Το ορθό είναι ότι στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης θα πάνε τα 7,4 δις. Οπότε αυτό που απομένει, για να… γλυκάνει τις θυσίες του ελληνικού λαού, είναι μόλις 1,1 δις. Συγγνώμη που σας παίρνω πίσω τετρακόσια εκατομμύρια, αλλά δεν πταίω εγώ. Ετσι είναι η συμφωνία.
Κατά τα λοιπά, ο μόνος λόγος που δικαιολογεί τους πανηγυρισμούς του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ, δεν αφορά τις ανάγκες του τόπου, όσο τις δικές τους κομματικές σκοπιμότητες και προτεραιότητες. Διότι με την συμφωνία αυτή, παρά το γεγονός ότι δεν πήραν -κατά την δημόσια ομολογία του Ευκλείδη Τσακαλώτου- κανένα από τα βασικά αιτούμενα, ούτε την ρύθμιση του χρέους, ούτε την ένταξη στο καθεστώς ποσοτικής χαλάρωσης, δηλαδή στο φθηνό χρήμα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, εξασφαλίζουν μια άνεση παραμονής στην εξουσία. Ως την ώρα που εκείνοι θα επιλέξουν να προσφύγουν στις εκλογές. Πιθανότατα ως την εξάντληση της θητείας τους.
Αν ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας επιμείνει να επαναλαμβάνει το αίτημά του για πρόωρες εκλογές, θα εμφανίζεται εκτός πραγματικότητας. Πρέπει να αλλάξει πολιτικό σχεδιασμό και στρατηγική. Ενδεχομένως και τους ως τώρα υπευθύνους για τον υφιστάμενο σχεδιασμό. Μια διαδικασία που θα δώσει άνεση κινήσεων στην κυβερνητική παράταξη. Παρά την υπονόμευσή της από τα ατοπήματα υπουργών της, όπως του Καμμένου και του Παππά, που τα φορτώνουν, εκ των υστέρων, ο ένας στο παιδί του και ο άλλος σε «ανθρώπινο λάθος». Και θέλουν να τους παίρνουμε στα σοβαρά, ως «υπεύθυνους κυβερνήτες». Μιας χώρας που βρίσκεται διαρκώς στην κόψη του ξυραφιού, όχι μόνον ως προς τα εσωτερικά της προβλήματα, αλλά και ως προς τα εθνικά της θέματα.
Δικαιούνται επίσης να πανηγυρίζουν, χαιρέκακα, για το τι περιμένει την επόμενη κυβέρνηση. Την οποία έχουν φροντίσει να δέσουν χειροπόδαρα, όχι μόνον ως το 2022, αλλά και παρά πέρα. Για το ότι θα απολαμβάνουν, από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, έναν Μητσοτάκη υποχρεωμένο να εφαρμόζει μια πολιτική Τσίπρα.
Και εμείς, οι πολίτες; Εμείς δεν έχουμε κανένα λόγο να χαιρόμαστε. Είμαστε όμηροι.
Γ. Π. Μασσαβέτας
