του. Αλλά η «Τράπεζα της ελληνικής δημοσιογραφίας» έμελλε να καταντήσει… ψιλικατζίδικο στα χέρια ενός άλλου επηρμένου.
Ανάλογη τύχη είχαν και τα συγκροτήματα περιοδικών, όπως εκείνα του Τερζόπουλου, με την πανίσχυρη «Γυναίκα», ή του Θεοφανίδη με το «Ρομάντζο», το «Πάνθεον» και τα άλλα έντυπα.
Καλό το παραμύθι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ φιμώνει τον Τύπο, κλείνοντας τον ΔΟΛ, αλλά απέχει πολύ της αλήθειας. Χρήσιμο μόνο για να απεκδύονται των τραγικών ευθυνών τους κάποιοι ανάξιοι επίγονοι.
Γ. Π. Μασσαβέτας
