Βλέπετε κυρίως με ενδιέφεραν οι σελίδες Πολιτισμού (μουσική, βιβλίο, θέατρο), λίγο τα κοινωνικά και, τέλος, η αθλητική ενημέρωση. Πλέον, το πολύ μία εφημερίδα την ημέρα και δύο το Σαββατοκύριακο, επιλέγοντας τα φύλλα που αφιερώνουν κάποιες σελίδες στους συγγραφείς και το έργο τους, μια και πιστεύω ότι του λόγου τους γράφουν την ιστορία αυτού του τόπου (σημ: ξεφυλλίστε Παλαμά, Βάρναλη, Θανάση Βαλτινό, Αρη Αλεξάνδρου, Δημήτρη Χατζή, Ρέα Γαλανάκη και άλλους προικισμένους γραφιάδες, και θα με νιώσετε).
Την Παρασκευή που μας πέρασε έτυχε να επιλέξω για ενημέρωση τον ‘Ελεύθερο Τύπο’, που δεν διαθέτει το κύρος της εποχής του Αρη και της Βίβιαν Βουδούρη, αλλά το παλεύει στον τομέα στον οποίο έχει ταχθεί (από πολιτική άποψη). Δυστυχώς οι καλλιτεχνικές του σελίδες περιορίζονται στο… τηλεοπτικό κουτσομπολιό της ημέρας, όμως αυτή τη φορά υπήρχε ένα σελιδάκι για το πρόγραμμα του Ιδρύματος Νιάρχου αλλά και την γκάφα της υπουργού Λυδίας Κονιόρδου με τις δηλώσεις της στην Αμφίπολη.
Ωστόσο, στην δεύτερη σελίδα της εφημερίδας με περίμενε μια έκπληξη, που φοβάμαι δεν θα την είχα νιώσει σε άλλο έντυπο.
Χαμηλά στη βάση, η αρχισυνταξία -και αυτό την τιμά- θυμήθηκε να θυμίσει στους αναγνώστες ότι πριν από 25 χρόνια (12 Μαΐου του 1992) έφυγε από την ζωή ο μεγάλος ποιητής και στιχουργός Νίκος Γκάτσος. Η φωτογραφία του ποιητή ήταν στην δεξιά πλευρά, ενώ αριστερά της -ισοϋψής- χαμογελούσε το πορτρέτο του Μιλτιάδη Εβερτ, ο οποίος είχε γεννηθεί (το 1939) επίσης 12 Μαΐου.
Αναφορά στο έργο των δύο σημαντικών Ελλήνων δεν υπήρξε στο δημοσίευμα ούτε μία γραμμή, όμως η πορεία της Ιστορίας μέσα στο χρόνο έχει κάνει πολύ καλά τη δουλειά της. Και ερωτώ: ο Εβερτ χρημάτισε δήμαρχος Αθηναίων και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας χωρίς να καταφέρει να την οδηγήσει στη νίκη. Ως πρώτος δημότης της πρωτεύουσας, άφησε το δημοτικό ραδιοσταθμό Αθήνα 9.84, που όπως μαθαίνουμε τώρα έχει προβλήματα (για ατασθαλίες) με την δικαιοσύνη. Δυστυχώς, τον καλό πολιτικό, που χρημάτισε κατ’ επανάληψη υπουργός, δύσκολα τον μνημονεύουμε, εκτός αν προκύψει κάποια αιτία.
Ενώ το έργο του Γκάτσου είναι σχεδόν καθημερινά μπροστά μας, να μας θυμίζει την γλυκύτητα των στίχων του κυρίως στα τραγούδια του Χατζιδάκι, την γενναιότητα της ποίησής του, τις αριστουργηματικές μεταφράσεις του θεατρικών έργων που μας άφησε, αλλά και το θάρρος -λίγο πριν φύγει από την ζωή- με το οποίο η κριτική του στους πολιτικούς και στην Πολιτική, έδειξε στον λαό την ανάγκη να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι.
